ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Χτες καταδικάστηκε σε 20 χρόνια, σε μια δικαστική απόφαση-σταθμό, που θεωρείται ότι θα ανοίξει το δρόμο και για άλλες παρόμοιες.
Δεν είναι τυχαία πρωτοσέλιδη η είδηση. Παγκοσμίως.
Enabler και τσατσά του Τζέφρι Έπστιν, έχουμε πει γι αυτόν, εκατοντάδες ανήλικα κορίτσια σε ένα δίκτυο πορνείας και βιασμών υπερπολυτελείας, με ισχυρούς και διάσημους συμμετέχοντες.
Η Μάξγουελ όχι μόνο στρατολογούσε τα ανήλικα, αλλά τα «εκπαίδευε» κιόλας και συχνά συμμετείχε στην κακοποίηση.
«Μας έκανε να την εμπιστευτούμε και μετά έσπαγε αυτήν τη γυναικεία εμπιστοσύνη και μας παρέδιδε σε αυτούς», είπε μια από τις μάρτυρες.
* Θα έπρεπε να υπάρχει μια ειδική ποινή για αυτό το «σπάσιμο της γυναικείας εμπιστοσύνης», όμως δεν υπάρχει, οπότε πάμε παρακάτω.
Η Μάξγουελ υιοθέτησε ως υπερασπιστική γραμμή τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, τον καταπιεστικό μπαμπά της και το γεγονός ότι όλα αυτά την οδήγησαν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Έπστιν.
Εγώ την πιστεύω. Σε όλα. Η είδηση θα ήταν να ΜΗΝ είχε καταπιεστικό μπαμπά, ή κάποιου άλλου είδους προβληματικό γονέα η Μάξγουελ. Κι ο καθένας μας βασικά.
Πολλω δε μάλλον όταν ο μπαμπάς σου είναι μεγιστάνας των ΜΜΕ, μεγκα απατεώνας, κατάσκοπος τουλάχιστον τριών χωρών και μαφιόζος ταυτόχρονα, όπως ήταν ο Ρόμπερτ Μάξγουελ.
Το ακούω το «προσωπικό δράμα» της, με ένα πολύ μικρό ενδιαφέρον, αλλά δεν με αφορά.
Hurt people hurt, ναι, αλλά όχι.
Διοτι είναι μεν αλήθεια αλλά δεν μπορούμε να το αφήσουμε να γίνει βιομηχανία δικαιολόγησης.
Θύμα ο Λιγνάδης, θύμα η Μάξγουελ, όπου σηκώσεις πέτρα θα βρεις κι έναν κακοποιητή που κλαίγεται από κάτω.
Το πρόβλημα της Μάξγουελ είναι ότι ακόμη κι αν όντως είναι «θύμα», δεν θα το μάθουμε ποτέ διότι αρνήθηκε να εξεταστεί από ψυχίατρο. Το είπαν «οι φίλοι της» και κάτι γνωστοί της. Οι δικοί της enablers.
4,5-5,5 χρόνια ήθελε η υπεράσπιση για την Μάξγουελ, 30-55 ήθελε ο εισαγγελέας, στα 20 το έριχνε η επιτροπή επιτήρησης των φυλακών στις οποίες κρατείται. Κι αυτό έγινε.
Είχε μεγάλη σημασία το πόσα θα φάει· είναι 60, θα της έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία;
Δεν της έδωσαν.
Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι όλοι αυτοί, παρά το τεράστιο υποστηρικτικό δίκτυο, τα χρήματα και τη δύναμη που είχαν, τελικά πήγαν εκεί που πρέπει.
Είναι μια μικρή νίκη του δικαίου απέναντι στην ισχύ αυτό.
Οι δικηγόροι της Μάξγουελ δεν τα έβαλαν με τα θύματα, σε αντίθεση με κάτι ιθαγενείς εδώ. Επικεντρώθηκαν στη θυματοποίησή της από τον Έπστιν περισσότερο, και στην επίκληση του συναισθήματος δικαστών, ενόρκων και κοινής γνώμης.
Να τη λυπηθούμε, με λίγα λόγια.
Τη γυναίκα που θυματοποιούσε επι χρόνια άλλες γυναίκες -και μάλιστα ανήλικες- εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη τους, για να ικανοποιήσει έναν άντρα.
Ή, τον άντρα που εκμεταλλευόταν την εμπιστοσύνη του μαθητή.
Ή γενικά όποιον κακοποιεί εκ συστήματος και εκ πεποιθήσεως.
Επειδή στο βάθος τους είναι «θύματα».
Κρίμα γι αυτούς, αλλά όχι.
Στο καλό κυρία Μαξγουελ, σας έρχονται κι άλλοι ριτς εντ φέιμους, ξεβρωμίζει λίγο ο κόσμος.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook