NewsEdit Τώρα, έτσι, καθώς τελειώνει η χρονιά, θα ήθελα να πω κάτι που έμαθα, ένα μάθημα που πήρα τη χρονιά που τελειώνει . Επίπονο.
Του Τέλλου Φίλη
Όχι δεν θα μιλήσω για τις απώλειες των φίλων μου. Ουτε για τους 35.000 νεκρούς απο τον Ιο που συνεχίζονται αλλα όχι πια στα πρωτοσέλιδα των “ειδήσεων”.
Ουτε για όλα αυτά που βγαίνουν στο φως, και κάποιοι πέφτουν απ΄τα σύννεφα. Όποιος ζει στη Κοινωνία βλέπει και ξέρει. Θέλω να μιλήσω για κάτι που με τρώει μήνες τώρα. Λιγοστεύουν οι ελεύθεροι άνθρωποι.
Λιγοστεύουν.
Τώρα που τους έχουμε πιο πολύ απο ποτέ πριν, τόσο ανάγκη λιγοστεύουν.
Για να μη πω πως νιώθω οτι τους αντιμετωπίζουμε πια σαν κατι “ενοχλητικό” που ουσιαστικά δεν θέλουμε να υπάρχουν καν.
Λιγοστεύουν, άλλοι γιατί δεν αντέχουν κι άλλοι γιατί φοβούνται, πως αν παραμείνουν, θα αρχίσουν να μοιαζουν με τον πολτό που μας έχει περικυκλώσει και καθημερινά μας παρασύρει εντός του.
Μια θέση, μια άποψη, δεν είναι αδίκημα, όσο αιρετική, όσο αντίθετη κι αν είναι από αυτό που εμείς πιστεύουμε.
Αντίθετα είναι δείγμα Ελευθερίας κι Αντοχής στους κραδασμούς που περιέχει η Ελευθερία της έκφρασης σε περιβάλλον Δημοκρατίας.
Μια αντίθετη άποψη είναι το αναγκαίο άλλοθι μιας Κοινωνίας ότι προχωρά σωστά, ότι έχει Χώρο κι άρα γερά Δημοκρατικά θεμέλια για να οικοδομηθεί δημιουργικά.
Ξεθεμελιωθήκαμε.
Είναι απαραίτητοι οι Ακέραιοι Άνθρωποι κι η στάση τους στην Κοινωνία ή μέσα από τους Θεσμούς της.
Η αντοχή τους στο ρεύμα, της πολτοποίησης του “όλοι ίδιοι είναι” είναι το μόνο που μπορει να αλλάξει μια παθογόνο νοοτροπία που μας οδήγησε ως εδώ.
Αυτή την αντοχή τους χρειαζόμαστε.
Αυτό το Φως της ωριμότητάς τους και την γενναιοδωρία της άποψής τους, να μας διδάξουν καθημερινά με Παρεμβάσεις, Παρουσίες και Δράσεις το “ΜΕΤΡΟΝ” και το όριο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Δυστυχώς όμως μια απά τις διαχρονικές αρετές αυτού που ονομάζαμε κάποτε εμείς οι παλιότεροι “Αριστερά” εκλείπει.
Το ήθος.
Το είδαμε τελευταία όλοι μας σε πολλές περιπτώσεις.
Η Αριστερά δεν επιτρέπεται να ανταπαντά με ύβρεις, αλλά με Πολιτισμό, Ηπιότητα, Ψυχραιμία και Επιχειρήματα.
‘Να τους ταράζει στη Νομιμότητα”
Ελευθερία δεν είναι να λέει ο οποιοσδήποτε, οτιδήποτε για οποιονδήποτε.
Ελευθερία είναι να περιέχεις ως Κοινωνία χώρο και για την απάντηση αυτού που κατηγορείς έτσι.
Κι είναι το λιγότερο λυπηρό, να διαπιστώνω ότι η κοινωνία που ζω, δεν αντέχει σε συνθήκες ελευθερίας, αλλά σε συνθήκες που μου θυμίζουν τις δίκες της Μόσχας, ποδοσφαιρικούς αγώνες και νοοτροπίες χουλιγκάνων. Μια εμφύλια κωμικοτραγική παρωδία για νουμερα τηλεθέασης.
Είναι οδυνηρό για μένα που θέλω ακόμη να αυτοπροσδιορίζομαι Αριστερός, να βλέπω μικροσυμφέροντα και ανώριμες φιλοδοξίες να υπερτερούν του Ηθους.
Κι είναι βαθιά απογοητευτικός ο τρόπος που μεθοδεύονται αυτές οι εξελίξεις.
Δεν προοιωνίζουν τίποτε ελπιδοφόρο για τη νέα χρονιά.
Τίποτε.
Έκτος κι αν φέτος αλλάξει όντως κάτι…
κι αυτό εξαρτάται απο τον καθένα απο μας,
στην αληθινή καθημερινή ζωή, προσωπικά πιά.
Τι αποτύπωμεα επιτέλους θέλουμε ν’ αφήσουμε στους επόμενους απο μας, στην εφήμερη ζωή μας.
τ.φ.
Ω ναι, είμαι απο αυτούς που πιστεύουν ότι η Vivienne Westwood επηρέασε πολυ περισσότερο τις κοινωνικές δομές παγκοσμίως απο τον Πελέ.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook