NewsEdit Πριν δέκα χρόνια, σε ομιλία του στο Λονδίνο, ο τότε επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, με τις μαγικές λέξεις «θα κάνουμε ό,τι χρειασθεί», πάγωσε τις πιέσεις των αγορών στους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης. Τον Ιούλιο 2012 ο Ντράγκι δεν είχε μιλήσει σαν κεντρικός τραπεζίτης αλλά σαν πολιτικός που κάλυπτε το κενό της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να αρθρώσει μια στρατηγική εξόδου από την κρίση της Ευρωζώνης.
Χθες, το Κίνημα των 5 Αστέρων τον εξώθησε να υποβάλει την παραίτησή του από το αξίωμα του Πρωθυπουργού της κυβέρνησης εθνικής ενότητας της Ιταλίας. Η εξέλιξη έμοιαζε με προαναγγελθέν ατύχημα: Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, άνοιξη του 2023, τα κόμματα που στηρίζουν τον Ντράγκι ενοχλούνται στην ιδέα ότι έχει το μονοπώλιο της αντιπολίτευσης το ακροδεξιό κόμμα «Ιταλοί Αδελφοί», της Μελόνι. Ευτυχώς, το θέμα δεν έκλεισε, η παραίτηση δεν έγινε δεκτή από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και όλα θα ξανασυζητηθούν την ερχόμενη Τετάρτη, στην ιταλική Βουλή.
Ορισμένες πρώτες σκέψεις επί του θέματος:
Ο Ντράγκι από την ανάδειξή του σε Πρωθυπουργού έγινε πόλος σταθεροποίησης και στην Ιταλία και στην Ευρωζώνη.
Υπέγραψε με όλη την τυπική επισημότητα το Σύμφωνο του Κυρηνάλιου με τον Εμμ. Μακρόν που είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός γαλλοιταλικού άξονα στην Ε.Ε και λίγο μετά τη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής τρόικας Βερολίνου-Ρώμης-Παρισιού.
Από τους πρώτους ο Ντράγκι τάχθηκε υπέρ ενός πολιτικού συμβιβασμού Δύσης-Ρωσίας, γιατί μια παρατεταμένη πολεμική σύγκρουση θα είναι καταστροφική για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά –άλλοι θα βγουν κερδισμένοι.
Η Ιταλία δεν είναι απλά και μόνο η τρίτη οικονομία της Ευρώπης αλλά ο Μεγάλος Ασθενής της, που αν περιπέσει σε ακυβερνησία θα προκαλέσει ντόμινο ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης. Δίχως υπερβολή, ο Ντράγκι, από μόνος, αποδείχτηκε επαρκής εγγύηση για το αξιόχρεο της Ιταλίας.
Με τον Μακρόν να μην έχει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και την Ιταλία ακυβέρνητη πολιτεία, η Ε.Ε θα έχει καταγράψει δυο σημαντικές απώλειες καθώς θα κινείται προς την επερχόμενη θύελλα χωρίς τον ευρωπαϊκό βολονταρισμό του αποδυναμωμένου Προέδρου και του Ιταλού Πρωθυπουργού.
Γι’ αυτό, η Ευρώπη έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την παραμονή του Ντράγκι στην ηγεσία της Ιταλίας. Δεν τον χρειάζεται μόνο η Ιταλία, τον χρειάζεται και η Ευρώπη.
Αναδημοσίευση από το K-Report