NewsEdit Τα έργα της διοργάνωσης «Plásmata: Bodies, Dreams and Data», που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες με την επιμέλεια της διευθύντριας Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτης Παναγιωτάκου, συνιστούν μια γοητευτική και «περιπετειώδη» διαδρομή.
Με τη δύση του ηλίου αρχίζει να γεμίζει κόσμο το Πεδίον του Αρεως, η αγαπημένη «εξοχή» στην καρδιά της Αθήνας. Παιδιά με πατίνια, ζευγάρια με μωρά σε καρότσια, μερικοί κρατούν από το λουρί τα σκυλάκια τους, άλλοι κάνουν βόλτες στα χωμάτινα μονοπάτια κι άλλοι συζητούν στα παγκάκια. Από προχθές όμως κάτι όμορφα, παράξενα και ελκυστικά «πλάσματα» προβάλλουν ανάμεσα στα δέντρα, μέσα στα παρτέρια και τις λιμνούλες, πάνω στα ξέφωτα…
Είναι η εντυπωσιακή έκθεση ψηφιακής τέχνης «Plásmata: Bodies, Dreams and Data» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με 25 έργα μεγάλων διαστάσεων -των τελευταίων ετών και νέες αναθέσεις- διεθνών καλλιτεχνών που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μια έκθεση που αναζητά το σώμα, το δικό μας και το άλλο, το ατομικό και το συλλογικό, το ανθρώπινο και της τεχνολογίας, φτάνοντας στο πλανητικό!
Περισσότερα από 250 τετραγωνικά μέτρα έργων LED, βίντεο, διαδραστικές εγκαταστάσεις, 3D scanning, γλυπτά, φωτιστικές εγκαταστάσεις, mapping, ψηφιακές ταινίες, animation κάνουν κατάληψη στο Πεδίον του Αρεως έως τις 20 Ιουλίου.
Στην είσοδο του πάρκου, μπροστά από το άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου μάς υποδέχεται μια τεράστια οθόνη που προβάλλει εκατομμύρια μαγευτικές εικόνες της φύσης: δάση, λουλούδια, κοράλλια, ουρανοί στροβιλίζονται σε μια πανδαισία χρωμάτων (Quantum Memories-Probability του Refik Anadol) στέλνοντας οικολογικά μηνύματα. Στο τέλος της διαδρομής ένας επιβλητικός, ύψους 22 μέτρων, Κόκκινος Πλανήτης, χωρισμένος στα δύο (Divided: SpY, 2022) μας αποχαιρετά με την ελπίδα ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Τι να πρωτοδείς… Μια διαδραστική εγκατάσταση με ένα άβαταρ που μιμείται τις κινήσεις μας (Polymorphic: Matthew Niederhauser, Elie Zananiri, John Fitzgerald, 2022), ένα τεράστιο πρισματικό διαμάντι με καθρέφτες όπου συναντάμε τον εαυτό μας ως κάποιοι άλλοι (Diamond of otherness της Μαρίας Παπαδημητρίου, 2020) και μπροστά από το άγαλμα της Αθηνάς 40 πύργοι που συλλέγουν ηλιακή ενέργεια την ημέρα για να δημιουργήσουν τη νύχτα ένα δεύτερο φεγγάρι στον ουρανό (Another moon: Kimchi and Chips, 2021).
Ενα ανθρωποειδές μέσα σε ένα μικρό τσιμεντένιο φαρμακείο μάς μιλά για παυσίπονα και αντικαταθλιπτικά χάπια που καταπίνουμε για να μεταβάλουμε τη συναισθηματική μας πραγματικότητα (Happiness: Dries Verhoeven, 2019), ενώ ένας σύγχρονος μάντης τεχνητής νοημοσύνης, ο Φρανκ, πάνω σε έναν βράχο που βγάζει καπνούς απαντά στις ερωτήσεις μας για υπαρξιακά διλήμματα (Frank – Cecilie Waagner Falkenstrøm, 2016-2022).
Μπορείτε ακόμα να πάρετε ανάσες σε έναν κύκλο από πλαστικά γλυπτά που πάλλονται στον ρυθμό της ανάσας του καλλιτέχνη Ekene Ijeoma, ο οποίος έχει επηρεαστεί για την εγκατάστασή του «Breathing Pavilion» (2021) από το Ι Cant Breath. Στη βιντεοεγκατάσταση «The Bots: Eva & Franco Mattes, 2020) ηθοποιοί, ενώ προσποιούνται πως δίνουν οδηγίες μακιγιάζ στο Ιnstagram, αφηγούνται ιστορίες με θέματα όπως η βία, η σεξουαλική κακοποίηση, η ρητορική του μίσους -εδώ υπάρχει και σχόλιο για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Στο βίντεο «Virtual Embalming» (2018), πάλι, ο Frederik Heyman απαθανατίζει τις φαντασιώσεις γνωστών καλλιτεχνών για τη μεταθανάτια ζωή και στήνει ένα ψηφιακό μνημείο από λουλούδια και τσιμέντο για την Ιζαμπέλ Ιπέρ.
Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτη Παναγιωτάκου, που έχει και την επιμελητική διεύθυνση της έκθεσης, μας εισάγει στο κλίμα: «Το πλάσμα, ούτε στερεό ούτε υγρό μα ούτε και αέριο, αλλά η τέταρτη κατάσταση της ύλης που επιτρέπει τη δημιουργία ηλεκτρομαγνητικού πεδίου για να επιτυγχάνεται η σύνδεση. Το πλάσμα, έτσι όπως προκύπτει από το αίμα μας ως θεραπευτικό όπλο της σύγχρονης ιατρικής. Το πλάσμα ως υπέροχο δημιούργημα, πέρα από το φύλο, το μέγεθος, τη φυλή. Εχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας, δημιουργήσαμε στο Πεδίον του Αρεως ένα ψηφιακό πεδίο όπου αναπνέουμε μαζί με την τέχνη. Γιατί η τέχνη έχει τη μαγική ιδιότητα να λειτουργεί καλύτερα εκεί όπου δεν κυκλοφορεί συνήθως».
Η έκθεση χωρίζεται σε τρεις θεματικές περιοχές, χρειάζεται περίπου δυόμισι ώρες για να τη δει κάποιος προσεκτικά, ενώ βοηθάει το ενημερωτικό υλικό δίπλα σε κάθε έργο και η ξενάγηση με εφαρμογή στο κινητό. Ομως και μια πιο γρήγορη βόλτα, με ό,τι κεντρίσει το μάτι, μετατρέπεται σε αξέχαστη εμπειρία.
ΙNFΟ: PLÁSMATA: BODIES, DREAMS AND DATA | Πεδίον του Αρεως | Καθημερινά, 18.30-22.30, μέχρι 10 Ιουλίου.