ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Σκέφτηκα να σας γράψω ένα διήγημα για έναν κόσμο στον όποιο στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας είναι τα χταπόδια.
Δηλαδή δεν το σκέφτηκα απλώς, το έχω ήδη γραμμένο στο μυαλό μου.
Σ αυτόν τον κόσμο τα χταπόδια επιλέγουν ποιον θα φάνε, ανάλογα με την «εκτίμηση και το σεβασμό» που του έχουν.
Με βάση φυσικά τα δικά τους, εντελως υποκειμενικά και χταποδοκεντρικά κριτήρια.
Οι υπόλοιποι που για κάποιον εντελως υποκειμενικό και χταποδοκεντρικό λόγο δεν συγκεντρώνουν τα κριτήρια, τρέχουν πανικόβλητοι κάθε μέρα να σωθούν, να μην γίνουν κοκκινιστοί, αν και τα χταπόδια δεν αγαπούν το κοκκινιστό, τα βαραίνει: τρώνε τα θηράματά τους ζωντανά.
Και σ αυτόν τον κόσμο τα χταπόδια συγχαίρονται μεταξύ τους που εξαιρούν καποια είδη της φρικαλέας μοίρας τους, διότι αυτό τα κάνει να αισθάνονται ακόμη πιο ανώτερα απ ότι ήδη αντικειμενικά είναι.
Τα κάνει να αισθάνονται και ηθικά ανώτερα, άλλο που έτσι κι αλλιώς το να επιλέγεις ποιον θα φας με τα δικά σου υποκειμενικά κριτήρια είναι ηθικά ο πάτος.
Μετά σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα να το γράψω, διότι το ζείτε έτσι κι αλλιώς• τι καινούργιο θα είχα να σας πω;
Προσέξτε μην και βρεθείτε κάτω από την κορυφογραμμή της τροφικής αλυσίδας μόνο.
Εκεί επιβιώνουν μόνο οι παρά πολύ ικανοί.
Ή οι τυχεροί.
Ή και κανένας.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook