anilikos Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί, συνήθως, πιο εύκολα να αντιληφθεί κάποιες αναφορές στην πραγματικότητα, εφόσον αυτές αποδοθούν σε μορφή απλή και κατανοητή.
Ηθικά διδάγματα, ιδανικά και αξίες μεταφέρονται με αμίμητη ροή, πόσο μάλλον όταν αυτή η μορφή παίρνει ακόμα και τη μορφή παραμυθιού. Και τα παραμύθια, από την αρχή της ζωής του καθενός μας, παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και εν γένει της μετέπειτα εξέλιξής μας. Βέβαια τα παραμύθια, παραδοσιακά, δεν ήταν απαραίτητα κεντημένα με λουλούδια αλλά περιείχαν και φόνους, αίμα και βία, γεγονότα που στα μικρότερα παιδιά ίσως προκαλούσαν εφιάλτες.
Το δικό μας παραμύθι αναφέρεται σε έναν Αυτοκράτορα μιας άγνωστης μεσογειακής χώρας. Η Χώρα αυτή, κάποτε κυριαρχούσε στον τότε γνωστό κόσμο με τη λαμπρότητα των αξιών, του ήθους της και του πολιτισμού της. Κάποτε. Ο Αυτοκράτορας αυτός όμως πήρε το θρόνο μετά από μεγάλη παρακμή που έφεραν οι πρόγονοί του. Μια Δυναστεία που για τουλάχιστον 80 χρόνια κινούσε τα νήματα της πολιτικής ζωής της χώρας. Με πατέρα, αδέρφια, ξαδέρφια, κουνιάδους, ανιψιούς και μπατζανάκηδες (αν είχαν εφευρεθεί εκείνον τον καιρό).
Ο Αυτοκράτοράς μας, λοιπόν, υπήρξε αδίστακτος από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στο θρόνο του. Πήρε υπό την εποπτεία του, συνεπώς και την ευθύνη, όλους τους κατασκόπους της Αυτοκρατορίας. Τους έστειλε να κατασκοπεύσουν κάθε Πατρίκιο, ακόμα και Πληβείους με σκοπό την χειραγώγηση και το γάντζωμά του στο θρόνο.
Η Χώρα μίκρυνε με τους αιώνες, αλλά μεγάλοι οι εχθροί που επιβουλεύονται το θρόνο. Και οι εχθροί στις “πύλες” της πολλοί. Οι Βάρβαροι με τη μορφή της πανδημίας ήρθαν και ξέκαναν όλους όσοι δεν πρόλαβαν, ή δεν χωρούσαν να μπουν στα τείχη της Βασιλεύουσας ΜΕΘ. Ο Αυτοκράτωρ απεφάνθη πως τα έξοδα για νέα τείχη, πιο ευρύχωρα και μεγάλα ήταν ανούσια. Όσοι χωρέσουν εντός των τειχών. Για τους άλλους οι Βάρβαροι θα δράσουν μοιραία.
Οι δε Καρχηδόνιοι, που τους χώριζε και μια Μεσόγειος θάλασσα από τη Χώρα, καλύτερα πνιγμένοι στα βάθη του πελάγους. Τα απάνθρωπα σχέδια του Αυτοκράτορα υποδείκνυαν μόνο σκληρότητα και επαναπροώθηση πίσω στην Καρχηδόνα. Κι ας γίνει η Μεσόγειος απέραντος τάφος Καρχηδονίων μεταναστών.
Ο Αυτοκράτωρ διασκέδαζε και δεν του καιγόταν καρφί, όταν η Χώρα του καιγόταν. Περπατώντας ανάμεσα στα καμένα χαμογελούσε και πιθανώς να ετοίμαζε κρατήρες με διαλεχτό κρασί και συμπόσια οργίων με εκλεκτούς του θρόνου για διασκέδαση. Εξορμούσε αδιατάρακτος για διακοπές σε “βίλες” και Θέρμες αναβάλλοντας κατά τη βολή του πολιτικές τοποθετήσεις για κρίσιμα ζητήματα του κράτους.
Συνήθως, τέτοιοι Αυτοκράτορες της αρχαίας Χώρας αυτής, έπεφταν με πάταγο, “δολοφονημένοι” πολιτικά από τους ίδιους τους σφουγγοκωλάριούς τους. Με δηλητήριο, με μαχαίρι ή και στραγγαλισμό. Και ο λαός στην Αρένα, εκεί που είδε έναν-έναν τους δικούς του ανθρώπους να χάνονται από τα λιοντάρια, από τους Βάρβαρους, από τους βιαστές κι από τους δολοφόνους, αναστέναζε με ανακούφιση.
Αυτά, στα παραμύθια.