ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Με την άνετη εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του τότε ΚΙΝΑΛ και πλέον ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ο νέος αρχηγός απόλαυσε μία αρκετά μεγάλη περίοδο δημοσκοπικών διθυράμβων. Είδε το εικαζόμενο από τους μετρητές κοινής γνώμης εκλογικό ποσοστό του να σκαρφαλώνει στο 18%, κατεγράφη ως δυνητική απειλή για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ (κάποιες δημοσκοπήσεις τον έφεραν σε απόσταση αναπνοής), μέτρησε μερικές δεκάδες “αγιογραφίες” και θεωρήθηκε πως σπάει την “παγωμένη λίμνη” του διπολισμού.
Είναι, ωστόσο, σαφές πιά πως οι ρωγμές στην “παγωμένη λίμνη” ελάχιστα αφορούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλλον παρακολουθούν το “φαινόμενο Ανδρουλάκης” από την ασφάλεια της όχθης -στην μία ο ένας, στην άλλη ο άλλος-, ο λεπτός πάγος, όμως, αποδεικνύεται τώρα απειλή για τον ίδιο τον αρχηγό του (νέου) ΠΑΣΟΚ.
Όσο πλησιάζουμε προς τις (διπλές) εκλογές –το σενάριο του φθινοπώρου γίνεται ολοένα και πιο ορατό-, το παιχνίδι αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους δύο, τα διλήμματα γίνονται επιτακτικά, οι ερωτήσεις επιδιώκουν απαντήσεις, και ο θυμός του Ανδρουλάκη γίνεται εμφανής. Η απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα ήταν ταυτόσημη (συμφωνούν σε κάτι…): Σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας, πρωθυπουργός πρέπει να γίνει ο αρχηγός του πρώτου κόμματος. Το σύνθημα “ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας” δεν άντεξε ούτε μερικές εβδομάδες, κι όσο συνεχίζει να εκπέμπεται μοιάζει με απειλή 10χρονου στον “μπούλη” της γειτονιάς ότι θα κληθεί ο μεγαλύτερος αδελφός.
Η επιδίωξη θα είχε νόημα εάν το ΠΑΣΟΚ κατόρθωνε να συγκεντρώσει ένα μεγάλο ποσοστό, κοντά σε εκείνο του δεύτερου κόμματος, που να πιστοποιεί αυτό που έλεγε -μάλλον ατυχώς- ο επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης ότι “ήρθε νέος σερίφης στην πόλη”. Το 14% των δημοσκοπήσεων μοιάζει με ταβάνι, στην δε δεύτερη κάλπη, εφόσον υπάρξει, ο κίνδυνος συρρίκνωσης σε ποσοστό λίγο καλύτερο από το 8,1% του 2019 είναι ορατός.
Λογικά, ο Ανδρουλάκης θα παίξει το χαρτί της πολιτικής αυτονομίας μέχρι και την κάλπη της απλής αναλογικής. Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Σε αντίθετη περίπτωση θα μετρούσε μερικές δεκάδες …”Καρανικόλες” που θα δραπέτευαν προς τη Ν.Δ, εάν έκλεινε το μάτι στον Τσίπρα, και τούμπαλιν.
Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ με ανδρεϊκή στόφα διατείνονται πως δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομύριο να συγκυβερνήσουν με τη Ν.Δ, εάν είναι πρώτο κόμμα και χρειαστεί την προσθετική αξία του Ανδρουλάκη για να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Επειδή, όμως, αυτό είναι κάτι αρκετά έως πολύ πιθανό, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει πολύ συγκεκριμένες και περιορισμένες δυνατότητες: ή θα προτείνει τρικομματική, για να εισπράξει την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και της Ν.Δ, και έτσι να αποσυρθεί από συναινετικά σχήματα, ή θα “αναγκαστεί” να συνεργαστεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αποδεχόμενος πως πρέπει να είναι αυτός ο πρωθυπουργός.
Σε αυτή τη δεύτερη κάλπη θα έχει ένα “μικρομέγαλο” ποσοστό και ίσως αναζητήσει διέξοδο σε ένα πρόγραμμα σύγκλισης, το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει ουσιαστικούς λόγους να αρνηθεί.
Γι αυτό και κατά βάθος θα προτιμούσε να επιτύχει την αυτοδυναμία η Ν.Δ στη δεύτερη κάλπη και να πάρει τον χρόνο του και να ανταγωνιστει τον Αλέξη Τσίπρα στο κέντρο. Επίσης γνωρίζει πως μία συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ επαναφέρει το “φάντασμα” του 2012-14, πέραν του ότι θα κινητοποιήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις πολλών στελεχών με αντιδεξιό πρόσημο. Το ίδιο, βεβαίως, θα υποστεί και στην υποθετική περίπτωση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Ένα είναι βέβαιο. Οι μέρες της δημοσκοπικής ευφορίας έχουν παρέλθει, ο εκνευρισμός αυξάνει, τα περιθώρια στενεύουν…