Πομφόλυγες το “μανιφέστο του…αλλιώς”

Ο Παύλος Πολάκης διέπεται από έναν ιδιότυπο βοναπαρτισμό. Έλκει την ισχύ του από την μεγάλη “λαϊκή αποδοχή” των social media και ενός τμήματος του εκλογικού ακροατηρίου του κόμματός του το οποίο νομίζει πως ασκεί αυθεντική αντιπολίτευση (κυρίως) μέσω αυτών, και θεωρεί πως εκπροσωπεί τα λαϊκά συμφέροντα, ενώ τελικά παραδίδεται βορά στο αφήγημα των πολιτικών του αντιπάλων για τον “μαδουρικό” ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, είναι και δημιούργημα της ανοχής που επέδειξε επί μακρόν η ηγετική ομάδα, είτε γιατί η αποπομπή του θα έφερνε την Κουμουνδούρου αντιμέτωπη με τον “στρατό των ατάκτων”, είτε διότι θα χανόταν ένα στέλεχος με ισχυρό έρεισμα στη βάση και ένας αναμφίβολα ικανός ερευνητής των σκανδάλων διαφθοράς του πολιτικού αντιπάλου.

Το αντάρτικο με την προσπάθειά του να επιβάλλει δικό του υποψήφιο στα Χανιά για να αποτρέψει την εκλογή του Γιώργου Σταθάκη ήταν το σήμα πως το πολακικό εγώ είχε φτάσει το ύψος του Ψηλορείτη, όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ευθεία αμφισβήτηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ παραμονές της κρισιμότατης εκλογικής αναμέτρησης.

Όταν, δηλαδή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά σαφές πως θα επιστρέψει στην εξουσία χωρίς ίχνος ρεβανσισμού και στέλνει σαφή μηνύματα ρεαλισμού (Στουρνάρας, Ευρωσοσιαλιστές, Μπλίνκεν, πρόσκληση προς το ΠΑΣΟΚ), ο Παύλος Πολάκης δημοσιοποιεί ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης. Οι φανατικοί οπαδοί του σπεύδουν να ταυτιστούν με τη νυχτερινή ανάρτησή του στο facebook, συγχέοντας τις μύχιες “επαναστατικές” επιθυμίες του με την λειτουργία ενός κόμματος εξουσίας σε μία αστική δημοκρατία.

Γράφει ο Παύλος Πολάκης: “αν δεν καθαρίσουμε από αυτούς ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ” προτείνοντας “εθελουσία στους δικαστές άνω των 60, δεύτερη σχολή δικαστών με παραγωγή 500 δικαστών το χρόνο για τα πρώτα 4 χρόνια” την “κατάργηση ΑΑΔΕ από ανεξάρτητη αρχή, ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΙΤΣΙΛΗ” όπως και “δημόσιο έλεγχο σε τουλάχιστον μία από τις 4 συστημικές Τράπεζες, με κατάργηση του ΤΧΣ και πέρασμα των μετοχών του στο Υπουργείο Οικονομικών”.

Δηλώνει, από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας στο “Πρώτο Θέμα”: «Η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς. Θα είναι αλλιώς διότι πλέον έχουμε την εμπειρία και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να υπερασπιστούμε ακόμη καλύτερα τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας…Αλλά με θεσμικούς παράγοντες και οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι λειτουργούν στο πλαίσιο της νομιμότητας, ότι και να συνέβη χθες εγώ δεν έχω αισθήματα ρεβανσισμού. Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς“

Βγάλτε συμπέρασμα…

Δεν χρειάζεται κανείς να σταθεί στην (υπερβολική και επιλεκτική) εισαγγελική παρέμβαση για την διερεύνηση αδικημάτων της διέγερσης πολιτών σε διάπραξη εγκλημάτων και άσκησης βίας. Διότι, πριν απ΄ αυτό, σε όσα ισχυρίζεται και προβάλλει ως “μανιφέστο του (την δεύτερη φορά) αλλιώς” υπάρχει ένας παραλογισμός που οι οπαδοί του παραβλέπουν.

Πώς ακριβώς “θα καθαρίσουμε από…” τους 15 δημοσιογράφους που κρέμασε στα μανταλάκια, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, ένα πρωτοσέλιδο του …”Μακελειού”; Πρόκειται για δημοσιογράφους της ΕΡΤ για να ακολουθηθεί το μοντέλο του “ψυγείου” ή της εξώθησης σε παραίτηση (που ακολούθησαν αρκετές κυβερνήσεις) με άνωθεν εντολή;

Ή αναμένουν οι ζητωκραυγάζοντες οπαδοί να επιβάλει μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να απολύσει ο Αλαφούζος την Κοσιώνη και τον Παπαχελά, ο Βαρδινογιάννης τον Σρόϊτερ, ο Μαρινάκης τον Πρετεντέρη και τον Ευαγγελάτο, ο Κυριακού τον Χατζηνικολάου και τον Παπαδάκη; Ειλικρινά, η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν τόσοι πολλοί συνωθούνται αλαλάζοντες πίσω από μία τόσο εξωφρενική μπαρούφα.

Πώς ακριβώς “θα καθαρίσουμε από…” τους τέσσερις συστημικούς τραπεζίτες; Υπάρχει κυβέρνηση που θα διώξει τα μεγάλα διεθνή funds ή θα επιβάλει την απόλυση του Καρραβία, του Μυλωνά, του Μεγάλου και άλλων, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι στο εγχώριο χρηματιστήριο, τις διεθνείς αγορές, τον ESM, την ΕΚΤ;

Επειδή δεν υπάρχει πλανήτης που να μπορούν να συμβούν όλα αυτά, πέραν του προφανούς ρεβανσισμού που διέπει την “φιλοσοφία” Πολάκη υπάρχει και η απλή και άδολη ανοησία. Κι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δεν εκπροσωπεί τέτοιες “παλαβομάρες”, κι επειδή, επιπλέον, η διεύρυνση προς το κέντρο και ο στόχος της κυβερνητικής σύμπραξης δεν μπορεί να συμβεί σε αυτή την βάση, οι πολακικοί πομφόλυγες παραμένουν αυτό ακριβώς: πομφόλυγες.

Υ.Γ Η κριτική στον Παύλο Πολάκη αφορά την πρόσφατη ανάρτησή του και την γενικότερη αποστασιοποίησή του από την στρατηγική Τσίπρα, με τα συνακόλουθα αρνητικά έως υπονομευτικά αποτελέσματα για το κόμμα του. Ουδείς, όμως, μπορεί να διαγράψει την έντιμη πορεία του: ως εντατικολόγος του ΕΣΥ, ως επιστήμονας με προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, ως αναπληρωτής υπουργός με αποτελέσματα, ακόμα και ως επίμονος ερευνητής υποθέσεων διαφθοράς.