ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Δεν με τρομάζει ο ιός, η αρρώστια ή ο θάνατος. Με τρομοκρατεί το γεγονός ότι συνειδητοποιώ πως είμαι απολύτως απροετοίμαστος να ζήσω χωρίς ανθρώπινη επικοινωνία.
Ότι μέσα από πλατφόρμες “ζώ” κινηματογραφικές ταινίες, ψηφιακά Φεστιβάλ Αβινιόν ή Επιδαύρου, Συναυλίες μουσικής, Εκθέσεις ζωγραφικής, βιώνω μουσικές και θεατρικές εμπειρίες απ’ την ψυχρή απόσταση του μικρού μου κινητού τηλεφώνου.
Με θλίβει που δεν έχω να μοιραστώ ένα μου βλέμμα με κάποιον άλλον σε μια αίθουσα, την κοινή εμπειρία της Τέχνης.
Γιατί μόνο η Τέχνη δημιουργεί : ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Όσοι έχει τυχει να κατεβαίνουν με τα πόδια απο το Θέατρο Δάσους μετα απο μια θεατρική ή μουσική παράσταση, όσοι έχει τύχει να επιμένουν να πηγαίνουν κινηματογράφο σε προβολή στην A Προβλήτα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, ξέρω ότι κατανοούν ακριβώς τι εννοώ.
Ευτυχώς ακόμη υπάρχουν τα βιβλία, σε χαρτί, με τις σελίδες τσακισμένες και τις σημειώσεις στα περιθώρια. Αλλά το διάβασμα είναι η μοναδική μοναχική συνήθεια που αγαπώ.
Όλα τ’ άλλα δεν μπορώ να φανταστώ να μην τα μοιράζομαι.
Κι αυτό που περιγράφω είναι μόνο ένα μικρό, ένα ελάχιστο μέρος των αλλαγών που μας έφερε αυτός ο ιός.
Η ενοχοποίηση της ανθρώπινης συναναστροφής…
Η “εργαλειοποίηση” της μοναξιάς.
Η κοινωνική μου αδράνεια,
σ’ αυτή χρωστάω να αντισταθώ, για να βρω ενα Νόημα απο την αρχή.
Απαλλάγμενος απο θυμούς, νεύρα και αχρείαστες καταθλίψεις.
Είμαι πολιτικό ον, γιατί απλούστα συνυπάρχω σε μια Κοινωνία, ακριβώς γι’ αυτό δεν ασχολούμαι με την “πολιτική”.
Και δεν βρίσκω τίποτε οξύμωρο στην παραπάνω πρόταση.
Επανεκκίνηση λοιπόν του Κοινωνικού μου ασυνήδειτου.
Αυτό χρειάζομαι – χρειαζόμαστε – επειγόντως.
Για να το πω μέσα απο την ίδια τη Φύση: το μόνο που φοβούνται οι Καρχαρίες στη θάλασσα, είναι τα Δελφίνια.
τ.φ.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook