ΠΑΝΟΣ ΖΕΡΒΑΣ Ποια είναι τα “καλά” της Δύσης; Το σημαντικότερο για μένα είναι η ιστορικά πραγματωμένη δυνατότητα αμφιβήτησης των κυρίαρχων πολιτικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών δομών της. Μέσα από τα σπλάχνα της Δύσης – συνήθως από τα καλύτερα και πιο ανήσυχα παιδιά της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και (μετά τον Β’ ΠΠ) από όσους ασπάστηκαν τη δυτική “αμφισβήτηση” σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Αυτά που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα δυτικά επιτέυγματα (έστω κι αν είναι περισσότερο θεωρητικά παρά ισχύουν στην πράξη) υπήρξαν μόνο μετά από μεγάλες και αιματηρές εσωτερικές συγκρούσεις. Οι πρώτες και σημαντικότερες έγιναν στη Βρετανία, άσχετα αν η Γαλλική Επανάσταση του 1789 πήρε και διατηρεί ακόμα το μεγαλύτερο μερίδιο της “δόξας”.
Ταυτόχρονα όμως με τα πολύ σημαντικά αποτελέσματα των φοβερών εσωτερικών κοινωνικών συγκρούσεων δεν έπαψε ποτέ η Ευρώπη να είναι μια τρομερή και αδίστακτη αποικιοκρατική δύναμη, εις βάρος του υπόλοιπου πλανήτη. Την ξεπέρασε σε ασυδοσία και αποτελεσματικότητα μόνο το χαρισματικό τέκνο της, οι ΗΠΑ. Ούτε έπαψε ποτέ να αλληλοσπαράσσεται, με αποκορύφωμα τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους του 20ου αιώνα. Από τους οποίους η Ευρώπη καταστράφηκε, ανέκαμψε, έφτιαξε την λαμπρή ΕΟΚ και στη συνέχεια την γραφειοκρατική και πολιτικά ανάπηρη ΕΕ και μετά… επέστρεψε στην επιθετική πολεμική (ιμπεριαλιστική) της φύση, αρχής γενομένης από τη Γιουγκοσλαβία. Ακολούθησαν το Ιράκ, η Λιβύη, το Αφγανιστάν και πλήθος άλλες επεμβάσεις σε τρίτες χώρες, συνήθως υπό τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Οι οποίες πάντοτε συνοδεύονται από ανθρωπιστικές καταστροφές.
Το δυτικό πολιτικό υπόδειγμα κυριαρχεί σχεδόν παντού, ακόμα και σε δικτατορίες όπως η Τουρκία και η Ρωσία ή εξόχως τρομοκρατικά κράτη, όπως το Ισραήλ. Και λοιπόν;
Το θέμα είναι (πάντα ήταν) όχι το υπόδειγμα, αλλά η αμφισβήτησή του. Γιατί το δυτικό υπόδειγμα, ως προς το ιμπεριαλιστικό και επεκτατικό του μέρος, ταιριάζει / προσαρμόζεται θαυμάσια με τον καπιταλιστικό κομμουνισμό της Κίνας, τις ουσιαστικά φεουδαρχικές δομές του Μεξικού και της Χιλής, με την αυταρχική παράδοση (ενίοτε παπαδοκρατία ή αυθεντικός φασισμός) χωρών όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Ιρλανδία και άλλες. Ακόμα και με την θρησκευτική /μαφιόζικη / φασιστική κληρονομιά της Ιταλίας.
To make a long story short: Μην τσιμπάτε στο διαρκές αυτολιβάνισμα των δυτικών εξουσιών. Αγαπήστε την αμφισβήτησή τους. Μόνο έτσι μπορεί κανείς ως πολίτης, Φιλελεύθερος, Σοσιαλδημοκράτης, Οικολόγος, να θεωρεί ότι υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές στην κοινωνική, πολιτική και πολιστισμική αφασία του καιρού μας.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε μια κι έξω, μεσημέρι 24.9.22, σ’ ένα διάλειμμα από τη συγγραφική μου δουλειά για τα τραγούδια της δεκαετίας του ’40. Προφανώς είναι ατελές και χρειάζεται διορθώσεις, για τις οποίες επιφυλάσσομαι.
Έρρωσθε, παίδες και κόρες!