ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Θεσσαλονίκη Παρασκευή 10 Ιουνίου 2022 4μ.μ.
1. Στη διαδρομή μου με τα πόδια απο το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης ως το Συντριβάνι, έξι (αριθμός 6) εμφανώς ανήλικα ρακένδυτα παιδια το πολύ 15 χρονών με πλησίασαν σε κεντρικότατους δρόμους-όσοι κατοικούν Θεσσαλονίκη γνωρίζουν τη διαδρομή- για να μου πουλήσουν ναρκωτικά μέρα μεσημερι. ΚΙ άλλα εξ ίσου απλυτα και ρακένδυτα 4 τον αριθμό με πλησίασαν για να τους δώσω 1 ευρώ να παρουν να φάνε. Αστυνομικός κανένας πουθενά. Μόνο κάποιοι εξω απο το Πανεπιστήμιο.
2. Νεα παραλία ενα κασσετόφωνο παίζει τη “Ζελατίνα” του Κραουνάκη με κείνη τη σπαραχτική για μένα ερμηνεία της κυρίας Τάνιας Τσανακλίδου. Βρέχει. Κραταμε ομπρέλες. Ενα ηλικιωμένο ζευγάρι όμως σηκώνεται απ το βρεγμενο παγκάκι και το χορεύει σαν βαλσάκι, αγκαλιασμένοι να κοιτάζονται στα μάτια με μια σπάνια λατρεία που μου φερε δακρυα στα ματια, δεν τους πείραζε ουτε η βροχή ουτε τίποτε, και περίπου 10 νεα παιδια να το τραγουδούν, πριν τελειώσει το κομμάτι τα μισα παιδια αγόρια και κορίτσια 18χρονα σηκώθηκαν και χόρευαν μαζι με τους ηλικιωμένους.
Δυο εικόνες, δυο συναισθηματα εκ διαμέτρου αντίθετα.
Λύπης και ελπίδας
κι είναι τελικά στο δικό μας χέρι ποια πόλη θελουμε να περπατάμε
Όλα τα άλλα λόγια για να σφαζόμαστε στα πληκτρολόγια…
γι’ αυτό:
“Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
να πέφτει μπρος τα πόδια μου το ΦΩΣ
που φόρεσα καινούρια καπαρντίνα
Και μια ΒΡΟΧΗ δεν έβρεξε ο Θεός”
κι ας εβρεχε απο το πρωι ραγδαία
αυτό.
(ντραπηκα να βγαλω φωτογραφίες, θα “σκότωνα” την μαγεία της στιγμής)