ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΛΙΑΣ η πρώτη επαφή του Νίκου με τους χωροφύλακες ήταν όταν σε ηλικία επτά ετών, τους είδε να μπουκάρουν στο σπίτι του
και να σπάμε στο ξύλο τον πατέρα του μπροστά στα μάτια του
………………………………………..
από τότε, η στολή του χωροφύλακα θα τον καταδιώκει σε όλη του τη ζωή
………………………………………..
απο τα μικράτα του η ζωή του επιφύλασσε, ανέχεια, φτώχεια και πείνα.
μεγάλη πείνα
………………………………………..
θα πει αργότερα ο Νίκος για εκείνες τις εποχές
«Η ζωή μας,
τα κλάματα της μητέρας,
η πείνα που μας θέριζε,
έχουνε ριζώσει μέσα μου και υποφέρω περισσότερο τώρα που τα σκέπτομαι από όταν τα ζούσαμε.
Δε χορτάσαμε ποτέ, περπατάγαμε ξυπόλητοι.
Θάθελα πολύ να με άφηναν να χορτάσω.
Σε όλη μου την παιδική ηλικία η πείνα με κυνηγούσε σαν σκιά.
Όταν γεννήθηκε ο Δημοσθένης εγώ ήμουνα η νταντά του»
………………………………………..
Όμως τα προβλήματα για αυτά τα πιτσιρίκια του μετεμφυλιακού κράτους δε σταματούσαν εκεί.
«Εμάς δε μας έδιναν σταφιδόψωμα.
Κάποτε θυμάμαι είπα τον δάσκαλό μου φασίστα κι εκείνος έσπασε τη βέργα του, στα αυτιά μου και έβαλε τα παιδιά να με φτύνουν».
………………………………………..
Όμως το χειρότερο δεν ήταν το καθημερινό ξύλο είτε από το σπίτι
είτε από τα παιδιά των “καλών” οικογενειών,
αλλά
η καθημερινή αδικία που μπόλιαζε την ψυχή του μικρού Νίκου.
«Με τον τρόπο που με έδερναν και πιο πολύ άδικα, με είχανε αγριέψει και ζούσα σαν μικρό αγρίμι»
………………………………………..
ο πατέρας του με τα χρόνια έγινε αλκοολικός και το μονο που ήξερε να κάνει ήταν να γυρίζει στο σπίτι στουπί
και να ξεσπάει στα παιδιά του ρίχνοντας τους αλύπητο ξύλο
………………………………………..
ετσι ο Νικος έφυγε από το σπίτι και προσπαθούσε να ζήσει οπως οπως
………………………………………..
στα 14 του χρόνια βρέθηκε στη φυλακή για απόπειρα ληστείας…
………………………………………..
4 χρόνια στη φυλακή δεν το επισκέφτηκε κανένας…
………………………………………..
οταν βγήκε, ορκίστηκε να μην επιστρέψει στη φυλακή ποτέ ξανά
………………………………………..
Όμως η ασφάλεια δεν τον άφησε ποτέ ήσυχο.
ειχαν βρει έναν συνήθη ύποπτο και τον παρενοχλούσαν συνεχώς
………………………………………..
Τελικά στα 20 του χρόνια αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα για να γλιτώσει από τους χωροφύλακες που πλέον γνωρίζονταν προσωπικά
πού να φανταστεί ότι ο φάκελός του θα τον ακολουθεί παντού
………………………………………..
πιάνει δουλειά, όμως και εδώ τον κυνηγάει η γκαντεμιά.
Πέφτει σε έναν εργοδότη που δεν τον πληρώνει.
ο Νίκος του κάνει μήνυση και περιμένει απ το κράτος να βρει το δίκιο του.
………………………………………..
ο εργοδότης,
γνώστης της κατάστασης,
αρχίζει να παίρνει τις αναβολές με το τσουβάλι.
………………………………………..
ο Νίκος αψίκορος όπως είναι και με την αδικία να τον πνίγει, δεν αντέχει άλλο.
………………………………………..
πετυχαίνει το αφεντικό του στο δρόμο, τον τσακίζει στο ξύλο και του παίρνει τα μεροκάματα που του χρώσταγε απ την τσέπη.
………………………………………..
Όμως η χωροφυλακή αυτά δεν τα καταλάβανε ως πράξεις δικαίου και συλλαμβάνει τον Νίκο
………………………………………..
τον πάνε στο τμήμα
«ποιος είναι αυτός; ο γιος του αντάρτη; του κομμουνιστή;
παρτε τον κάτω»
και το κάτω έχει ξύλο, πολύ ξύλο
………………………………………..
τον αφήνουν, τον πιάνουν, τον αφήνουν, τον πιάνουν, τον αφήνουν, τον πιάνουν,
αυτη ήταν η ζωή του
………………………………………..
Οτιδήποτε και αν γινόταν στην Αθήνα αυτόν συλλαμβάνουν
………………………………………..
Κάποια στιγμή ένας νωματάρχης του λέει:
«αφού είσαι καμένο χαρτί γιατί δεν έρχεσαι να δουλέψεις για εμάς.
Θα μας λες όσα ξέρεις ή ακούς και εμείς θα σε προσέχουμε. Θα έχεις και τα τυχερά σου»!
………………………………………..
ο Νίκος ούτε να ακούσει,
τους ρουφιάνους τους συχαινόταν απο παιδί
………………………………………..
ετσι φτάσαμε στις αρχές του 1973, ο Νίκος, έχει μόλις αποφυλακιστεί για ακόμα μια φορά
………………………………………..
ετσι, σαν απόψε το βράδυ, Σαββατόβραδο τοτε, 24 Φεβρουαρίου 1973, παραμονές Αποκριάς, πάει με τον αδελφό του Δημοσθένη, ενα φίλο τους, και δυο κοπέλες
στο λαϊκό κέντρο νεράιδα.
θα διασκέδαζαν για την αποφυλάκιση του
………………………………………..
ο Νίκος που έχει τρελή αδυναμία στον λεβέντη αδελφό του,
Δημοσθένη,
του ζητάει να χορέψει ενα ζεϊμπέκικο.
αυτο το λεβέντικο χορό που με τον τρόπο που τον χόρευε ο αδελφός του χαιρόταν να τον βλέπει
………………………………………..
στο δίπλα τραπέζι όμως εμφανίζονται 2 χωροφύλακες με πολιτικά
………………………………………..
η παρέα λέει στο Νίκο να μη δώσει σημασία
………………………………………..
ο Δημοσθένης για να αποσπάσει την προσοχή του αδελφού του απ τους χωροφύλακες που τους φερμάρει ο Νίκος,
σηκώνεται, πάει στον τραγουδιστή και του ζητάει παραγγελιά τις “βεργούλες” του Μάρκου
………………………………………..
ο τραγουδιστής, του λέει ότι δεν το ξέρει και επίκειται μανούρα
………………………………………..
ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού τους λέει οτι σήμερα λόγω του κόσμου δε γίνονται παραγγελιές.
Όμως η επίμονη της παρέας κάνει τον άλλο τραγουδιστή να πάρει το μικρόφωνο και να τραγουδήσει την παραγγελιά
………………………………………..
ο Δημοσθένης αρχίζει να χορεύει την παραγγελιά και τότε οι χωροφύλακες ανεβαίνουν στην πίστα να χορέψουν κι αυτοί
………………………………………..
ο άγραφος νόμος λέει ότι οταν χορεύει κάποιος παραγγελιά,
δεν ανεβαίνει κανένας άλλος στην πίστα.
είναι προσβολή!
………………………………………..
Αρχίζουν τα σπρωξίματα με το Δημοσθένη και ο ενας χωροφύλακας του βγάζει περίστροφο και του το κολλάει στο κεφάλι.
την ίδια ώρα ο άλλος χωροφύλακας τον σπρώχνει πάνω στα γυαλιά απ τα σπασμένα που υπάρχουν στην πίστα
και ο Δημοσθένης πέφτει και γεμίζει αίματα
………………………………………..
Μόλις βλέπουν απ το τραπέζι του Νίκου τα αίματα τρελαίνονται και ο Νίκος πετάγεται επάνω,
Ορμάει στην πίστα με ανοιγμένο το σουγιά του φωνάζοντας
«Παραγγελιά ρεεεεε»
………………………………………..
τον ειχε πιάσει αμόκ
………………………………………..
Μαχαιρώνει τους 2 χωροφύλακες και ακόμα έναν πελάτη και τραυματίζονται άλλα 7 άτομα
………………………………………..
για να μην τα πολυλεμε τον συλλαμβάνουν παλι και ξαναπερνάει του λιναριού τα πάθη μέχρι να φτάσει στο δικαστήριο
………………………………………..
στη δίκη ο δικηγόρος του Νίκου προσπάθησε να το ρίξει στο οτι έχει ψυχολογικά προβλήματα.
ο Νίκος δεν το επικαλέστηκε ποτέ
Ούτε αυτό ούτε τα πολιτικά κίνητρα ούτε τίποτα άλλο
Είπε απλά
«Ήμουν μεθυσμένος. Θόλωσα»
………………………………………..
Όμως είναι σίγουρο οτι αυτό το ξέσπασμα είχε τις ρίζες του στους χωροφύλακες και στα όσα είχε περάσει
………………………………………..
η δίκη τέλειωσε στα 14 Νοέμβρη του 1973, τις ήμερες που ξεκινούσε η κατάληψη του πολυτεχνείου
………………………………………..
Καταδικάστηκε σε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ φορές σε ισόβια, για ανθρωποκτονίες από πρόθεση
………………………………………..
η χούντα όμως πέφτει και η θανατική καταδίκη δεν εκτελέστηκε ποτέ
………………………………………..
Έμεινε στη φυλακή 23 χρόνια και αποφυλακίστηκε στις 29 Μαρτίου του 1996
………………………………………..
Έμεινε στην Αθήνα, έβγαλε ενα βιβλίο με τη ζωή του, και το πουλούσε έξω απ τα δικαστήρια ή και στο Μοναστηράκι τις Κυριακές
………………………………………..
Θεωρώ οτι πολλοί απο μας τον είχαμε δει σε ένα μικρο τραπεζάκι στο Μοναστηράκι στις κυριακάτικες βόλτες μας
………………………………………..
στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011 ενώ κάθεται στο γνωστό του τραπεζάκι στο Μοναστηράκι, ξαφνικά λιποθυμάει….
Τελικά, δεν ήταν λιποθυμία όπως νόμισαν οι παριστάμενοι.
Είχε υποστεί έμφραγμα και το ασθενοφόρο που κατέφτασε δεν κατάφερε να τον επαναφέρει στη ζωή.
Ξεψύχησε σε ηλικία 73 ετών…
………………………………………..
Είχε μετανιώσει για τους φόνους περισσότερο του πολίτη και λιγότερο των χωροφυλάκων
………………………………………..
ο Νίκος Κοεμτζής δεν ήταν ούτε καλός ούτε κακός, ήταν ένα κατασκεύασμα των καιρών του.
Ένα δημιούργημα του μετεμφυλιακού κράτους,
της χωροφυλακής,
της αδικίας,
αλλά
και ένας άνθρωπος που μέτραγε και λογάριαζε
τη λεβεντιά,
τη τιμή,
την αξιοπρέπεια,
τη μπέσα,
το φιλότιμο,
όπως
τα μετρούσαν οι άνθρωποι μιας άλλης εποχής.
Τότε που οι άγραφοι νόμοι ήσαν πιο ισχυροί απ τους νόμους του κράτους