NewsEdit Πίσω από την λαμπερή βιτρίνα του χρυσού μεταλλίου. Ελίνα Τζένγκο το 2020. Απόσπασμα από τον ιστότοπο athletestories.gr:
“Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος στη μεγάλη μου αδερφή. Έφτασε πεζός από την Αλβανία στη Χαλκιδική, κι όταν βρήκε δουλειά ως οικοδόμος, ακολούθησε η μητέρα μου.
Η προσαρμογή τους στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους (ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και η μητέρα μου δασκάλα) δεν γνώριζαν κανέναν, δεν μιλούσαν την γλώσσα, κι όταν γεννήθηκε η αδερφή μου, έμεναν σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν μόνο τα απαραίτητα.
Ένα στρώμα, ένα τραπέζι, μερικά σερβίτσια… Ποτέ δεν γκρίνιαξαν…
Σταδιακά κατάφεραν να βρουν τους ρυθμούς τους και σύντομα απέκτησαν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι που «ξέσπασε» η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα.
Στο μεταξύ είχαμε γεννηθεί η μεσαία αδερφή μου κι εγώ, και οι ανάγκες της οικογένειάς μας είχαν γίνει μεγαλύτερες.
Τότε, η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει για να βοηθήσει τον πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα καθαρίζει…
Μπορεί, ως παιδιά, να μην είχαμε πολλά υλικά αγαθά, είχαμε, όμως, τα βασικά: Αγάπη, χαρά, στοργή, κατανόηση.
Νιώθουμε ευγνωμοσύνη προς τους γονείς μας για όλα όσα μας έχουν προσφέρει αλλά και τη διαπαιδαγώγησή μας. Αυτή ήταν που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μας.
Μας έμαθαν να εκτιμούμε ό,τι έχουμε. Να μη ζητάμε πολλά. Να δουλεύουμε σκληρά για να αποκτήσουμε αυτά που επιθυμούμε. Να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία!
Ευτυχώς δεν βρεθήκαμε στη δύσκολη θέση να αντιμετωπίσουμε ανθρώπους που θα σχολίαζαν, σ’ εμάς τουλάχιστον, τη καταγωγή των γονιών μας. Δεν ξέρω αν υπήρχαν άνθρωποι που το ‘καναν πίσω από την πλάτη μας, αλλά, μπροστά μας, δεν είχε ειπωθεί τίποτα.
Εγώ μικρότερη ήμουν και λίγο «νταής». Πρόσχαρη, κοινωνική και χαμογελαστή μεν, αλλά, «νταής»! Δεν άφηνα πολλά περιθώρια για σχόλια.
Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια.
Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει.
Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, «πάλευε» χρόνια! Τόσο, που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα.
Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου!
Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα «κολλημένη» στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα.
Κάθε μέρα έκλαιγα και στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν.
Σήμερα που το σκέφτομαι, μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο.
Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος.
Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!…”
