Στην Ελλάδα παράγουμε πολύ περισσότερους ήρωες από όσους αντέχουμε και πολύ περισσότερους αγανακτισμένους με τους ήρωες από όσους χρειάζονται.
Ξεκινώντας από τον Κουτσόγιωργα και φτάνοντας στον Πολάκη και από το «δεν δικαιούστε για να ομιλείτε» μέχρι το «που τα βρήκες μωρή τα λεφτά;» και «αυτοί είναι που καταστρέψανε τη χώρα ορίστε οι φάτσες τους».
Και όλα αυτά κρίνονται αναγκαία για να «κερδίσουμε τον αγώνα». Ποιον αγώνα; Η ύπαρξη του ήρωα προϋποθέτει έναν αγώνα.
Ο ήρωας λέει πάντα την αλήθεια και δεν τη φτιασιδώνει με την ευγένεια, ξέρω γω, που απαιτεί ο πολιτικός πολιτισμός.
Κι σε αυτό το σημείο έχουμε δυο δρόμους. Ο ένας λέει «αφού εσύ παίζεις άτιμα θα παίξω κι εγώ» κι ο άλλος λέει «εγώ παίζω σύμφωνα με τις αρχές μου ακόμη κι αν εσύ παίζεις άτιμα γιατί αυτό πιστεύω αυτό πρεσβεύω και δεν αλλάζω»
Αυτό που πρέπει να σκεφτεί κάποιος πριν υποστηρίξει έναν από τους δύο δρόμους είναι αν παραβιάζοντας τις πολιτικές σου αρχές για να κερδίσεις τον αγώνα όπως λες, αφού κι ο άλλος παίζει άτιμα, όταν κερδίσεις τον αγώνα θα επιστρέψεις στις αρχές σου ή θα συνεχίζεις να παίζεις άτιμα;
Μην περιμένετε να σας δώσω απάντηση. Το έχουμε δει το έργο δεκάδες φορές.
Προσωπικά δεν είμαι με τους ήρωες ούτε με τους στρατούς των ηρώων. Μόνο στην MARVEL οι ήρωες σώζουν τον κόσμο.
Όπως το «ΠΑΣΟΚ σώσε μας» ούτε το «Πολάκη σώσε μας» θα έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Κανείς δεν θα σε σώσει.
Και για να φέρω την συζήτηση εκεί που της αξίζει, ούτε ο Φορτούνης σώζει τον Ολυμπιακό ούτε ο Λουτσέσκου τον ΠΑΟΚ.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook
Εικονογράφηση by Haris Heizanoglou