Δύο σημερινοί τίτλοι. Ο πρώτος: «Καταποντίζεται το ευρώ! Επεσε στο 1 προς 1 με το δολάριο». Και ο δεύτερος: «Πλεόνασμα-ρεκόρ δείχνουν τα στοιχεία της Τράπεζα της Ρωσίας».
Να θυμίσουμε: Είναι καλοκαίρι του 2022 και η Ευρώπη, μαζί με ολόκληρη τη Δύση, τιμωρεί με σειρά κυρώσεων που όμοιές τους δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ καμιά χώρα στον κόσμο. Η τιμωρία είναι τόσο σκληρή, τόσο ανελέητη, τόσο ασφυκτική που η… Ευρώπη τρέμει μην ξεμείνει από ενέργεια, το νόμισμά της, το ευρώ, βυθίζεται στα τάρταρα ενώ ο εισβολέας Πούτιν χτίζει νέες αγορές και γεμίζει τα θησαυροφυλάκιά του με ρούβλια.
Υπάρχει λογική σε αυτό; Οχι δεν υπάρχει! Καμιά λογική απολύτως. Και υπεύθυνοι γι αυτό είναι οι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι που φρόντισαν να δημιουργήσουν αυτό το παράλογο οικονομικό και πολιτικό τοπίο συσσωρεύοντας λάθη επί λαθών για δεκαετίες ολόκληρες.
Πάμε πάλι στις ειδήσεις;
Διαβάζουμε στην καλή Sofokelousin.gr: «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χώρες της Ευρωζώνης με την εκτόξευση του ενεργειακού κόστους και τον εφοδιασμό τους με ρωσικό φυσικό αέριο, σε συνδυασμό με τις ισχνές επιδόσεις των οικονομιών τους και τη μεγάλη διαφορά επιτοκίων με τις ΗΠΑ, οδηγούν “στα Τάρταρα” του κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Το ευρώ διολισθαίνει συνεχώς από τον Φεβρουάριο, πριν ξεκινήσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και έχει χάσει (έχει “υποτιμηθεί”) σ’αυτό το πεντάμηνο πάνω από 15%. Είχε προηγηθεί ένα ακόμη εξάμηνο συνεχούς αποδυνάμωσης και υποχώρησης».
Δηλαδή τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει ήδη μέσα στην περίοδο της “επιτυχημένης” διαχείρισης της πανδημίας. Και δεν έκαναν τίποτα.
Οπως δεν είχαν κάνει τίποτα όταν ο ευρωπαϊκός Νότος βυθιζόταν σε έναν ωκεανό χρέους και ο Βορράς το μόνο που νοιάστηκε ήταν να σώσει τις τράπεζές του. Και θυσίαζαν χώρες, κοινωνίες, ανθρώπους. Για να σωθεί το πανίσχυρο ευρώ/μάρκο, να τιμωρηθούν οι τεμπέληδες νοτιοευρωπαίοι και να αποφευχθεί ο πληθωρισμός. Για το ίδιο λόγο δεν αυξάνονταν και οι μισθοί των Γερμανών εργαζόμενων, εκτός από τα μεγαλοστελέχη βεβαίως…
Την ίδια στιγμή, η υπερεκτιμημένη Μέρκελ έπαιζε τριπλό παιχνίδι με ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα., στην ουσία όμως έδενε πισθάγκωνα τη χώρα της και ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη στο ενεργειακό άρμα του Πούτιν μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τη ρωσική αγορά για τις εξαγωγές της.
Και μετά αποφάσισαν να παίξουν με την “αυλή της αρκούδας”: την Ουκρανία. Ενα εξ αρχής παράλογο παιχνίδι. Και η “αρκούδα” έδειξε δόντια. Και μετά δάγκωσε. Και ιδού τώρα: Η Ευρώπη βλέπει τον έσχατο ενοποιητικό της παράγοντα, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, να καταρρέει.
Πάμε στη δεύτερη είδηση όπως τη διαβάζουμε στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Το πλεόνασμα του ρωσικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στο δεύτερο τρίμηνο του 2022 έφτασε σε επίπεδα-ρεκόρ των 70,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων έχοντας ως «όπλο» την εκτίναξη των εσόδων από τις εξαγωγές ενέργειας και εμπορευμάτων. Τα στοιχεία που παρουσιάζει η Τράπεζα της Ρωσίας φανερώνουν πως το Κρεμλίνο κατόρθωσε να αντισταθμίσει τον αντίκτυπο των κυρώσεων της Δύσης μετά την εισβολή στην Ουκρανία.
Το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg μεταδίδει πως το πλεόνασμα της Ρωσίας ήταν το μεγαλύτερο τουλάχιστον από το 1994, επικαλούμενο τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας».
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ούτε άλλος σχολιασμός ούτε κάποια επιπλέον ανάλυση, Μία πρόβλεψη μόνο: Οι σκηνές που βλέπουμε αυτές τις ημέρες στη Σρι Λάνκα πολύ σύντομα θα τις δούμε και στη Γηραιά Ήπειρο. Και όχι από τις “ανυπότακτες” χώρες του Νότου με τη μορφή “αγανακτισμένων” σε πλατείες της Ισπανίας και της Ελλάδας…
Οι Γερμανοί όπως και άλλοι βορειοευρωπαίοι δεν πρόκειται να ανεχτούν για πολύ την κατάσταση στην οποία τους έφεραν οι ηγετίσκοι τους μαζί με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Ούτε οι Γάλλοι τη διαφθορά και τη διαπλοκή των δικών τους, σαν αυτή που έσκασε τώρα με την Uber.
Αλλά πολύ βορειότερα. Από εκεί που ξεκίνησε όλη αυτή η παράνοια. Διότι τελικά, όταν επί χρόνια σκάβεις το λάκκο του άλλου είναι επόμενο να πέσεις ο ίδιος μέσα…
Μετά την Αραβική και της Ασιατική «Άνοιξη» έρχεται η σειρά της Ευρωπαϊκής. Και οι προηγούμενες θα μοιάζουν με πάρτι κολεγιόπαιδων…
Αλίμονο σε αυτούς που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας».