ΧΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Λίγα λόγια για την χώρα που ζούμε: Η Ελλάδα έχει κλείσει τουλάχιστον 15 χρόνια σκληρής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Το δυτικό κεφάλαιο δεν έχει «κρασάρει» πουθενά τόσο όσο στην Ελλάδα, η οποία οικονομικά έχει καταντήσει μια χρεοκοπημένη υπανάπτυκτη αποικία, πολιτικά μια αυλή διαφθοράς και κοινωνικά ένας αιμοδιψής κανίβαλος.
Τα τελευταία 15 χρόνια η Ελλάδα οικονομικά έχει δει χρεοκοπία, μνημόνια, λιτότητα, την Τρόικα, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, υγείας και ασφάλισης, δάνεια, καταστροφή της βιομηχανίας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ανεργία, πληθωρισμό, ακρίβεια, πλειστηριασμούς και μαζί με όλα αυτά πλέον έχει μπει στο παιχνίδι και ο οικονομικός, και σε λίγο γενικευμένος, πόλεμος απέναντι στην Ανατολή.
Πολιτικά η Ελλάδα έχει δει την κατάρρευση των παραδοσιακών, αστικών κομμάτων, την ανάδυση γελοίων πολιτικών προσωπικοτήτων, τα σκάνδαλα τους, την άνοδο και την προδοσία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, την άνοδο του νεοναζισμού, την κατάρρευση κυβερνήσεων και γενικότερα την πλήρη αποσύνθεση του πολιτικού σκηνικού και την πλήρη στοίχιση του με το παρασιτικό, ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.
Η ελληνική κοινωνία, ως αποτέλεσμα των παραπάνω βρίσκεται επίσης σε σήψη, με εξαίρεση μικρά χρονικά διαστήματα όπου τα πράγματα φαινόντουσαν λίγο πιο φωτεινά και ελπιδοφόρα όπως η εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008 και το κίνημα των Αγανακτισμένων. Η κοινωνία αυτή τη δεκαπενταετία, έχει δει νεκρά παιδιά είτε από το κράτος είτε από το παρακράτος, την αύξηση της έμφυλης και ενδοικογενειακής βίας, τον ρατσισμό, την ατομικοποίηση, την πείνα, την ψυχασθένεια, την πανδημία και τον εγκλεισμό, τις αυτοκτονίες και τις αναρίθμητες δολοφονίες μέρα-μεσημέρι.
Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το έγκλημα – φαινόμενο που συνδέει όλα τα παραπάνω καθώς είναι και άμεσο προϊόν τους: Την οργανωμένη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση παιδιών και τα κυκλώματα μαστροπείας των παιδόφιλων.
Η παιδοφιλία παρ’ όλα αυτά δεν είναι απλά μια διαστροφή, μία σεξουαλική παρέκκλιση ή παραφιλία ούτε ένα “κοινωνικό νόσημα”, ένα ακόμα σύμπτωμα μιας γενικής κρίσης που μαστίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Ελλάδας. Και αυτό γιατί η παιδοφιλία ακριβώς όπως και το ναρκεμπόριο, έχει διεισδύσει μέσα στην κοινωνία και ελέγχεται από εξωτερικούς παράγοντες. Με άλλα λόγια η παιδική μαστροπεία και οι παιδοβιασμοί προϋποθέτουν «οργάνωση» και γι’ αυτό και μιλάμε για ολόκληρα κυκλώματα των οποίων ο μηχανισμός έχει τις ρίζες του στο βαθύ παρακράτος. Η παιδική μαστροπεία δεν είναι ακόμα ένα παράδειγμα κοινωνικού κανιβαλισμού, ατομικοποίησης, ψυχαθένειας ή αποκτήνωσης. Αυτά τα χρησιμοποιεί για να τραφεί και όπως θα δούμε παρακάτω, φαίνεται πως στην πλειοψηφία τους τα μόνα κομμάτια της εργατικής τάξης που εμπλέκονται είναι τα θύματα που θερίζει.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις του κυκλώματος παιδικής μαστροπείας στα Σεπόλια δεν μπορούν παρά να μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση με την ανάλογη, διαστρεβλωμένη προβολή από τα ΜΜΕ. Δεν είναι παράδοξο ότι πολλές φορές αυτή η συζήτηση καταλήγει σε εύκολα, φαινομενικά σκληρά αλλά στην πραγματικότητα ανώδυνα συμπεράσματα ένα συμπέρασμα για το πως πρέπει να αντιμετωπισθούν αυτά τα φαινόμενα και οι πρωταγωνιστές τους. Είναι σαν υποτίθεται να ξέρουμε με ακράδαντη σιγουριά ότι η «αφρόκρεμα» της κοινωνίας εμπλέκεται και απλά δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες, διευθύνσεις και ονόματα. Αλήθεια χρειαζόμαστε τις λεπτομέρειες; Και αν τις μάθουμε τι θα γίνει; Και γιατί ενώ πολλοί από εμάς είμαστε ήδη πεπεισμένοι, γίνονται τόσα λίγα;
Εκείνο που ξεχνάμε είναι πως ένα παράνομο κύκλωμα -από τη Μαφία μέχρι τα καρτέλ ναρκωτικών και από το trafficking και το εμπόριο όπλων μέχρι τους παιδόφιλους- δεν αποτελούνται μόνο από θύτες, εκτελεστές και βιαστές-μαστροπούς. Αυτοί πλαισιώνονται από έναν «γαλαξία» πληροφοριοδοτών, διεφθαρμένων αστυνομικών, κρατικών υπαλλήλων και δικαστών, λογιστών και δικηγόρων, δημοσιογράφων και ανθρώπων του star-system αλλά και επιχειρήσεων-βιτρίνα, ακόμη και ευαγών ιδρυμάτων και φιλανθρωπικών συλλόγων. Και πάνω από όλους και όλα: «καθαριστών». Αυτών που σπεύδουν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος, κάθε απόδειξη των εγκλημάτων τους.
Και το ξεχνάμε παρά το ότι η συλλογική μνήμη ανασύρει ένα μοτίβο κάθε φορά που έρχονται στην επιφάνεια τέτοιες υποθέσεις όπως αυτές που απασχολούν την επικαιρότητα σήμερα. Και η κοινωνία μας έχει δει μπόλικες παρόμοιες με αυτή των Σεπολίων από την δεκαετία του 90′ μέχρι σήμερα.
Το θάψιμο τέτοιων υποθέσεων είναι παλιά παράδοση
Στις 31 Δεκεμβρίου 1993, συγκλόνισε τη χώρα ένα έγκλημα που έγινε στην Ερμιόνη. Ο 6χρονος γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή, βρέθηκε νεκρός και κακοποιημένος σεξουαλικά. Σύντομα οι αντιφάσεις, ειδικά στο γεγονός ότι βρήκε ο ίδιος ο πατέρας το νεκρό παιδί του, σε σημείο που ήταν δύσκολο να το εντοπίσει κάποιος, οδήγησαν τις Αρχές στη σύλληψή του.
Ο Δουρής κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996, αυτοκτόνησε στο κελί των φυλακών το οποίο κρατούνταν. Πίσω από την υπόθεση – λέγεται – βρισκόταν κύκλωμα παιδεραστών από την ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου. Επίσης εκείνο που ακουγόταν και ακούγεται με έμφαση είναι ότι ο Μανώλης Δουρής δεν ήταν ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας. Το μυστήριο σκεπάστηκε με λίγες φτυαριές χώμα και μια βαριά ταφόπλακα, αναφέρει σε ρεπορτάζ του το Έθνος.
Ταφόπλακα όμως έχει πέσει και στην υπόθεση του μικρού Άλεξ που εξαφανίστηκε στη Βέροια το 2006 χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν εντοπιστεί ίχνη του παρά το ότι υπήρξαν κάποιες συλλήψεις και καταδίκες, με την τοπική κοινωνία να κάνει επίσης λόγο για εκτεταμένο κύκλωμα παιδόφιλων χωρίς όμως αυτό να έχει αποδειχθεί.
Ο Μαρκ Ντιτρού και το ξεγύμνωμα του συστήματος τους Βελγίου
Στον κόσμο υπήρξε ίσως μόνο μια φορά όπου μια τέτοια υπόθεση κατάφερε, «να φτάσει μέχρι το κόκαλο» – όπως αρέσκονται να λένε ο Πρωθυπουργός και Υπουργός Προ.Πο. τελευταία για τα Σεπόλια. Αυτή είναι η υπόθεση του Μαρκ Ντιτρού, ο οποίος την δεκαετία του 90′ στο Βέλγιο, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση για την απαγωγή, τον βιασμό και την δολοφονία δύο παιδιών.
Η υπόθεση συγκλόνισε την κοινωνία του Βελγίου με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη πορεία διαμαρτυρίας στη χώρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και να ξεσκεπαστεί ένα πανευρωπαϊκό κύκλωμα παιδεραστίας στο οποίο φαινόταν να είναι μπλεγμένοι αξιωματικοί, πολιτικοί, κρατικοί λειτουργοί, κομματικά στελέχη και δικαστικοί. Φυσικά και αυτή η υπόθεση δεν είναι ότι δεν θάφτηκε και ξεχάστηκε στο τέλος, απλά αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα για το ότι τα κυκλώματα, το παρακράτος και η «υπεράνω πάσης υποψίας» ελίτ πάνε χέρι χέρι.
Η υπόθεση στα Σεπόλια
Η υπόθεση μαστροπείας και παιδοβιασμού στα Σεπόλια είναι όπως είπαμε η υπόθεση που έχει συνταράξει το πανελλήνιο τις τελευταίες δύο εβδομάδες με μέχρι στιγμής γνωστό θύμα μια 12χρονη, ενώ υπάρχουν αναφορές για πολλές άλλες ανήλικες. Είναι ξεκάθαρο πλέον και με βάση τις μέχρι τώρα αποκαλύψεις πως μπροστά μας έχουμε ένα μεγάλο οργανωμένο κύκλωμα. Ήδη η υπόθεση ξεπλένεται αισχρά από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και η δικαιοσύνη και η αστυνομία στρέφει το βλέμμα της μακριά από τους αρχικούς κατηγορούμενους οι οποίοι φαίνεται να είναι και οι ύποπτοι-κλειδιά για το ξεδίπλωμα της υπόθεσης. Όπως αναφέραμε και παραπάνω Πρωθυπουργός και Υπουργοί συνέχεια κάνουν δηλώσεις – προτροπές για την δικαιοσύνη και την αστυνομία για την συνέχεια της έρευνας «μέχρι τέλους». Άραγε είναι αναγκαίες οι δηλώσεις αυτές; Χρειάζονται άραγε τέτοιες δηλώσεις και εντολές άνωθεν για να εξεταστεί μέχρι τέλους μια τέτοια υπόθεση;
Το έχει δείξει και ο… Σκορτσέζε: «Μπάτσοι, TV, Κεφάλαιο, Πολιτικοί – Όλα τα καθάρματα βιάζουνε μαζί»
Πάντως σε σκέψεις μας βάζουν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία στο μικροσκόπιο της αστυνομίας βρίσκονται τουλάχιστον τρία επιφανή πρόσωπα τα οποία φέρονται να έχουν άμεση εμπλοκή στην υπόθεση του βιασμού της 12χρονης, ενώ ανάμεσα στον όλο και αυξανόμενο αριθμό των ονομάτων που εμπλέκονται, φέρεται να βρίσκονται ηθοποιοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Ταυτόχρονα μέχρι στιγμής είναι επιβεβαιωμένο πως τα ονόματα τουλάχιστον ενός αστυνομικού και ενός ιερέα συνδέονται με την υπόθεση.
Η Κωνσταντίνα Καρατζιώτη είπε πως διατηρεί οίκο ανοχής στο Γκάζι και ο 53χρονος ερχόταν με την 12χρονη και την εξέδιδε. Μάλιστα ισχυρίστηκε πως στα άτομα που καταγράφηκαν στο κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης είναι ηθοποιοί, καλλιτέχνες και πολιτικοί. «Έχω κάμερες και προτζέκτορα, θα το δείτε και θα καταλάβετε. Έχει τον κατηγορούμενο και το κορίτσι που φαίνεται φάτσα – κάρτα», είπε. Ο Ηλίας Μίχος που του αποδίδεται ο ρόλος του «εγκεφάλου» στην υπόθεση εμπορίας του παιδιού επέλεξε να μην μιλήσει για καλλιτέχνες, ηθοποιούς και πολιτικούς που κάποιοι αφήνουν υπόνοιες για εμπλοκή τους.
Υπενθυμίζεται πως ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου είχε κάνει δηλώσεις επί του θέματος, στις οποίες ανέφερε πως ο Ηλίας Μίχος ήταν στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ενώ στο διαδίκτυο κυκλοφορεί σωρεία από φωτογραφίες του 53χρονου με στελέχη, βουλευτές, υπουργούς κ.α. του κυβερνώντος κόμματος, ενώ ταυτόχρονα έγινε γνωστό πως η σύζυγος του μέχρι πρόσφατα είχε θέση στον Δήμο Αθηνών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αστυνομία, πολιτικοί και άνθρωποι του «πολιτισμού» εμπλέκονται σε τέτοιες υποθέσεις. Είναι γνωστό ότι το πεδίο των βιασμών και των εγκληματικών δραστηριοτήτων του Λιγνάδη ήταν στο διαβόητο Μεταξουργείο. Δεν χρειάζεται να τονιστεί η στενή σχέση που διατηρούσε ο ίδιος με πρωταγωνιστές του σημερινού πολιτικού σκηνικού.
Ταυτόχρονα με την είδηση του Κολωνού αυτές τις μέρες υπάρχει και η υπόθεση επιβεβαιωμένου ομαδικού βιασμού 19χρονης η οποία καταγγέλλει πως έγινε από αστυνομικούς στο ΑΤ Ομόνοιας. Οι κατηγορούμενοι αστυνομικοί είναι μέχρι στιγμής ελεύθεροι, καθώς -όλως τυχαίως!- οι κάμερες του τμήματος ήταν «απενεργοποιημένες» την ώρα που έγιναν τα καταγγελθέντα.
Διαβάζουμε όμως συνεχώς για αστυνομικούς να εμπλέκονται σε τέτοιες υποθέσεις. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που «έσκασε» η είδηση της υπόθεσης του αστυνομικού που κατηγορούταν για εμπλοκή του σε κύκλωμα μαστροπείας νεαρών γυναικών, στην Ηλιούπολη, με μια 18χρονη να καταγγέλλει πως βρισκόταν σε κατάσταση αιχμαλωσίας καθώς δεχόταν κακοποίηση και βιασμούς από τον ίδιο και τους συνεργούς του, ενώ τον περασμένο Αύγουστο η ΕΛΑΣ έδωσε στην δημοσιότητα τα στοιχεία ενός πρώην αστυνομικού, νυν προπονητή βόλεϊ ο οποίος κατηγορείται για βιασμό 13χρονης, στη Λέσβο.
Δεν είναι επίσης καινούργιο φαινόμενο πολιτικά πρόσωπα να εμπλέκονται σε σεξουαλικά εγκλήματα. Πριν από δύο χρόνια, σε ρεπορτάζ του, το Documento ανέφερε πως η ΕΥΠ είχε στα χέρια της συνομιλίες όπου πρώην υπουργός «ψώνιζε» ανήλικες, ενώ στην υπόθεση του Μένιου Φουρθιώτη ένα θέμα το οποίο είχε απασχολήσει επί μήνες την κοινή γνώμη ήταν το γεγονός πως ο πρώην παρουσιαστής φέρεται να απειλεί κυβερνητικά στελέχη με πορνογραφικό υλικό που υποτίθεται έχει στην κατοχή του. Ο ίδιος, ενώ επιβαρυνόταν με ένα πλούσιο κατηγορητήριο, πρόσφατα καταδικάστηκε με μια ελαφριά ποινή και αποφυλακίστηκε μαζί με τους συνεργούς του…
Και βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την καταγγελία της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα για τον ομαδικό βιασμό της σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης από γόνους “καλής οικογένειας”. Οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν με βούλευμα, η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και οι ίδιοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Για ακόμη μια φορά – εντελώς τυχαία- οι κάμερες του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου ήταν απενεργοποιημένες την ώρα που έγιναν τα καταγγελθέντα…
Το κίνημα και οι ευθύνες των οργανώσεων και των συλλογικοτήτων
Μέχρι τώρα μιλήσαμε για αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες υπόκειται η κοινωνία μας και την σκοτώνουν αργά και βασανιστικά. Συνθήκες που το κυρίαρχο αφήγημα τις παρουσιάζει είτε ως κοινωνική «παθογένεια» που λύνεται με το δόγμα «Τάξη και Ασφάλεια» είτε ως αναπότρεπτο κοινωνικό φαινόμενο. Είναι το ίδιο αφήγημα που έμμεσα ή άμεσα αναμοχλεύουν την ψυχολογία του όχλου που απαιτεί την επαναφορά της θανατικής καταδίκης, κρεμάλες, εκτελέσεις και λιντσαρίσματα.
Οι πιο σκεπτόμενοι μιλούν αορίστως για δικαιώματα των θυμάτων της βίας -παιδιών, γυναικών, προσφύγων- και την ανάγκη ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Κανείς όμως δεν κάνει λόγο για τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που μπορούν με τη δράση τους να ανατρέψουν αυτή την «κανονικότητα». Κι αυτός ο υποκειμενικός παράγοντας συνίσταται από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και των νέων που δεν θα υποταχθούν στη μοιρολατρεία και θα καταφέρουν να αποτινάξουν το ρόλο του “νοικοκυραίου» και του «κυρ-Παντελή» .
Οι υποκειμενικοί παράγοντες τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε μια κρίση. Μετά το 2015 η κινητοποίηση της εργατικής τάξης μέσω των φορέων της (σωματεία, συνδικάτα, συλλόγους, οργανώσεις, κόμματα, συλλογικότητες) έχει αποδειχθεί δυσανάλογη σε σχέση με το μέγεθος και την ένταση της επίθεσης την οποία δέχεται. Με εξαίρεση λίγους νικηφόρους αγώνες και απεργιακές κινητοποιήσεις όπως αυτός των ντελιβεράδων και των λιμενεργατών αλλά και τα συχνά πυκνά αντικατασταλτικά κινήματα με το μεγαλύτερο να το βλέπουμε το 2021, στη Θεσσαλονίκη με φοιτητές και μαθητές στο δρόμο ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και στην Αθήνα ενάντια στην έντονη αστυνομοκρατία, δεν έχει υπάρξει ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης και ανατροπής…
Την μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό, την έχουν οι οργανώσεις της Αριστεράς, άκρας Αριστεράς και αναρχίας. Μετά τις προδοσίες του ΣΥΡΙΖΑ και την μετατροπή του από ένα ρεφορμιστικό σε ένα νεοφιλελεύθερο, μνημονιακό κόμμα, το όνομα της Αριστεράς «λερώθηκε» στην συνείδηση της κοινωνίας και την έστρεψε μακριά ή και ενάντια σε αυτή. Οι υπόλοιπες οργανώσεις, κόμματα και συλλογικότητες παρ’ όλα αυτά αντί να αποτελέσουν έναν ενωτικό, αγωνιστικό πυρήνα ενάντια στην ατομικοποίηση που κυριαρχεί, έπεσαν και ίδιες θύματα των αντιφάσεών τους. Οι γραφειοκρατικές ρίζες και δομές τους, τις ώθησαν σε συντηρητικοποίηση, σε μια όλο δεξιότερη ή αντικοινωνική στροφή η οποία συνεχίζει να τις ξεγυμνώνει από τα επαναστατικά και αγωνιστικά τους στοιχεία, με αποτέλεσμα να «παίρνουν φαλάγγι» και όποιον κόσμο θα υποστήριζε διαφορετικά την οργάνωση και την πάλη μέσα σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε σχολές και σχολεία.
Η αλήθεια είναι πως οι υποθέσεις παιδοφιλίας και παιδικής μαστροπείας είναι ένα φαινόμενο το οποίο είναι τόσο κτηνώδες, τόσο δολοφονικό, σιχαμένο και παρακμιακό που αποτελεί καλή αφορμή για να κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε: «Μα τι κάναμε; Τι δεν κάναμε; Τι μπορούμε να κάνουμε;».
Αν βρούμε απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι, να αγωνιστούμε και να αντιμετωπίσουμε όλα όσα μας έφεραν ως εδώ, όλο αυτό το σάπιο σύστημα που βιάζει, δολοφονεί, παραμελεί και εκμεταλλεύεται κάθε ζωή. Κάνοντας το πρώτο βήμα που δεν είναι άλλο από το να σπάσουμε το κουκούλι, να βγούμε έξω από τον μικρόκοσμο μέσα στον οποίο έχουμε κλειδώσει τους εαυτούς μας και για μια ακόμη φορά στην ιστορία να αναδειχθούμε ως αυτοί που θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα, όποιοι και αν είμαστε, όπου και αν είμαστε. Πριν τα φίδια μας ενταφιάσουν στην τρύπα τους.
Πληροφορίες από: Το Έθνος, Μηχανή του Χρόνου, Documento, ΑΠΕ-ΜΠΕ
Επιμέλεια κειμένου: Χάρης Παναγόπουλος (Ikarosasteras)