NewsEdit Ο κόσμος άλλαξε, χωρίς να το αποδέχονται οι… παλαιοί ηγέτες.
Του Χρήστου Μέγα
Η Ρωσία κάνει πόλεμο, ο Σι έγινε πανίσχυρος στην Κίνα (τρίτη θητεία κόντρα στο καταστατικό) και ευθύς αμέσως… υποχώρησε σε μερικές χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν «ελεύθερη» μετακίνηση-διασκέδαση (κάτι που μπορεί να πληρώσει και πάλι ολόκληρος ο πλανήτης με την πανδημία), οι ΗΠΑ ξαναγίνονται… βιομηχανική χώρα (με τις επιδοτήσεις Μπάιντεν για να προσελκύσει επενδύσεις) και άλλα… ακατάληπτα.
Αντιθέτως στην Ελλάδα μοιάζει να βρισκόμαστε σε προ-καπιταλιστική περίοδο με φθηνά εργατικά χέρια, με ακραίους κεφαλικούς φόρους που φουντώνουν τον πληθωρισμό (όπως ο ισοπεδωτικός ΦΠΑ), πρωτογενή (και πρωτόγνωρη) συσσώρευση πλούτου, αλλά και εμπόδια στην οικονομική και κοινωνική κινητικότητα από τα φτωχά στρώματα προς ανώτερα επίπεδα. Προς τη μεσαία τάξη που αποτελούσε στόχο για τους νέους επιστήμονες και τους ανήσυχους μικροεπαγγελματίες. Κινητικότητα που έχει αποδυναμωθεί, με αποτέλεσμα να έχει υποχωρήσει το… κίνητρο των επιλογών και του ελέγχου.
Όλα αυτά σημαίνουν υψηλό τίμημα και για τη Δημοκρατία μας!
Οι τρεις κρίσεις
Στην αρχή η οικονομική κρίση (2008-‘09) περιορίστηκε σε ένα κράτος αρχικά (Ελλάδα) και επελέγη η ονομαστική «διόρθωση».
Επρόκειτο για λήψη πρωτοφανών μέτρων μέσω των οποίων μειώθηκαν οι ονομαστικές απολαβές (και οπωσδήποτε το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα) προκειμένου να βελτιωθούν οι εξαγωγές (φθηνό κόστος παραγωγής), να μειωθούν οι εισαγωγές (να διορθωθεί το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο) και να βελτιωθούν τα οικονομικά του κράτους (μείωση μισθολογικής και συνταξιοδοτικής δαπάνης).
Στη συνέχεια (πανδημία) ότι κερδήθηκε από την σκληρή πολιτική του 2010-‘18 και, κυρίως, το κούρεμα του δυσθεώρητου δημοσίου χρέους το 2011-12 (PSI+) απωλέσθηκε από τις οριζόντιες δημοσιονομικές πολιτικές χωρίς αντίκρισμα (κόστους 62 δισ. μέχρι σήμερα). Αποτέλεσμα, το χρέος να επιστρέψει σε… θηριώδη επίπεδα.
Παρά ταύτα είχαμε απώλεια εισοδήματος, κυρίως στον πρωτογενή τομέα και τις υπηρεσίες από τη μείωση της κίνησης, αλλά και στην παραγωγή καθώς «έσπασε» η αλυσίδα του εμπορίου κ.λπ.
Την τρέχουσα περίοδο έχουμε το τρίτο στάδιο της παλίμψηστης κρίσης των αλλεπάλληλων (επι)στρώσεων με την καταστροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και τη γιγάντωση των μεγάλων «τζακιών». Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι εξακολουθούν να πληρώνουν με τη μείωση του πραγματικού (διαθέσιμου) εισοδήματος εν μέσω υψηλού πληθωρισμού. Κάτι που το αυξανόμενο χρέος… περιορίζεται σαν ποσοστό του ΑΕΠ (νομισματοποίηση του χρέους).
Οι πλουτήσαντες… πλούσιοι
Πρόκειται για μια πρωτοφανή μεταφορά πλούτου η οποία συμβαίνει με τέσσερις, κυρίως, τρόπους:
-Τον αποκλεισμό των «μικρών» από ένα μικρό-ολιγοπωλιακό τραπεζικό σύστημα που επιβλήθηκε με αυθαίρετο τρόπο στην περίοδο της πρώτης κρίσης προκειμένου να αποτραπεί η, εκ νέου, επιμόλυνση της οικονομίας.
-Την μονοδιάστατη στροφή των πόρων (εθνικές χρηματοδοτήσεις, επενδυτικός νόμος, ΕΣΠΑ, Ταμείο Ανάκαμψης) στους μεγάλους «παίχτες» οι οποίοι, με το πρόσχημα του ενεργειακού και παραγωγικού αναπροσανατολισμού, καθιερώνονται σαν ολιγάρχες, σταθμίζουν πολιτικές εξελίξεις και επιλέγουν ηγέτη…
-Την απουσία ελέγχων στην αγορά, την νομιμοφανή κλοπή του ΦΠΑ που μετατρέπει τους φόρους σε υπερκέρδη (ξανά μεταφορά πλούτου από τους καταναλωτές στους πλουτοκράτες, ούτε καν στα δημόσια ταμεία), τις πολιτικές παρεμβάσεις σε βάρος του ανταγωνισμού.
-Την εμμονή στη διατήρηση των απαράδεκτα υψηλών έμμεσων φόρων στα είδη ευρείας κατανάλωσης ή στις επενδύσεις, με την παράλληλη απαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου όπως: το φόρο 5% στα μερίσματα (διανεμόμενα κέρδη), την αφορολόγητη μεταβίβαση ακόμη και μετρητών έως 4,8 εκ. ευρώ ανά τέκνο, την κατάργηση του πρόσθετου ΕΝΦΙΑ που συνέτεινε, συν τοις άλλοις (χρυσή visa, απουσία στεγαστικής συνδρομής από τις τράπεζες, τουριστική έκρηξη κ.α.), στο οξύ στεγαστικό πρόβλημα της χώρας. Κάτι που αφορά κυρίως στους νέους και μεταφράζεται σε μια μη αναστρέψιμη δημογραφική κρίση.
Ά(ν)εργοι
Η μονομερής πολιτική των εξευτελιστικών μισθών έδιωξε τα καλύτερα μυαλά εκτός Ελλάδας και κράτησε τους υπόλοιπους εκτός αγοράς εργασίας με γλίσχρα επιδόματα. Κύριοι, δεν έχουμε κανένα κίνητρο να εργαστούμε!
Η σκανδαλώδης επιδότηση των ιδιωτικών «ΔΕΗ» με φυσικό αέριο στέρησε την χώρα από φθηνή και εναλλακτική ενέργεια, κάτι που θα επιτυγχανόταν με την ταχύτερη ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών στέγης και των παράκτιων ανεμογεννητριών.
Η χώρα πλέον πάσχει από εργατικά χέρια και προσιτή ενέργεια, ενώ δεν μπορεί να δανειστεί (ούτε επιθυμεί) για να στηρίξει παραγωγικές δυνάμεις. Πόσο μάλιστα όταν ερημώνει η Περιφέρεια και η κυβέρνηση αποκρούει μια βιομηχανική ή κλαδική πολιτική όπως κάνουν ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία κ.α.
1.Με το πρόσχημα της απανθρακοποίησης η κυβέρνηση μας οδήγησε στη βίαιη απολιγνιτοποίηση (σ.σ. επιδοτώντας ένα ρυπογόνο και εισαγόμενο καύσιμο όπως το Φυσικό Αέριο υπέρ, όχι των εναλλακτικών καυσίμων, αλλά των εναλλακτικών… ΔΕΗ).
2.Με το εφεύρημα της «ντιρεκτίβας» των Βρυξελλών (όχι κλαδικές πολιτικές), συγκεντρώνει τους ευρωπαϊκούς πόρους σε λίγα σπίτια. Ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ρολόι γύρισε στις κρατικές επιδοτήσεις…
Είναι μια καταστροφική επιλογή που οδηγεί τη χώρα στην παραγωγική κατάρρευση και, ταυτόχρονα, τη συγκέντρωση όλου του πλούτου σε λίγα χέρια. Λογικό αυτό να φέρει και πολιτικό διχασμό.
Είναι καιρός να αντιδράσουμε!
(Ο Χρήστος Μέγας είναι δημοσιογράφος)
Πρώτη δημοσίευση στο ieidiseis.gr