ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η περιγραφόμενη στις καταγγελίες φρίκη σχετικά με όσα συνέβαιναν στην Κιβωτό του Κόσμου κλώτσησε την υπνώττουσα συνείδησή μας- ή, ακριβέστερα, ό,τι έχει απομείνει απ΄ αυτήν. Ο σταρ του χριστιανικού φιλανθρωπισμού εικονογραφείται ως “διάβολος με αγγελικό πρόσωπο”, τόσο αγγελικό που είχε, υποτίθεται, κατορθώσει να ξεγελάει επί μία εικοσαετία την πολιτική και επιχειρηματική ελίτ, τα μίντια, και την κοινωνία. Έτσι έχουν τα πράγματα, όμως;
Κατηγορηματικά όχι, και πρέπει να πούμε την αλήθεια. Όσα καταγγέλονται πως δια-ΔΡΑΜΑτίζονταν στις δομές της ΜΚΟ(…) ήταν εκεί. Ως ενδείξεις, ενίοτε και ως αποδείξεις. Αρνηθήκαμε να τα ψηλαφήσουμε, επειδή αποφύγαμε να τα ερευνήσουμε. Η Κιβωτός ήταν το υπερωκεάνειο της υποκρισίας, κι ας είχε ρωγμές από την πρώτη στιγμή της ναυπήγησής του. Διότι ήρθε βολικά να υποκαταστήσει την παντελή απουσία του κοινωνικού κράτους, τοποθετήθηκε στην προθήκη επειδή δεν είχαμε να δείξουμε τίποτε στα πίσω ράφια, εκεί όπου ένα ευνομούμενο και οργανωμένο κράτος πρέπει να διατηρεί οργάνωση, ανθρώπινο δυναμικό, έλεγχο, συνεχή εποπτεία και περίσσευμα κοινωνικής ευαισθησίας.
Ιδού μερικά σημεία αυτής της υποκρισίας:
–Η Εκκλησία σπεύδει να “αφορίσει” τον πατήρ Αντώνιο (υιοθετώντας τις καταγγελίες), επισημαίνοντας πως πλειστάκις απέρριψε τα αιτήματα να υπαχθεί η Κιβωτός υπό την εποπτεία της. Ορθή η οργή του Αρχιεπισκόπου, εκ των υστέρων δε. Δεν είχε κανείς υποψιαστεί τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η ισχυρή αντίσταση ενός ιερωμένου στον έλεγχο της παντοδύναμης εκκλησιαστικής αρχής; Ζητήθηκε, ποτέ, συνδρομή των κρατικών αρχών, ειπώθηκε σε κάποιους η παραμικρή υποψία πως αυτή η “αντίσταση” μπορεί κάτι να κρύβει;
–Επιρρίπτουν οι κρατικές αρχές τις ευθύνες η μία στην άλλη. Η Περιφέρεια έστελνε περιοδικά κάποιους ελεγκτές για να διαπιστώνει την ορθότητα και διαφάνεια των ετήσιων ισολογισμών της ΜΚΟ. Και τα έβρισκαν όλα άψογα. Μόνο φέτος η Κιβωτός έχει εισπράξει από δωρεές πάνω από 5 εκατ. ευρώ, ουδείς, όμως, φαίνεται να αναζήτησε πώς αξιοποιήθηκε αυτή η ροή (φιλανθρωπικού) χρήματος. Το υφυπουργείο Εργασίας (σε κάθε κυβέρνηση) επέβλεπε τις κτιριακές υποδομές, ούτε μία φορά, όπως προκύπτει, δεν πέρασε το κατώφλι προς τα άδυτα των αδύτων. Κοινωνικοί λειτουργοί και παιδοψυχολόγοι δεν έσπευσαν να συζητήσουν με τα παιδιά, να ερευνήσουν για τα προγράμματα ψυχολογικής και άλλης υποστήριξης, να επιβεβαιώσουν πως τα παιδιά παρακολουθούν κανονικά τα σχολικά μαθήματα.
Και πως να γίνει, άλλωστε, κάτι τέτοιο, όταν ο δήμος Αθηναίων, για παράδειγμα, διαθέτει έξι (αριθμός 6!) κοινωνικούς λειτουργούς για περίπου 650.000 δημότες; Όταν, και στην υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, οι κοινωνικοί λειτουργοί που υποτίθεται πως είχαν υπό την επίβλεψή τους την οικογένεια δεν αντιλήφθηκαν ποτέ κάτι. Όχι λόγω απειρίας ή ανικανότητας, αλλά επειδή,προφανώς, λόγω ελλείψεων προσωπικού ουδέποτε ασχολήθηκαν ουσιαστικά. Αλλά, και στην περίπτωση του “Παίδων”, όπου επί χρόνια συνωστίζονται δεκάδες παιδιά, επειδή δεν μπορούν να φιλοξενηθούν σε κρατικές δομές.
– ‘Οπως επισημαίνει ο καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Χαράλαμπος Πουλόπουλος, πώς θα εφαρμοστεί στην πράξη ο νόμος 4538/2018 για την Αναδοχή και την Υιοθεσία, που βελτιώνει σημαντικά τους θεσμούς παιδικής προστασίας και ενισχύει τη μέριμνα και την ιδιαίτερη φροντίδα εκ μέρους του κράτους, για τα παιδιά που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση, ορίζοντας ότι παιδιά που έχουν τοποθετηθεί σε ανάδοχη ή θετή οικογένεια, παρουσιάζουν μειωμένα ψυχοκοινωνικά προβλήματα σε σχέση με παιδιά που μεγαλώνουν σε δομές κλειστής φροντίδας;
Και, ακόμα,
–Πώς θα τηρηθούν οι προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας μονάδων Παιδικής Προστασίας και Φροντίδας (ΜοΠΠ) από νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που ορίζονται στη κοινή υπουργική απόφαση 40494/3.5.2022, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και εποπτεία από το κράτος, λόγω έλλειψης κοινωνικών λειτουργών;
–Πόσες πράξεις αναδοχής έγιναν από την Κιβωτό τα τελευταία χρόνια; Ήταν αρκετές, ήταν ελάχιστες; Ποιοί επέβλεψαν αυτές τις διαδικασίες, ποιοί ήλεγξαν εάν κάτι δεν πήγαινε καλά, ώστε να δικαιούνται να υποψιαστούν;
–Πόσους κοινωνικούς λειτουργούς στοχεύει να προσλάβει η κυβέρνηση στα κέντρα κοινωνικής προστασίας, στις περιφέρειες, τους δήμους για να βελτιωθεί το σύστημα παιδικής προστασίας, αντί να δηλώνει άγνοια, να καταγγέλλει ή να νίπτει τας χείρας της; Πόσους, ειδικά τώρα που η κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου θεωρεί πως οι καταγγελίες για την Κιβωτό “δικαιώνουν” την άποψή της για την ανάγκη αποϊδρυματοποίησης, που είναι σωστή;
Η Κιβωτός είναι, λοιπόν, το ναυάγιο του κοινωνικού κράτους. Απέκτησε μυθική διάσταση -και ο ιδρυτής της σχεδόν μεταφυσική, ως ο “Άγιος των παιδιών”- επειδή το κράτος της χρεοκοπίας και των μνημονίων ασφυκτιούσε από τηνα διαφορία των υπευθύνων και των δημοσιονομικών κανόνων που, συν τω χρόνω, έγινε πεποίθηση και ιδεοληψία.
Δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας έχουν βραβεύσει την Κιβωτό, όλοι οι πρωθυπουργοί έχουν ακούσει τα κάλαντα από τα παιδιά της δομής, οι πιό εύποροι επιχειρηματίες του τόπου την είχαν εντάξει στα προγράμματα “εταιρικής κοινωνικής ευθύνης” (!), δικαστές την προστάτευαν ως άβατο, τα δε μέσα ενημέρωσης αγιογραφούσαν τον ιδρυτή της και υιοθετούσαν το ιδιότυπο φιλανθρωπικό life style του.
Όλοι αυτοί -πρωτίστως οι πολιτικές ηγεσίες του (ανύπαρκτου) κοινωνικού κράτους- είναι συνένοχοι για την αδιαφορία και την υποκρισία τους. Πέταξαν την μπάλα των ευθυνών τους στην κερκίδα ενός περίκλειστου συστήματος, το οποίο ουδέποτε έγινε αντικείμενο ελέγχου. Το καθήκον του κοινωνικού κράτους μετατέθηκε (βολικά) στον πατέρα Αντώνιο. Είναι όλοι συνένοχοι, είμαστε όλοι συνένοχοι…