anilikos Το ξύλο και η βία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Βέβαια τώρα έχει μπει και εντός του χώρου του πανεπιστημίου.
Όταν κάποτε ο Αυγουστίνος Δημητρίου έπεφτε στην αγκαλιά της περιβόητης ζαρντινιέρας, η κυβέρνηση ήταν και πάλι ΝΔ. Με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και υπουργό δημόσιας τάξης τον Βύρωνα Πολύδωρα.
“Βοήθεια, σας παρακαλώ” φώναζε ο σπουδαστής όταν “έπεφτε τυχαία” επάνω στη ζαρντινιέρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, άτομα με πολιτικά χτυπούσαν τον σπουδαστή. Εν ολίγοις οι δράστες του ξυλοδαρμού έπεσαν στα μαλακά, η Ελληνική δικαιοσύνη επιδίκασε αποζημίωση στον σπουδαστή και το ελληνικό δημόσιο έκανε έφεση επί της αποζημίωσης.
Ένα από τα πολλά, υπερβολικά πολλά, περιστατικά αστυνομικής βίας που επιβεβαιώνουν πως το βαθύ κράτος, το παρακράτος, η ακροδεξιά κοινώς, κινεί τα νήματα και, ως επί το πλείστον, η αστυνομική βία είναι απόρροια της ανεκτικότητας της δικαιοσύνης.
Έτσι και την Παρασκευή το βράδυ, στις 16 Σεπτέμβρη του 2022, με κυβέρνηση ΝΔ και πρωθυπουργό Μητσοτάκη, με νόμο που επιτρέπει την είσοδο της αστυνομίας σε πανεπιστημιακούς χώρους, το ίδιο κόμμα, οι ίδιες νοοτροπίες, το ίδιο παρακράτος, επιβεβαίωσε τον τρόμο του για οτιδήποτε διευρύνει ορίζοντες, ανοίγει μάτια, εγκεφάλους και καλλιεργεί την ελεύθερη σκέψη. Αναστατώθηκε, το παρακράτος, από την έκφραση της ελεύθερης σκέψης και κριτικής προς τον πρωθυπουργό και αυτοδίκησε. Ξυλοφόρτωσε, έριξε δακρυγόνα, έπνιξε την ελεύθερη σκέψη, τη μελωδία, το τραγούδι, αποπνέοντας μια ζοφερή “δροσερή πνοή” δημοκρατίας. Μην ξεχνάμε πως η Θεσσαλονίκη υπήρξε ιστορικά, για παράδειγμα με τη δολοφονία Λαμπράκη, θέατρο δράσης ενός παρακράτους και κοιτίδα γέννησης εφιαλτών.
Οι μαρτυρίες πολλές από ανθρώπους που είχαν πάει να παρακολουθήσουν τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Λέγεται πως ένα σύνθημα κατά του πρωθυπουργού πυροδότησε την απάντηση των ΜΑΤ.
Το πρόβλημα είναι πως υπήρχαν ΜΑΤ. Το πρόβλημα είναι πως η ελεύθερη σκέψη μπαίνει στο στόχαστρο των δακρυγόνων. Όταν κάποιος φώναξε “τι κάνετε ρε;” η απάντηση που πήρε ήταν ένα δακρυγόνο επάνω του. Το πρόβλημα είναι πως το ξύλο είναι η μόνη απάντηση που έχει η “ελίτ” των αρίστων, απέναντι στην Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Στην ελεύθερη σκέψη και την έκφρασή της. Το πρόβλημα είναι πως το ξύλο, έχει γίνει αποδεκτό. Πως το ίδιο το παρακράτος έχει γίνει αποδεκτό ως νόμος, παρουσία, αυταρχισμός. Μόνο και αποκλειστικά όπου δεν επιθυμούν οι άριστοι να επιβιώσει η Ελευθερία.
Ξαφνικά κάνει πολύ 1967 εκεί έξω. Ίσως όχι ξαφνικά. Ίσως μεθοδικά, υπόγεια και σιωπηρά, τόσα χρόνια η ανοχή όλων, κάθε κυβέρνησης που πέρασε, να οδήγησε την κατάσταση έως εδώ. Το ελατήριο που εκτοξεύει ολοένα και ψηλότερα την παρουσία του παρακράτους κουρδίζεται και συγκεντρώνει ενέργεια. Η ασυδοσία της ακροδεξιάς πτέρυγας των δυνάμεων της τάξης, ήταν και είναι το τίμημα που πληρώνουμε ως Δημοκρατία για την μεθόδευση των μύχιων, πιο σκοτεινών σκοπών έκαστης κυβέρνησης.
Πραγματικά όργανα. Όχι ακριβώς της τάξης αλλά ενός μακρόσυρτου ρέκβιεμ που θρηνεί την Ελευθερία και τη Δημοκρατία στη χώρα.