NewsEdit Η συζήτηση για την προοπτική του ΤΧΣ άπτεται της εν γένει χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, αλλά και της ικανότητας του τραπεζικού συστήματος της χώρας να θέτει ορθές προτεραιότητες και να εξυπηρετεί την κοινωνία και την πραγματική οικονομία.
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αποτέλεσε, καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας του, έναν αμφιλεγόμενο θεσμό, με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Ο υβριδικός του χαρακτήρας (μέτοχος-«επόπτης»-«ρυθμιστής»-facilitator), η ταλάντευσή του μεταξύ κυβερνήσεων, Θεσμών και τραπεζών, και ο ασαφής σε κάποιες περιπτώσεις ρόλος του, αποτέλεσαν σημεία τριβών και αναποτελεσματικότητας.
Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να παρουσιάσει συνοπτικά το ΤΧΣ, όπως αυτό ιδρύθηκε και εξελίχθηκε μέσα στον χρόνο, και να εντοπίσει κάποια ζητήματα τα οποία αξιολογούνται ως σημαντικά τόσο από πολιτική άποψη όσο και από οικονομική. Αφορμή για αυτό αποτέλεσε η επεξεργασία από το Υπουργείο Οικονομικών σχεδίου νόμου για τη μεταρρύθμιση του Ταμείου, για το οποίο έχει ήδη ολοκληρωθεί το στάδιο της δημόσιας διαβούλευσης, σε συνέχεια και της προηγούμενης στοχευμένης τροποποίησης του νόμου του. Η ανάλυση δεν πραγματεύεται το ανωτέρω νομοσχέδιο ούτε υπεισέρχεται σε λεπτομερειακά θέματα τεχνικής φύσης, αλλά επιδιώκει να θέσει το πλαίσιο και τις βάσεις για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει, ιδίως ως προς ζητήματα στρατηγικής, αποτυπώνοντας την ίδρυση/σκοπό του, τη μετοχική του ιδιότητα, το ζήτημα της αποεπένδυσης και το πλαίσιο μετά το 3ο Πρόγραμμα Προσαρμογής.
Η συζήτηση για την προοπτική του ΤΧΣ άπτεται της εν γένει χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, αλλά και της ικανότητας του τραπεζικού συστήματος της χώρας να θέτει ορθές προτεραιότητες και να εξυπηρετεί την κοινωνία και την πραγματική οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος του Δημοσίου ως προς το τραπεζικό σύστημα καλείται να επαναπροσδιοριστεί, γεγονός που χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα κομβικό δεδομένης της ευρύτερης μακροοικονομικής κατάστασης ρευστότητας και αστάθειας που έχει διαμορφωθεί. Ο επαναπροσδιορισμός αυτός πρέπει να γίνει με όρους στρατηγικής συμμετοχής και μακροπρόθεσμης εφαρμογής μιας αποτελεσματικής χρηματοπιστωτικής πολιτικής, με κοινωνικούς και αναπτυξιακούς στόχους, αποφεύγοντας παθογένειες και στρεβλώσεις του παρελθόντος.
* Ανάλυση των Κυριάκου Αντωνάκου, Οικονομολόγου & Αδάμ Καραγλάνη, Νομικού