ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ «Έχουμε έναν γείτονα που όσο απομονώνεται τόσο εξαγριώνεται» -«Αυτό που έχει σημασία, νομίζω, για την Ευρώπη, για τον κόσμο, είναι να γίνει αντιληπτό ότι οι αναθεωρητισμοί δεν οδηγούν πουθενά. Νομίζω αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα που προκύπτει από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία».
Οι δύο αυτές δηλώσεις εκφωνήθηκαν σήμερα, Παρασκευή 10 Ιουνίου. Η μεν πρώτη από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την ομιλία του στην τελετή απονομής των Βραβείων του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών, η δεύτερη από τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια από τη Θεσσαλονίκη.
Και αναρωτιέται κανείς, ακόμη κι αν η μοναδική του ενημέρωση είναι από τα τηλεοπτικά κανάλια, είναι «απομονωμένος» ο Ερτογάν ο οποίος παίζει ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλό, που έχει μποκάρει την διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τις αξιώσεις του, που διαπραγματεύεται να είναι ο αποκλειστικός μεσάζοντας μεταφοράς δημητριακών από τη Ρωσία προς ολόκληρο τον πλανήτη, που είναι έτοιμος να μπουκάρει και πάλι στη Συρία, που μιλάει τατόχρονα με Ρώσους, ΝΑΤΟϊκούς, Κινέζους και Ινδους;
Σοβαρά τώρα;
Δηλαδή, αν ΔΕΝ ήταν «απομονωμένος», τι θα ήταν; Πλανητάρχης;
Τα περί «απομονωμένου» Ερντογάν τα έχουν καταρρίψει και αποδομήσει πλήθος διπλωμάτες, αναλυτές και διεθνολόγοι. Οι περισσότεροι μάλιστα επισημαίνουν ότι η αντιμετώπισή του ως τέτοιον μόνο κακό κάνει στην στρατηγική ανάλυση και τον σχεδιασμό της εξωτερικής μας πολιτικής. Επειδή ακριβώς είναι ένας μύθος με σκοπό μόνο την εσωτερική κατανάλωση από κάποιος εύπιστους με πλήρη άγνοια της γεωπολιτικής σκακιέρας.
Εξίσου επικίνδυνη όμως είναι και η νεόκοπη «καραμέλα» περί «αναθεωρητισμού». Μία λέξη-ξόρκι η οποία στερείται ουσίας και περιεχομένου όπως όλες οι κοινοτοπίες, Σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας και ιδιαίτερα από τότε που σχηματίστηκαν οι πρώτες αυτοκρατορίες και αργότερα τα πρώτα έθνη-κράτη, από τότε δηλαδή που είτε με τη δύναμη των όπλων και άφθονο αίμα είτε με ειρηνικούς τρόπους και συνθήκες χαράχτηκαν σύνορα, ενυπάρχει και το στοιχείο του «αναθεωρητισμού», όπως και του λεγόμενου «αλυτρωτισμού».
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Υπάρχει ανά τους αιώνες. Ο «αναθεωρητισμός» είτε καλλιεργείται μαζί με κάποια «Μεγάλη Ιδέα» όπως αυτή που είχε γίνει κυρίαρχο δόγμα και στην Ελλάδα, στις αρχές του 20ου αιώνα η οποία και οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, είτε στη θεωρία του «ζωτικού χώρου» όπου ένα έθνος θεωρεί ότι ασφυκτιά μέσα σε έναν στενό κορσέ συνόρων που θεωρεί και πάλι ότι του έχουν επιβληθεί παρά τη θέλησή του.
Το σίγουρο είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν ισχύει αυτό που σήμερα είπε ο Νίκος Δένδιας, πως «οι αναθεωρητισμοί δεν οδηγούν πουθενά». Φυσικά και έχουν οδηγήσει: σε αλλαγές συνόρων και σε Παγκόσμιους Πολέμους!
Και ποιό ακριβώς είναι το «μεγάλο δίδαγμα που προκύπτει από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία»; Δίδαγμα για ποιόν;
Για τη Ρωσία που καταλαμβάνει όλο και περισσότερα εδάφη και βλέπει τα ταμεία της να γεμίζουν παρά τις κυρώσεις των δυτικών ή για του δυτικούς που πληρώνουν ήδη πανάκριβα τις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει στους Ρώσους;
Οι Ουκρανοί πιστεύουν, αλήθεια τώρα, ότι οι αναθεωρητισμοί σε οδηγούν πουθενά ή ότι τελικά οδηγούν στην καταστροφή της χώρας τους που έχει χάσει το 20% των εδαφών της και χιλιάδες ζωές στατιωτών και άμαχων πολιτών;
Το να επικαλείται κάποιος τις λέξεις-ξόρκια «απομονωμένος» και «αναθεωρητισμός» είναι αυτό που πραγματικά δεν οδηγεί πουθενά. Λες και θα προσβληθεί ο Ερντογάν ή ο Πούτιν αν τους χαρακτηρίσεις «απομονωμένους» και «αναθεωρητές» και θα κάνουν πίσω στις βλέψεις τους, ο μεν ένας σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο ο δε άλλος στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά για να τα ξορκίζουμε με κενές ρητορείες ακόμη κι αν αυτές στηρίζονται σε επιστημονικά εγχειρίδια όπως τα «Απλά Μαθήματα Ρητορικής» του γκουρού του είδους Αδωνι Γεωργιάδη. Ιδιαίτερα τώρα που ο «απομονωμένος» Ερντογάν απειλεί να μιμηθεί τον «αναθεωρητή» Πούτιν σε βάρος της Ελλάδας αντλώντας διδάγματα από την κατάληψη της Κριμαίας και την μετά από 8 χρόνια εισβολή στην Ουκρανία!