ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μερικά (πρώτα) συμπεράσματα από το αναμφίβολα μαζικό και ενθουσιώδες συνέδριο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ (για συντομία ΠΑΣΟΚ εφεξής) και την ομιλία του ενισχυμένου Νίκου Ανδρουλάκη:
Πρώτον, η ενότητα…επετεύχθη.
Το “όλον” ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί, στις πρώτες σειρές, του Ταε-Κβο-Ντο. Και ο Σημίτης, και ο Βενιζέλος, και ο Παπανδρέου, και ο Λαλιώτης, και ο (Απ)Κακλαμάνης, και η Διαμαντοπούλου. Άπαντες παρόντες και παρούσες. Ο χώρος χρειαζόταν ένα “reunion” και το προσκλητήριο Ανδρουλάκη, μαζί με το κλίμα δημοσκοπικής ευφορίας, βοήθησαν προς τούτο. Το “όλον” ήταν, λοιπόν, εκεί, ως προς το στελεχικό δυναμικό. Οι ψηφοφόροι του, ωστόσο, έχουν μετακινηθεί εδώ και χρόνια προς τον ΣΥΡΙΖΑ (ως επί το πλείστον) και τη Ν.Δ. Και τώρα γίνεται μία προσπάθεια επαναπατρισμού.
Παραμένει, όμως, ερώτημα το κατά πόσο αυτή η ενότητα είναι πραγματική και έχει αντιπροσώπευση στο εκλογικό σώμα, ή είναι viral. Διότι, τα πρόσωπα που απαρτίζουν το “όλον”, αφενός δεν πολυσυμπαθεί ο ένας τον άλλον, αφετέρου έχουν άλλα κρυφά και φανερά σχέδια ως προς το που πρέπει να πορευθεί το κόμμα τους.
Δεύτερον, η πολιτική αυτονομία, επίσης, επετεύχθη.
Ως προς το μέρος του συνθήματος, φυσικά. Είναι σαφές πως ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ πρέπει να φτάσει στις εκλογές δημιουργώντας την αίσθηση πως δεν είναι συμπλήρωμα καθενός και μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Μέχρι τις εκλογές, όμως. Το βράδυ των αποτελεσμάτων της απλής αναλογικής είναι και το τέλος του συνθήματος της “καθαρής” αυτονομίας. Εκεί, ανάλογα με το ποσοστό που θα συγκεντρώσει, ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να λάβει κρίσιμες αποφάσεις που είναι πολύ πιθανό να προκαλέσουν σοβαρούς τριγμούς. Τότε και εκεί, η αυτονομία ίσως χρειαστεί να αποκτήσει πρόσημο και η ενότητα να περάσει από τα καυδιανά δίκρανα των αντιθέσεων που στο Ταε-Κβο-Ντο κρύφτηκαν,λογικά, στα αποδυτήρια και κάτω από τις κερκίδες.
Τρίτον, στο ΠΑΣΟΚ αναπτύσσεται μία “ενδιαφέρουσα” άποψη.
Η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά δικαιολογήθηκε επειδή εκείνο το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ επέβαλε, όπως αναφέρθηκε, πρόγραμμα και απόψεις στην κατά πολύ μεγαλύτερη Ν.Δ που ήταν πρώτο κόμμα, ενώ στην περίπτωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (που πολλαπλώς κατακρίθηκε και αξιοποιήθηκε ως επιχείρημα στην ομιλία του αρχηγού) ήταν ο Καμμένος που …επέβαλε τις απόψεις του στον Αλέξη Τσίπρα. Ως σχήμα λόγου αποτελεί καταφύγιο, δεν αντέχει, ωστόσο, δε καμία κριτική. Και σε κάθε περίπτωση δεν εξηγεί γιατί ένα πολύ μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ έφυγαν δρομέως και έκτοτε συνεχίζουν να ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένας έξυπνος άνθρωπος.
Γνωρίζει να απολαμβάνει την σημερινή ισχύ του, όπως, όμως, επίσης γνωρίζει πως μεταξύ απλής αναλογικής και της ενισχυμένης της δεύτερης κάλπης η πόλωση θα φτάσει στα ύψη και πιθανώς να τον οδηγήσουν σε ένα ποσοστό που πόρρω θα απέχει από τον σημερινό δημοσκοπικό ίλιγγο. Στο τέλος της ημέρας, δηλαδή, το κοντέρ ίσως να μην γράφει το 12-14% που αναμένει αρχικώς αλλά ένα ισχνότερο μονοψήφιο ποσοστό.
Το βολικότερο, μάλλον, θα ήταν μία κυβέρνηση αυτοδυναμίας της Ν.Δ και ένας εσωτερικός πόλεμος αντιπολίτευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την προσδοκία πως σε κάποιο ορατό μέλλον θα τον προσπεράσει. Ο Θεός γελάει, όμως, με τα σχέδια των ανθρώπων, κι όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν κωμικά ή τραγικά, ανάλογα με την πλευρά που τα βλέπει κανείς.