NewsEdit Το απόγευμα του Σαββάτου έπαιζα με την κόρη μου και τα παιχνίδια της, όπως προσπαθώ να κάνω όσες μέρες δεν δουλεύω. Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα… Μέχρι που άρχισα να ψάχνω το κινητό μου και να αναρωτιέμαι που το έχω βάλει. Για να λάβω την αποστομωτική απάντηση: «Το έχω κρύψει. Θα το πάρεις όταν τελειώσουμε το παιχνίδι».
Της Δάφνης Σκαλιώνη για το ErtNews
Και κάπως έτσι (επαν)ήλθε η συνειδητοποίηση: έχω πρόβλημα με το κινητό, είμαι εξαρτημένη. Μου είναι σχεδόν αδύνατον να το αφήσω στην άκρη, ακόμα κι όταν είμαι σπίτι με την οικογένειά μου. Και δεν είναι μόνο απότοκο της επαγγελματικής διαστροφής, για να ελέγχω αδιάκοπα τις ενημερώσεις και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Είναι η ψευδαίσθηση της επαφής μου με τον κόσμο, λες και αν χάσω ένα μήνυμα σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης και γίνει η επικοινωνία ασύγχρονη, θα κλονιστεί κάποιο θεμέλιο.
Είναι η ηλεκτρονική ατζέντα μου, που έχει αντικαταστήσει το organizer χωρίς το οποίο δεν έφευγα από το σπίτι παλιά. Είναι ο πλοηγός μου, σε βαθμό που το χρησιμοποιώ αυτόματα ακόμα και σε διαδρομές που κάνω καθημερινά, με τη δικαιολογία ότι θα μου δείχνει τον πιο σύντομο δρόμο ανάλογα με την κίνηση. Είναι η φωτογραφική μου μηχανή και η βιντεοκάμερά μου (όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν τι θα πει αυτό για εμένα, με τη μανία μου να απαθανατίζω κάθε στιγμή όπου κι αν βρίσκομαι, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποτυπώσω μνήμες έστω ψηφιακά, αν το μυαλό μου εγκαταλείψει στην πορεία…) Είναι το αποθετήριο σημειώσεων πρακτικών – όπως πότε έδωσα το κάθε χάπι στο κάθε κατοικίδιό μου ή πόσα εκατοστά πετρέλαιο είχαμε σε ποια ημερομηνία – αλλά και καταγραφών ημερολογιακού τύπου – παλιά είχα ένα τετράδιο για να σημειώνω τα όνειρά μου, ένα για να γράφω ημερολόγιο, ένα για να σημειώνω quotes που μου έκαναν εντύπωση και ένα για να καταγράφω τις απίθανες ατάκες των παιδιών μου, πάνε κι αυτά.
Ακόμα και όταν κοιμάμαι, βασίζομαι στο κινητό ως ξυπνητήρι για να ξυπνάω στην ώρα μου το πρωί και να μου πει πόση ώρα κοιμήθηκα (χτυπάει και κουδουνάκι για να μου υπενθυμίσει πως είναι ώρα να πάω για ύπνο!). Ή για να βγάλω τα μακαρόνια στη σωστή στιγμή από την κατσαρόλα. Ή για να ελέγχω ψυχαναγκαστικά αν έφτασα τον στόχο της ημερήσιας δραστηριότητας, των βημάτων, των ποτηριών νερού που πρέπει να πίνω την ημέρα. Κατά καιρούς το έχω χρησιμοποιήσει και για χαλάρωση, με εφαρμογές διαλογισμού ή παιχνίδια λογικής και λέξεων. Αυτά είναι φάσεις που περνάνε. Μέχρι την επόμενη.
Και κάπως έτσι έφτασα στον υπολογισμό του χρόνου οθόνης -για τον οποίον φυσικά με πληροφορεί το ίδιο το κινητό, που νοιάζεται τόσο για την υγεία μου και ανησυχεί όταν το παρακάνω- να ξεπερνάω τις 5 ώρες την ημέρα! Και μάλιστα χωρίς να βλέπω ποτέ κάποιο βίντεο στο κινητό, χωρίς να το χρησιμοποιώ για να ακούω μουσική ή να βλέπω κάποια σειρά ή ταινία, όπως κάνουν οι έφηβοι γιοι μου.
Το συζήτησα με συναδέλφους στη δουλειά και ταυτίστηκαν απόλυτα. Κάποιος μάλιστα μου είπε πως υπολόγισε ότι ο χρόνος που περνάει συνολικά στις οθόνες από τις 16 ώρες που είναι ξύπνιος, αν προσθέσει την εργασία στον υπολογιστή, το κινητό και την τηλεόραση, είναι πάνω κάτω 15 ώρες!
Έχω τρομάξει. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω αυτές τις συνειδητοποιήσεις, και αυτό με ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Στον καθημερινό αγώνα να χαλιναγωγήσουμε τη χρήση οθόνης των παιδιών μας, κάπου χάσαμε οι ίδιοι το παιχνίδι. Μου το θύμισε η κόρη μου, που επιχείρησε να μου βάλει ένα όριο, το οποίο θα έπρεπε να έχω βάλει εγώ στον εαυτό μου.
Πρόσφατα, ως μητέρα που προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά της με τη διαχείριση του χρόνου τους -πόσο καλοί είμαστε στο να κουνάμε το δάχτυλο στους άλλους, αντί να κοιτάμε στον καθρέφτη!- έκανα δώρο στον έφηβο γιο μου μια μικρή «φυλακή» για κινητά. Έχει θήκες για κινητά, πόρτα με λουκετάκι και χρονοδιακόπτη. «Δεν θα μπορείς να το βγάζεις μέχρι να χτυπήσει ότι πέρασε μία ώρα, που θα την έχεις αφιερώσει σε κάποια άλλη δραστηριότητα», του είπα χαρούμενη με την ανακάλυψή μου!
Μαντέψτε τίνος το κινητό μπαίνει με τη βία στη φυλακή, κάθε φορά που καταφέρνει να μου το αποσπάσει η επτάχρονη κόρη μου…
Τέρμα οι δικαιολογίες. Μπαίνοντας στο σπίτι, το κινητό θα το κλειδώνω από μόνη μου. Αλλά σήμερα περιμένω εκείνο το σημαντικό τηλεφώνημα για μια συνέντευξη. Και είναι και ο σύλλογος γονέων του σχολείου, που διοργανώνουμε εκείνη την εκδήλωση… Κι ο γιος μου που θα είναι έξω και μπορεί κάτι να χρειαστεί… Ίσως από Δευτέρα, να το οργανώσω καλύτερα.