anilikos Κάθε μέρα, εβδομάδα, μήνα σκοτώνεται κι άλλος ένας «Γρηγορόπουλος». Όχι, δεν είναι υπερβολή.
Στο πρόσωπο του Γρηγορόπουλου καθρεφτίζεται κάθε ρανίδα ελπίδας, αθωότητας, ανεμελιάς και ελευθερίας που έχει μείνει από τον παρηκμασμένο αυταρχισμό του ελληνικού κράτους και της Ελληνικής Αστυνομίας κατ’ επέκταση.
Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε φορά που αστυνομικός σηκώνει το όπλο του, το όπλο το οποίο έχει για να μας προστατεύει, απέναντι σε πολίτη, όποια ηλικία κι αν έχει, επειδή έκλεψε 20 ευρώ βενζίνη ή δεν σταμάτησε σε έλεγχο της τροχαίας ή (φευ) έκανε βόλτα σε “απαγορευμένη περιοχή” όπως αυτή των Εξαρχείων (ή δηλώνοντας αριστερός κυκλοφορούσε στο Λονδίνο ή έκανε διακοπές στο Costa Navarino), αποδεικνύεται περίτρανα η σαπίλα, ο ζόφος και το έρεβος μέσα στα οποία λειτουργεί η Ελληνική Αστυνομία και τα όργανα αυτής. Όπως και η όζουσα πολιτική αβουλία για αλλαγή αυτής της αυταρχικής και σίγουρα “βολικής” κατάστασης.
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος θα σκοτώνεται ξανά και ξανά. Κάθε φορά που η απολυταρχία και ο φασισμός θα κυκλοφορούν ελεύθερα και κυρίως ατιμώρητα εκεί έξω. Αν είσαι Ρομά, φτωχός, αριστερός, προοδευτικός, ομοφυλόφιλος, εργάτης, μιλάς για ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, γενικά αν δεν ανήκεις στην ολιγαρχική απολυταρχική ελίτ των συμμοριών που με “ομερτά” καθορίζουν τις ζωές μας όπως τους βολεύει, τότε περισσεύεις, περιττεύεις, δεν χρειάζεσαι στο σύστημα.
Η ζωή σου αξίζει 20 ευρώ, 10, 5, μια δωροεπιταγή στις σελίδες μιας παλιοφυλλάδας. Η σφαίρα θα εξοστρακιστεί, θα χτυπήσει σε πασαλάκια, μπαλκόνια και πολυκατοικίες και τυχαία θα σε βρει στην καρδιά, στο κεφάλι και σε άλλα σημεία ώστε να σταματήσουν τη σκέψη σου και τη ζωή σου.
Δικαιολογίες θα ακουστούν πολλές. Οι αστυνομικοί ήταν σε “άμυνα”, δεν είδαν, δεν άκουσαν, είδαν όπλο, είδαν όραμα, είδαν απειλή. Η δικαιοσύνη μεμονωμένα ίσως κρίνει. Ελλείψει όμως κάθε αιδούς κανείς, ούτε ένας, δεν θα αλλάξει τη μείζονα παθογένεια της Ελληνικής κοινωνίας που λέγεται ασυδοσία των οργάνων της Ελληνικής Αστυνομίας.