Χρόνης Διαμαντόπουλος Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, το AnatropiNews φιλοξενεί πρόσωπα, με σημαντικό αποτύπωμα στον τηλεοπτικό χώρο.
Ένα από αυτά είναι και η Σεμίνα Διγενή, που υπήρξε εμπνεύστρια πολλών επιτυχημένων τηλεοπτικών projects (έχει βραβευτεί με 19 βραβεία για το έργο της στην ελληνική τηλεόραση και δημοσιογραφία) καθώς και παρουσιάστρια δεκάδων εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση, από το 1982 μέχρι το 2009.
Ανάμεσά τους, οι εκπομπές «Τρεις στον αέρα», «Εδώ και σήμερα», «Μade in Greece», «Ιστορίες γι’ αγρίους», «Μηχανή του χρόνου», «Πες το στη Σεμίνα», «Άνθρωποι», «Ώρα Ελλάδος», «Αταίριαστοι», «Εντιμότατοι φίλοι», «Κοίτα τι έκανες», «Τοp Stories» κ.ά.
Χωρίς να περιορίζεται σε εποχές και καιρούς, αρνούμενη ευκολίες και την ασφάλεια των κεκτημένων, η Σεμίνα Διγενή ανασυντάσσεται σε ένα παρόν, που απαιτεί διαρκώς την πείρα και το δημοσιογραφικό της ένστικτο. Αλληλεπιδρά, καθημερινά, με τους χιλιάδες αναγνώστες κι ακροατές της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γράφει βιβλία, κάνει ρεπορτάζ, με το ίδιο πάθος, που είχε όταν ξεκινούσε. Είναι ένα εξαιρετικό κράμα από ιστορίες (που πρέπει να ειπωθούν) κι από εμπειρίες που (πάση θυσία) θα συλλέξει.
Γιατί, ο 18χρονος εαυτός της δεν την αφήνει ούτε το πενάκι της να αποχωριστεί, ούτε να φοβάται να ενοχλήσει τους ισχυρούς. Κι αυτό -για μένα- είναι μια σπουδαία πολιτική πράξη.
Συνέντευξη στον Χρόνη Διαμαντόπουλο
Κυρία Διγενή, έχοντας ζήσει την ελληνική τηλεόραση σε μεταιχμιακά στάδια, θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με ό,τι συμβαίνει τώρα στην τηλεοπτική πραγματικότητα.
Η σημερινή τηλεόραση τα πάει καλά με τον μύθο και κακά με την πραγματικότητα. Διαθέτει κάποιες καλές σειρές, οπότε στη μυθοπλασία περνάει με «λίαν καλώς», ενώ στην ενημέρωση -κατά τη γνώμη μου- όχι μόνο μένει μετεξεταστέα, αλλά εδώ παρατηρούμε και το εξής παράδοξο: Δεν μπορείς να καταγγείλεις την τηλεόραση στον κηδεμόνα της, ώστε να την συνετίσει, γιατί αυτός ακριβώς, είναι εκείνος που την καθοδηγεί. Αυτός -και οι περιβόητες λίστες του- ευθύνεται για την χαμένη τιμή της ενημέρωσης.
Την περίοδο που η τηλεόραση ήταν μονόδρομος θεωρείτε ότι σεβάστηκε το τηλεοπτικό κοινό; Υπήρξαν άνθρωποι που αντιστάθηκαν στην ναρκισσιστική της επιβολή, όσον αφορά στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία;
Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται. Αυτοί που δεν αφομοιώνονται ή δεν παίρνουν το σχήμα των θέσεων που τους προσφέρονται. Αυτοί των οποίων ο οργανισμός διαθέτει τα κατάλληλα αντισώματα, ώστε να μην μολύνονται. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραμείνεις κανονικός άνθρωπος, χωρίς διαταραχές και διάβρωση, ζώντας για πολύ χρόνο μέσα στην τηλεόραση. Βέβαια είναι λίγοι αυτοί που διασώζονται και συνήθως δε μένουν να δουν το έργο μέχρι το τέλος, γιατί το ξέρουν ήδη. Οπότε ή αποχωρούν ή παραγκωνίζονται (προς όφελος των υπάκουων) ή εξοστρακίζονται.
Υπάρχουν πρόσωπα άρρηκτα συνδεδεμένα με το τηλεοπτικό σύμπαν. Πρόσωπα που καθιέρωσαν ένα ρεύμα, ένα στυλ. Έγιναν σχολή. Ένα από αυτά είστε κι εσείς. Η ηθελημένη φυγή σας ήταν αποτέλεσμα κορεσμού;
Και ναυτίας. Δεν έχει νόημα όμως, να επανερχόμαστε σ’ αυτό. Πέρασαν ήδη σχεδόν 13 χρόνια, από τη μέρα που αποφάσισα να φύγω. Η αποτοξίνωσή μου ολοκληρώθηκε προ δεκαετίας. Δεν μου λείπει και ασφαλώς δεν της λείπω.
Η καταφανής έλλειψη της ελευθερίας του λόγου στα τηλεοπτικά μέσα κι όχι μόνο, γίνεται αντιληπτή από τον μέσο τηλεθεατή; Έχει τη δύναμη να διαμορφώσει συνειδήσεις, ένα δελτίο ειδήσεων σήμερα, όπως είχε άλλοτε;
Ο κόσμος καταλαβαίνει, γι αυτό, και στην πλειοψηφία του, γυρίζει την πλάτη στα κυβερνητικά δελτία και στο μενού που τα ιερατεία τους, σερβίρουν ως «ενημέρωση».
Γι αυτό και παρατηρούμε αυτό το ιστορικό χαμηλό στις τηλεθεάσεις τέτοιων προγραμμάτων. Βέβαια δεν πιστεύω πως τα ειδησεογραφικά δελτία είχαν ποτέ τη δύναμη να διαμορφώνουν συνειδήσεις, αν και το επιθυμούσαν διακαώς. Απλώς παλαιότερα προσπαθούσαν πολύ να κρατούν κάποια προσχήματα. Τώρα το ψέμα, η απόκρυψη ή η διαστρέβλωση των γεγονότων, η παραχάραξη της επικαιρότητας, η λογοκρισία και η θρασύτατη απόπειρα χειραγώγησης, έχω τη γνώμη πως είναι απροκάλυπτα. Η ομοιομορφία της προπαγάνδας γίνεται πλέον προκλητική, γι αυτό κι εγώ δεν επιλέγω να ενημερώνομαι από την τηλεόραση, γιατί δεν την εμπιστεύομαι. Όταν τυχαίνει κάποιες φορές να πέσω πάνω σ’ αυτό που λένε «ενημέρωση», ξέρω πως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πλασάρεται.
Τι λείπει από την ελληνική τηλεόραση; Κι αν κάποια στιγμή επιστρέφατε, με ποιους στόχους θα επιστρέφατε;
Από τα χρηματοδοτημένα δελτία θεωρώ πως λείπει η αξιοπιστία, η ανεξαρτησία, η πολυφωνία, συχνά παραβιάζεται η δημοσιογραφική δεοντολογία και περισσεύει η ρητορική των …παραμυθιών. Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, κύριε Διαμαντόπουλε, απαντώ πως δεν θα επέστρεφα. Πιο εύκολα -όπως έχω ξαναπεί- θα γινόμουν σερβιτόρα και κομμώτρια (αναφέρω δυο επαγγέλματα που μ’ αρέσουν (και στα οποία θεωρώ πως θα διέπρεπα), παρά θα σκεφτόμουν μια επιστροφή.
Ο γενέθλιος τόπος σας, δημοσιογραφικά, ποιος θεωρείτε ότι είναι; Αναφέραμε και πιο πάνω ότι έχετε μια μακρά και σημαντική πορεία στην τηλεόραση, ωστόσο τα τελευταία χρόνια η παρουσία σας στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο είναι εξίσου έντονη. Ενώ πρόσφατα σας γνωρίσαμε κι ως συγγραφέα.
Ο γενέθλιος τόπος μου ήταν η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Τότε που ήταν «η Εφημερίδα των Συντακτών» κι εγώ μια 18χρονη ρεπόρτερ, που πίστευε πως μ’ αυτήν τη δουλειά θα άλλαζε τον κόσμο. Τώρα είμαι ερωτευμένη με τη συγγραφή. Κυκλοφορούν ήδη τέσσερα βιβλία μου. Το «Κίτρινο Υποβρύχιο» (με πολλές ιστορίες και πρόσωπα της τηλεόρασης), «Οι Απείθαρχοι», το «Felicità» και η «Αποδελτίωση». Αρχές Δεκέμβρη, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή η «Αποδελτίωση ΙΙ», με πλούσιο δημοσιογραφικό υλικό. Ανάμεσα στα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν είναι η Ειρήνη Παπά, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Ιάννης Ξενάκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Γιώργος Μαρίνος, η Μάγια Αγγέλου, η Τζένη Καρέζη, ο Πάνος Κατσιμίχας, η Αλέϊδα Γκεβάρα, η Μάγδα Φύσσα, η Φρειδερίκη Γλύξμπουργκ κι άλλοι πολλοί. Επίσης, δημιουργώ podcasts, που μπορεί ν ακούσει κάποιος σ όλες τις πλατφόρμες, ενώ φροντίζω να εμπλουτίζω συχνά με εκπομπές μου, που αγάπησα πολύ, το καναλι μου #SeminaDigeniOfficial.
Η συνέντευξή μας πραγματοποιείται παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου. Σχεδόν πενήντα χρόνια, λοιπόν. Αλλά τα «βάσανα και οι διωγμοί» είναι στο εδώ και το τώρα. Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο;
Συμφωνώ απολύτως με την εκτίμησή σας, αλλά όλο αυτό που ζούμε, δεν αντιμετωπίζεται με σχολιασμό, μόνο με δράση. Πριν λίγες μέρες, η Ελλάδα επιτέλους βγήκε στους δρόμους, σε μια πραγματικά μεγαλειώδη πανελλαδική πανεργατική απεργία. Θ’ αλλάξει κάτι μόνο, αν αποφασίσουμε ότι ο ελληνικός λαός και το κίνημά του δεν θα γίνουν συνένοχοι στη βαρβαρότητα, σ’ αυτήν την λαίλαπα της κυβερνητικής επίθεσης, που έχει εξαπολυθεί εναντίον του. Δεν επιτρέπεται πλέον καμιά ανοχή στα τεράστια προβλήματα της επιβίωσης, που καθημερινά επιδεινώνονται. Πουθενά δεν οδηγεί η αναμονή και η αναζήτηση «σωτήρα», ή «κυβερνητικών λύσεων».
