NewsEdit Ο πόλεμος του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία μετρά περισσότερες από 100 ημέρες και η υπόθεση της Ουκρανίας έχει αρχίσει να κουράζει τους περισσότερους, εκτιμά στο πρακτορείο Bloomberg Ρώσος αρθρογράφος που ζει στις ΗΠΑ, τονίζοντας όμως ότι η φρίκη που προκαλεί η Μόσχα αξίζει συνεχούς παρακολούθησης ενώ οι Ουκρανοί έχουν ανάγκη συνεχούς ενίσχυσης, ώστε να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του πολέμου αυτού.
Στο άρθρο του ο Λεονίντ Μπερσίντσκι κάνει λόγο για απρόβλεπτη τρέλα του Ρώσου προέδρου που οδηγεί τη χώρα σε μια μεγάλη συμφορά. Αξίζει όμως να πάρουμε, λέει, κάποια πολύτιμα μαθήματα από τους πρώτους 3,5 μήνες του πολέμου αυτού:
1. Παρακολουθήστε τους Ρώσους υπερεθνικιστές
Από τις πρώτες μέρες οι Ρώσοι εθνικιστές – τόσο στο έδαφος όσο και στο περιθώριο – έχουν αναδειχθεί σε μια εκπληκτικά χρήσιμη πηγή που καθιστά την ανάλυση της επίσημης ρωσικής προπαγάνδας σε μεγάλο βαθμό περιττή, αναφέρει το άρθρο του ο κ. Μπερσίντσκι. Οι στρατιωτικοί αναλυτές βασίστηκαν αρχικά σε δεδομένα από το Γενικό Επιτελείο της Ουκρανίας και τις δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών, εν μέρει επειδή δεν μπορούσαν να βρουν αξιόπιστες ρωσικές πηγές.
Ρώσοι εθνικιστές στηρίζουν τη ρωσική νίκη με όλη τους την καρδιά που αγαπά την αυτοκρατορία — αλλά το βαθύ μίσος τους για τον αντίπαλο είναι συνυφασμένο με έναν εξίσου βαθύ σεβασμό για την μαχητική ικανότητα των Ουκρανών. Οι εθνικιστές δυσπιστούν ανοιχτά, συχνά περιφρονούν, τους κορυφαίους επιτελείς του Πούτιν.
Ποτέ τους δεν πίστεψαν στον Πόλεμο-Αστραπή που ο Πούτιν προφανώς νόμιζε ότι επρόκειτο να πραγματοποιήσει. Έχουν επίσης πρόσβαση σε πηγές σε διάφορους κλάδους του στρατού εισβολής, από τις αυτονομιστικές πολιτοφυλακές έως την ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία Wagner και έως τακτικές μονάδες. Σε σχέση με πληροφορίες που προέρχονται από ουκρανικές και δυτικές πηγές, η διορατικότητα και η ανάλυσή τους παρέχουν την απαραίτητη ισορροπία, μια δουλειά στην οποία η μηχανή προπαγάνδας του Πούτιν αποτυγχάνει παταγωδώς, γράφει ο Ρώσος σχολιαστής.
2. Μην υποτιμάτε καμία πλευρά και μην περιμένετε συμβιβασμό
Μετά 100 μέρες πολέμου, και οι δύο πλευρές έχουν αποδειχθεί άξιες αντίπαλοι στρατιωτικά. Οι Ρώσοι έδειξαν ότι μπορούσαν να μάθουν από τα λάθη τους: Μετριάστηκαν οι μη ρεαλιστικοί στόχοι τους, συγκέντρωσαν τη διοίκηση της επιχείρησης τους, εστίασαν τους πόρους σε περιοχές όπου ένιωθαν ότι ήταν πιο πιθανή η επιτυχία και βελτίωσαν την επιμελητεία και τον συντονισμό μεταξύ των κλάδων. Οι Ουκρανοί μετέτρεψαν γρήγορα το άγριο κίνητρό τους σε γνώση του αντιπάλου, κάτι που επέτρεψε μερικές επιτυχημένες αντεπιθέσεις.
Οι πρώτες 100 ημέρες της σύγκρουσης έδειξαν ότι ο πόλεμος μπορεί να έχει οποιαδήποτε κατάληξη. Καμία πλευρά δεν θα καταρρεύσει ή θα υποχωρήσει και τυχόν παραχωρήσεις που μπορεί τελικά να καταγραφούν σε μια ειρηνευτική συμφωνία θα αντιμετωπιστούν σκληρά.
Ένα αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων είναι δυνατό μόνο εάν η μία πλευρά ηττηθεί πλήρως και θα μοιάζει περισσότερο με τη συνθηκολόγηση αυτής της πλευράς παρά με έναν συμβιβασμό.
3. Δεν είναι όλα ρόδινα με τη Δύση
Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ της αντίληψης των Δυτικών πολιτικών και ειδικών περί πρωτοφανούς ενότητας για την υποστήριξη της Ουκρανίας και της νηφάλιας άποψης των Ουκρανών για το πόσο μπορούσε να βοηθήσει η Δύση.
Οι Ουκρανοί έπρεπε να αποδείξουν τη δυνατότητά τους και να συνεχίσουν να το αποδεικνύουν ώστε να λαμβάνουν βαρύτερο οπλισμό. Ωστόσο, λαμβάνουν τον εξοπλισμό πιο αργά από ό,τι επιτάσσει η στρατιωτική ανάγκη και η ανάγκη εκπαίδευσης στη χρήση των οπλικών συστημάτων επιβραδύνει περαιτέρω τη διαδικασία.
Εκ των υστέρων, φαίνεται ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να ήταν μια από τις λίγες προληπτικές κινήσεις ικανές να σταματήσουν τον Πούτιν στα ίχνη του. Τώρα που η Φινλανδία και η Σουηδία προσχωρούν, η απάντηση του Πούτιν είναι εκπληκτικά αναιμική.
Μια ήττα της Ουκρανίας θα οδηγούσε σίγουρα σε αμοιβαίες κατηγορίες και βαθύτερα ρήγματα μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης, μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής της Ευρώπης, ακόμη και εντός της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ, αφενός, της Βαλτικής, της Πολωνίας και της Τσεχίας, και μια πολύ λιγότερο ενθουσιώδη Ουγγαρία, εκτιμά ο Ρώσος αναλυτής.
Τυχόν ρωσική ήττα θα βοηθούσε να συγκαλύψει τις διαφορές, αλλά πιθανότατα θα οδηγούσε σε διαμάχες για το μοίρασμα του οικονομικού βάρους της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας και στη διαμάχη για το ποιος έκανε πόσα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, προειδοποιεί.
4. Να συνεχίσουμε να προσέχουμε την Ουκρανία
Παρά την ευρωπαϊκή της θέση, η Ουκρανία κινδυνεύει να εκτοπιστεί στις παρυφές της προσοχής της Δύσης, όπως η Συρία.
Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει ο υπόλοιπος κόσμος, όχι μόνο επειδή ο Πούτιν και οι εθνικιστές που μπορεί να κυβερνήσουν τη Ρωσία ύστερα από αυτόν θα συνεχίσουν να έχουν εμμονή με την Ουκρανία. Εάν η υποστήριξη μειωθεί, εάν η Ουκρανία πιεστεί να κάνει μια ταπεινωτική συμφωνία, εάν η προσπάθεια αποκατάστασης μετά τον πόλεμο είναι κάτι λιγότερο από το είδος της επένδυσης που έκαναν οι ΗΠΑ στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε περισσότερες εισβολές όπως του Πούτιν θα είναι πιθανές σε κάθε μέρος του κόσμου όπου ένας ισχυρός άνδρας τρέφει εδαφικές φιλοδοξίες, τονίζει ο Λεονίντ Μπερσίντσκι.
Οι ασθενέστερες πλευρές σε τέτοιες συγκρούσεις θα έχουν ισχυρά κίνητρα να τα παρατήσουν αντί να πολεμήσουν όπως έκανε η Ουκρανία, μονο και μόνο για να αποφύγουν την καταστροφή σε παρόμοια κλίμακα. Εάν η Ουκρανία δεν ανταμειφθεί και δεν αποζημιωθεί για τη θυσία της, οι άλλοι στη θέση της θα είναι αποθαρρυμένοι, φοβισμένοι και αβέβαιοι.
Η Ουκρανία πολέμησε μόνη της, αλλά το να τη βοηθήσεις να σταθεί ξανά στα πόδια της και να ευημερήσει ακόμα κι αν η Ρωσία αρπάξει περισσότερα εδάφη είναι δουλειά όλου του κόσμου. Η χώρα δεν μπορεί να ξανασηκωθεί μόνη της. Μπορεί να φαίνεται πολύ νωρίς για τον κόσμο να σχεδιάσει να βοηθήσει μετά τον πόλεμο — αλλά ο σχεδιασμός μπορεί να εμποδίσει τον κόσμο να ξεχάσει το τίμημα που πληρώνει τώρα η Ουκρανία για τη σιδερένια θέλησή της να επιβιώσει, καταλήγει ο σχολιαστής του Bloomberg.
Πηγή: Bloomberg