NewsEdit Πολλοί πτυχιούχοι στη διοίκηση επιχειρήσεων με κανα μάστερ σε κλάδο των Οικονομικών αισθάνονται ότι είναι σε θέση να ερμηνεύουν την κοινωνία ή και τον κόσμο με βάση κάποιες απλές αρχές τις οποίες μάλιστα θεωρούν αυταπόδεικτες.
Μία από αυτές τις αρχές είναι ότι ο σοσιαλισμός είναι καλός και άγιος όταν υπάρχουν λεφτά αλλά σε περιόδους κρίσης είναι απαραίτητη η νεοφιλελεύθερη οικονομική διαχείριση ― ώστε να διασφαλίζεται η κανονικότητα. Βεβαίως ως κανονικότητα γίνεται αντιληπτή η απρόσκοπτη άνεση κι ευημερία των ελίτ με το τίμημα της στενότητας λόγω των όποιων κρίσεων (αναπόφευκτων ή τεχνητών) να το φορτώνονται τα συνήθη υποζύγια.
Βεβαίως η εν λόγω κανονικότητα δεν περιλαμβάνει απαραιτήτως τη διασφάλιση της λειτουργίας του κράτους δικαίου, ίσα ίσα. Επιπλέον, η λεγόμενη νεοφιλελεύθερη διαχείριση δεν είναι καθολου νεοφιλελεύθερη γιατί το κράτος (αυτός ο δαίμονας, ο αλάστωρ αυτός της ελευθερίας των προνομιούχων ατομικοτήτων) οφείλει να ξελασπώνει τις ελίτ και να τις χαρτζιλικώνει όταν τρώνε σφαλιάρα από το χέρι της αγοράς.
Ξεκινάμε λοιπόν από την παράδοχη ότι όσοι κι όσες σχηματικά περιέγραψα ως πτυχιούχους στη διοίκηση επιχειρήσεων με κανα μάστερ σε κλάδο των Οικονομικών (αδικώντας τη μεγάλη πλειοψηφία της συμπαθούς κοινότητας των πτυχιούχων στη διοίκηση επιχειρήσεων με κανα μάστερ σε κλάδο των Οικονομικών) είναι βαθιά αναξιόπιστοι κι αναξιόπιστες όταν ερμηνεύουν την κοινωνία ή και τον κόσμο με βάση κάποιες απλές αρχές τις οποίες θεωρούν αυταπόδεικτες, όση επιφάνεια ή και προβολή κι αν έχουν οι γνώμες τους στον δημόσιο λόγο.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να μας εκπλήσσει η ταύτιση των άνωθι με τους κύκλους που φαντασιώνονται στέμματα και θυρεούς· κι όλα αυτά βεβαίως με αφορμή τον θάνατο του έκπτωτου κληρονομικού αρχηγού του ελληνικού κράτους.
Οι κύκλοι αυτοί απαρτίζονται εν πολλοίς από νοσταλγούς της προνεωτερικότητας, της Εδέμ αυτής από την οποία εκδίωξε τη Ρωμιοσύνη ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός, μετατρέποντάς την σε Ελληνισμό ώστε μαζί με τις αγροτοποιμενικές της διαστροφές να αναλάβει και την ετεροκαθοριστική πολεμοκαπηλία αλλά και τη θηριώδη αλαζονία και βία του νεωτερικού εθνικού κράτους.
Στην πραγματικότητα, η θανή του Κωνσταντίνου Ντεγκρέτσια λειτουργεί ως δείκτης, ως βάμμα ηλιοτροπίου. Το πένθος για την απώλεια ενός έκπτωτου αλαζονικού, άρπαγα, αδέξια ραδιούργου κι οριακά προδοτικού αρχηγού του κράτους συσπειρώνει τους εχθρούς του νεωτερικού κράτους ― κι όχι βεβαίως από το ελευθεριακό μετερίζι, όχι γιατί το ελληνικό κράτος καταπιέζει και συντρίβει και αφήνει τους προνομιούχους να αδικούν και να ασχημονούν αλλά επειδή δεν το πράττει α λα ρουαγιάλ: με χωροφυλακές και χρυσάφια, με ξερονήσια και αλόγατα, με χειροφιλήματα και στραταρχικές φαλλικές ράβδους.
Ναι. Είτε πρόκειται για παλιοημερολογίτες, είτε για φίλους και μέλη των περίφημων θρησκευτικών (ή «παρεκκλησιαστικών») οργανώσεων, είτε για Μακεδονομάχους και μεγαλοϊδεάτες αλυτρωτιστές της φακής, είτε για όψιμους αυλόδουλους που συγχέουν την αστική αβρότητα με τη δουλοπρέπεια και τους οποίους η Γαλλική Επανάσταση πέρασε και δεν ακούμπησε, είτε για σοφτ βασιλόφρονες που όλο αυτό το αυλικό με τα λιλιά τούς βγάζει λίγο καύλα, είτε για παραδοσιακούς μη-ναζί φασίστες.
Πηγή: Sraosa