ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τα έθνη και οι κοινωνίες πορεύονται στην Ιστορία με τις μνήμες που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, ενίοτε και με τους μύθους τους. Κάποιοι εξ αυτών αντανακλούν απολύτως την πραγματικότητα, κάποιοι πιθανώς την εξωραϊζουν, κι άλλοι πλάθουν εικονικά σχήματα για να αποκρύψουν ολιγωρίες, σφάλματα, πολιτικές αβελτηρίες, ιδεοληψίες, ακόμα και ήττες και υποχωρήσεις με ευθύνες προσώπων και παρατάξεων.
Ο αναθεωρητισμός επιλέγει, συνήθως, τους άβολους μύθους, κυρίως, δε, εκείνους που αποτελούν προβολή της πραγματικότητας και καλλιεργούν, όπως φοβάται, ηγεμονίες. Υποκρύπτει σκοπιμότητες, σκιές μιας επιχείρησης να απονευρωθεί το συλλογικό υποσυνείδητο και να αντικατασταθεί σταδιακά από “ιδεατισμούς” και να χαράξει διαχωριστικές γραμμές. Οι αναθεωρητές επιλέγουν να σταθούν στην μία πλευρά και ενοχοποιούν τους άλλους.
Η επιχειρηματολογία του υφυπουργού Παιδείας (…), φέροντα εν μέρει και την πολιτική ευθύνη για την “καλλιέργεια” που διδάσκεται στα σχολεία, συνεχίζει να επιμένει (άρα δρα ενσυνειδήτως και πιθανώς με σχέδιο) για τον “μύθο” του Πολυτεχνείου και την άποψη πως οι πολίτες δεν αντιστάθηκαν στη Χούντα.
«Τα πιστεύω ακράδαντα», είπε σε τηλεοπτική του συνέντευξη αναφερόμενος σε όσα είπε στη Βουλή. Αν και υπήρξε …αυστηρός με τον εαυτό του: «Ισως δεν θα αναφερόμουν στα αντάρτικα που τραγούδαγαν σε ταβέρνες με παϊδάκια. Ως εκεί».
Όταν, όμως, τα αντάρτικα τραγούδια άδονται με αγωνιστικό πάθος σε συναυλίες στα στάδια: «Όλα αυτά σε καθεστώς δημοκρατίας είναι προβλήματα για τη δημοκρατία»!
Ο υφυπουργός δικαιούται να πιστεύει πως η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα βάθη της Ασίας εκκινούσε ΜΟΝΟ από καλές προθέσεις εκπολιτισμού των βαρβάρων, είναι βέβαιο πως συγκινημένος “έψαλε” το “Μακεδονία Ξακουστή” και διατράνωσε την θέση του πως η Μακεδονία είναι μία και είναι (μόνο) Ελληνική, είναι πιθανό να θεωρεί πως ουδείς φταίει για τον Σαγγάριο, πως η πορεία του Έθνους διατρέχεται μόνο από θριάμβους και για τις ήττες ευθύνονται ελάχιστοι-συνήθως με αντίπαλη ιδεολογική ταυτότητα. Πώς υπάρχει ένας “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς” που, δεν μπορεί, κάποτε θα ξυπνήσει. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως Μεταξάς είπε το “όχι” αυτοβούλως ως γνήσιος πατριώτης, η Χούντα ανέπτυξε την ελληνική οικονομία και οδήγησε τη χώρα στην ευμάρεια, το σύνολο του ελληνικού λαού αντιστάθηκε στην γερμανική κατοχή και ουδείς συνεργάστηκε με τους κατακτητές και άλλα πολλά. Κανένας αναθεωρητικός οίστρος δεν αγγίζει αυτά τα στερεότυπα.
Ο υφυπουργός και οι έχοντες την ίδια αντίληψη δεν κατανοούν πως τα αντάρτικα δεν είναι τραγούδια διασκέδασης, μεταξύ εκείνων του Αττίκ και του Βέρτη. Είναι σκαλίσματα στη μνήμη που προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή για να μην αφυδατωθούμε ως έθνος και ως λαός. Όπως οι στίχοι του Μακρυγιάννη, η οργή του Κολοκοτρώνη για την πολιτική κάστα της εποχής, ακόμα και τα τραγούδια της ξενιτιάς σε μία πάμπτωχη Ελλάδα που άδειαζε, όπως τον Ρίτσο, τον Βάρναλη, τον Αναγνωστάκη, τον Ελύτη. Πολλοί ίσως έχουμε φάει παϊδάκια ακούγοντας το “Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα”. Συνιστά κι αυτό πρόβλημα για τη Δημοκρατία μας; Ή επιτρέπεται μόνο ο Ρόμπερτ Ουϊλιαμς, λούπα στην Μαντόνα και τον Τζωρτζ Μάϊκλ στα 80’ς;