ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Δεν μας έφταναν τα 12 χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, η τριετία της πανδημίας, η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός, η διάλυση του ΕΣΥ, το PredatorGate, οι παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ, το QatarGate, η βαθιά κρίση στην ενημέρωση και τη Δικαιοσύνη, οι Ντογιάκοι…
…φιρί-φιρί το πάνε κάποιοι να ανοίξει ξανά έστω και έμμεσα, το πολιτειακό ζήτημα το οποίο είχε κλείσει με το δημοψήφισμα του 1974. Διότι πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τους ύμνους μεγάλου μέρους του επικοινωνιακού μηχανισμού και των influencers της Νέας Δημοκρατίας, και κυρίως στα Κοινωνικά Δίκτυα, για τον έκπτωτο αλλά και η έντονη δυσαρέσκεια γαλάζιων στελεχών για το ότι δεν κηδεύεται με τιμές αρχηγού κράτους και δημοσία δαπάνη;
Και είναι τόσο έντονη αυτή η δυσαρέσκεια ώστε το Μαξίμου έσπευσε σήμερα να διαμηνύσει ότι το «ζητούμενο είναι η διαχείριση του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος».
Οι αναφορές του κυβερνητικού εκπροσώπου σε «εντάσεις», «εσωστρέφεια» και «διχασμούς» με «αναφορά στο παρελθόν» που δεν είναι της ώρας καθώς «το ζητούμενο για την κυβέρνηση είναι η διαχείριση του μέλλοντος και όχι η διαχείριση του παρελθόντος» δείχνουν και το μέγεθος του προβλήματος στο εσωτερικό της ΝΔ. Πρόβλημα που αποκτά διαστάσεις πέραν της μουρμούρας με τις δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και οι αναρτήσεις κυβερνητικών στελεχών.
Τίθεται πολιτειακό ζήτημα από αυτές τις δηλώσεις αλλά και την γκρίνια όσων έχουν ενοχληθεί από την κυβερνητική απόφαση να ταφεί ως ιδιώτης Με μία πρώτη ανάγνωση, όχι. Η αλήθεια είναι πως όλοι -και ο Α. Σαμαράς- τον προσφωνούν ως “τέως βασιλιά” και κάνουν λόγο για το “κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου πριν 49 χρόνια”. Ολοι;
Ολοι πλην ενός: του Υπουργού Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, του ανθρώπου που οργανώνει και συντονίζει, μεταξύ άλλων, και την πορεία της χώρας προς τις κάλπες. Η δήλωσή του για τον Γλύξμπουργκ είναι η εξής:
«Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας και ο θάνατός του κλείνει έναν σημαντικό κύκλο που καθόρισε τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας. Εκφράζω τα ειλικρινή και θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».
Ούτε «τέως βασιλιάς» ούτε «πρώην» ούτε -φυσικά- «έκπτωτος»: «Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος»!
Ο Μάκης Βορίδης είναι ένας έμπειρος πολιτικός και δικηγόρος που ο,τι λέει ή γράφει εντός και εκτός της Βουλής είναι ζυγισμένο και μετρημένο. Δεν αμολάει παρόλες κατά την προσφιλή συνήθεια πάρα πολλών συναδέλφων του. Οσα λέει έχουν συγκεκριμένο στόχο και απεύθυνση. Και κυρίως εννοεί το κάθε τι που λέει. Δεν του ξεφεύγει.
Το «Βασιλεύς Κωνσταντίνος», λοιπόν, δεν είναι τυχαίο. Και αν συνδυαστεί με το σημερινό ρόλο του ως Υπουργού Εσωτερικών, αποτελεί, εκ των πραγμάτων, αμφισβήτηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 1974. Αρα θέτει ξεκάθαρα πολιτειακό ζήτημα, όσο κι αν κάποιοι, όπως ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, χθες στο KONTRA, έσπευσαν να υποβαθμίσουν τη δήλωση…
Είναι κοινό μυστικό ότι ο Μάκης Βορίδης δεν είναι άλλωστε θερμός θιασώτης του ανοίγματος προς το Κέντρο που επιδιώκει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν θα μπορούσε να είναι λόγω πολιτικής καταγωγής. Ούτε θα μπορούσε να αφήσει την εκπροσώπηση τον χώρο εκ Δεξιών της Νέας Δημοκρατίας στον Φαήλο Κρανιδιώτη, στον Θάνο Τζήμερο ή τον Ηλία Κασιδιάρη. Και ο χώρος αυτός δεν δέχεται τίποτα λιγότερο από το «Βασιλεύς Κωνσταντίνος» νέτα-σκέτα.
Αρκεί ένα tweet του Μάκη Βορίδη για να τεθεί πολιτειακό ζήτημα μετά το θάνατο του Γλύξμπουργκ;
Οχι, δεν αρκεί. Χρειάζεται ευρύτερη συσπείρωση όλων εκείνων που επιθυμούν μία τέτοια εξέλιξη είτε προέρχονται από τον πολιτικό χώρο της άκρας Δεξιάς είτε από το χώρο της Εκκλησίας είτε από το χώρο του μεγάλου οικονομικού κεφαλαίου. Ο Μάκης Βορίδης απλώς έδωσε το σύνθημα, το αν θα εισακουστεί είναι ένα άλλο θέμα.
Σε μία ρευστή εποχή αλλεπάλληλων κρίσεων -μία «Εποχή Τεράτων»- έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Μέχρι και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Πόσο απίθανο είναι δούμε και τη γέννηση κι ενός φιλοβασιλικού ριζοσπαστισμού;