ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Aς το παραδεχθούμε επιτέλους, δεν είναι κακό, πληρώνουμε πανάκριβα τα “πρότυπα” που πρόβαλαν ΟΛΑ τα ΜΜΕ τα τελευταία… 40 χρόνια.
Το τελευταιο “υγιές” έντυπο ευρείας κυκλοφορίας που θυμάμαι, ηταν το “ΤΕΤΑΡΤΟ” του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι.
Σήμερα είναι μέρα Κυριακή, μέρα που αντι πανηγυρισμών για τα συγκεκριμένα χρυσά μετάλλια των συγκεκριμένων ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΩΝ σπουδαίων αθλητών μας, θα έπρεπε ΟΛΟΙ να κυκλοφορούμε με το κεφάλι σκυμμένο, απο ντροπή για τις σιωπές μας και την απαράδεκτη ανοχή που δείξαμε κι εξακολουθούμε να δείχνουμε, εμείς που κάποτε είχαμε θεό τον Ξένιο Δία.
Για την 40χρονη αδράνειά μας. Αλλα κυρίως για την αβάσταχτη πια μεταλλαγμένη τοξική υποκρισία μας.
Εξακολουθώ να κρατώ σαν ιδιωτική πρωτοσέλιδη ΕΙΔΗΣΗ τη φράση του νεαρού αθλητή μας στο άλμα επί κοντώ, 22 ετών
Μανόλο Καραλή:
“Πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω
και να κάνω ένα διάλειμμα
για να πάρω πίσω το χαμόγελό μου”
Δεν υποτιμώ με τίποτε τις προσπάθειες των Σπουδαίων Αθλητών μας, επισημαίνω την δική μας διαχρονική παθογένεια, όλοι μας διαβάσαμε τι συμπεριφορές αντιμετώπισαν απ΄αυτούς που θα σπεύσουν να φωτογραφηθούν μαζι τους για να “εργαλειοποιήσουν” (που είναι και της μόδας σαν λέξη απο τους ίδιους που την πρωτοχρησιμοποίησαν στο δημόσιο λόγο) πολιτικά τις προσωπικές επιτυχίες των ΑΘΛΗΤΩΝ μας –
Περιμένω αντί πανηγυρικών, παραιτήσεις των υπευθύνων, για την αντοχή της νεαρής Ελίνας και τα δάκρυα της Αντιγόνης.