Newsroom Team Ο Αμανίτης ο φαλλοειδής, γνωστός και ως θανατίτης, είναι το πιο επικίνδυνο και θανατηφόρο μανιτάρι του κόσμου. Μοιάζει με πολλά βρώσιμα μανιτάρια και η οπτική αναγνώριση δεν είναι μία αξιόπιστη μέθοδος, αυξάνοντας τον κίνδυνο τυχαίας δηλητηρίασης. Οι τοξίνες που περιέχει αντιστέκονται στη θερμότητα και έτσι οι τοξικές επιδράσεις δε μειώνονται με το μαγείρεμα. Ακόμα και μισό μανιτάρι, περιέχει αρκετή τοξίνη για να σκοτώσει έναν ενήλικα άνθρωπο. Αξίζει να αναφερθεί πως από όλους τους θανάτους που οφείλονται σε δηλητηρίαση μανιταριών, το 90% αυτών οφείλεται στο συγκεκριμένο μανιτάρι.
Εντοπίζεται κυρίως στην Ευρώπη αλλά τελευταία έχει ξεκινήσει να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο και οι ερευνητές μόλις τώρα ανακάλυψαν το πώς.
Ο θανατίτης δε χρειάζεται κάποιο ταίρι για να αναπαραχθεί. Η μελέτη του University of Winsconsin έδειξε πως ο θανατίτης μπορεί να παράγει σπόρους, χρησιμοποιώντας τα χρωμοσώματα ενός και μόνο μανιταριού.
Μελετώντας το γονιδίωμα 86 μανιταριών, βρήκαν πως ο θανατίτης μπορεί να αναπαραχθεί τόσο σεξουαλικά όσο και ασεξουαλικά. Δείγματα που συλλέχθηκαν το 2014 από δύο διαφορετικά σημεία είχαν ακριβώς το ίδιο γενετικό υλικό, κάνοντάς τα πρακτικά το ίδιο μανιτάρι. Το ίδιο είδαν και όταν συνέλλεξαν δείγμα το 2004 και έπειτα μία δεκαετία αργότερα.
Οι ποικίλες αναπαραγωγικές τακτικές του θανατίτη εξυπηρετούν στην ταχεία εξάπλωσή του, αποκαλύπτοντας μοναδικές ομοιότητες μεταξύ εξαπλώσεων φυτών, ζώων και βακτηρίων.
Οι ασεξουαλικοί σπόροι σχηματίζονται όταν το μανιτάρι αναπαράγει τα ίδια του τα χρωμοσώματα σε δύο διαφορετικά πακέτα, αντί για δύο “γονείς” που δίνουν τα χρωμοσώματά τους στον απόγονό τους. Η σεξουαλική αναπαραγωγή επιτρέπει την ταχεία προσαρμογή και εξέλιξη των ειδών, προσφέροντας μεγαλύτερη γενετική ποικιλία στον πληθυσμό. Το ασεξουαλικό μοντέλο όμως επιτρέπει στο θανατίτη να εξαπλωθεί γρήγορα και να επιβιώσει για χρόνια, εντελώς μόνος του χωρίς καμία βοήθεια. Έτσι, ο θανατίτης μπορεί να επιβιώσει για χρόνια, μέχρι να βρει έναν άλλο θανατίτη για να ζευγαρώσει.
Τώρα που οι επιστήμονες έχουν μία καλύτερη εικόνα για την αναπαραγωγή του θανατίτη, μπορούν να οργανώσουν στρατηγικές για τον έλεγχο της εξάπλωσής του σε βόρεια Αμερική και Αυστραλία.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο bioRxiv.