anilikos «Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει»
Αυτό διατείνεται πως συμβαίνει ο κύριος Πέτσας, εκλεγμένος εκπρόσωπος του Ελληνικού λαού. Έστω της μερίδας που τον τίμησε με την ψήφο της. Επικρατεί ο καταλληλότερος και αυτός που προσαρμόζεται γρήγορα, εύκολα, πειθήνια, αυταρχικά. Έκπληξη προκαλεί η αναγωγή στη θεωρία του Πιαζέ, περί προσαρμογής κατά την ανάπτυξη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά ακόμα και εκείνη του Δαρβίνου περί επιβίωσης του επικρατέστερου είδους, από μια κυβέρνηση που θα επιθυμούσε πολύ να αφαιρέσει τέτοιες θεωρίες από τη σχολική μόρφωση.
Ο χειρότερος χειμώνας από το 1942 είπε ο κύριος Γεωργιάδης και χαλαρά θεωρεί πως θα ξαναζητήσει την ψήφο αυτών που τον εξέλεξαν. Μια κυβέρνηση που λίγο διαφέρει από ένα μάτσο αυλικούς που αποφασίζουν και γνωμοδοτούν στον “βασιλιά”, εν προκειμένω τον πρωθυπουργό, ο οποίος έχει τον τελευταίο λόγο του “εγκρίνεται” ή όχι.
Ο ελληνικός λαός, επέζησε, δεν “ξεπέρασε” όπως είπε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ το Σάββατο, την πανδημία, η οποία ακόμα συνεχίζεται. Επίσης επέζησε και από φωτιές, πλημμύρες, αδιαφορία, ακρίβεια, υψηλότατους λογαριασμούς προπολεμικά (Ουκρανικό), χαμηλούς μισθούς που είναι ανέγγιχτοι για χρόνια, παρόλες τις αυξήσεις του κατώτατου. Δεν είναι μόνο ο κατώτατος μισθός που κυκλοφορεί εκεί έξω άλλωστε, όσο κι αν η αυλικοί του πρωθυπουργού νομίζουν πως είμαστε όλοι κατώτεροι.
Ο κύριος Πέτσας μίλησε για προσαρμογή προς επιβίωση. Η αλαζονεία όμως του “όλα καλώς καμωμένα” της κυβέρνησης, που ξεδιάντροπα εκφωνήθηκε από βήματος στη ΔΕΘ, δείχνει πως η προσαρμοστικότητα της κυβέρνησης είναι λίγη, και λήγει. Λήγει καθώς ο λαός έχει αντιληφθεί πως το να σου παίρνουν 100 για να σου δώσουν 5, δεν είναι παροχή, δεν είναι διευκόλυνση, δεν είναι καν ενσυναίσθηση των καθημερινών βασάνων. Είναι μια ακατάσχετη μπαρουφολογία που μόνο σκοπό έχει τον πλουτισμό της αυλής και την μακροημέρευση του “βασιλέως”.
Πραγματικά, όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει. Μόνο που στις δημοκρατίες, κύριε Πέτσα, γκιλοτίνα είναι η κάλπη. Ούτε το κρύο, ούτε η έλλειψη κρεβατιών στις ΜΕΘ, ούτε οι ανεξήγητοι και ανεξιχνίαστοι θάνατοι δημοσιογράφων, ούτε το ξύλο στους δρόμους, ούτε η αστυνομοκρατία, ούτε κανενός είδος αυταρχισμού. Μονάχα η κάλπη, ελεύθερη και δημοκρατική, χωρίς επισυνδέσεις και σκάψιμο λάκκων των αντιπάλων.
Στις δημοκρατίες…