ΧΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Θα ήταν λάθος να πούμε πως αυτές τις μέρες όλη η Ελλάδα θρηνεί μια τραγωδία. Ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί κάθε μέρα απανωτές μαζικές και προσωπικές τραγωδίες, απλά όλο και συχνότερα συμβαίνουν ”ξαφνικά” αυτές που μας αφήνουν να νιώθουμε ολοκληρωτικά ηττημένοι…
Δεν θα μιλήσω για την θλίψη, τον θρήνο και την ήττα. Ας μιλήσουμε για την οργή.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τον εκτροχιασμό ενός τρένου που κουβαλούσε τόνους χημικά στις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα μια καταστροφή που αντιστοιχεί για πολλούς με αυτή του Τσερνόμπιλ, καθιστώντας μια τεράστια αστική περιοχή ακατοίκητη. 1η Μαρτίου του 2023 και στην χώρα μας είδαμε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ”σύγχρονης” Ευρώπης όταν επιβατικό τρένο της Hellenic Train συγκρούστηκε μετωπικά με ένα εμπορικό στα Τέμπη, με δεκάδες νεκρούς και δεκάδες τραυματισμένους επιβάτες ως αποτέλεσμα και την ελληνική κοινωνία να φωνάζει «Έγκλημα! έγκλημα!».
Τα δύο αυτά περιστατικά ενώ συνέβησαν το ένα στην άλλη άκρη του πλανήτη απ’ το άλλο, είχαν μερικά θεμελιώδη κοινά όσο αφορά το πως προέκυψαν.
Αρχικά και τα δύο περαστικά ήταν απολύτως προβλέψιμα και ήταν δυνατό να αποφευχθούν. Και στις δύο τραγωδίες δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που εργατικά συνδικάτα προειδοποιούσαν κυβερνώντες και αρμόδιους καταγγέλοντας τις συνθήκες συντήρησης, τις συνθήκες εργασίας και την έλλειψη προσωπικού, την υπολειτουργία σημαντικών κομματιών του σιδηροδρομικού δικτύου και την γενική κακομεταχείριση των μεταφορών. Τους άκουσε όμως κανείς;
Μια κομβική ομοιότητα επίσης είναι πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ιδιωτικές εταιρίες μεταφορών οι οποίες χρηματοδοτούνται και συνεργάζονται με τα κράτη. Στην δικιά μας περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τον κατακερματισμό των δημόσιων υποδομών των μεταφορών και έπειτα το ξεπούλημα τους σε ιδιωτικές εταιρίες με εμπλοκή του κράτους μόνο ως προς το συνεχόμενο τάισμα τους με δημόσιο χρήμα. Το κέρδος το μόνο μέλημα τους και στις δύο περιπτώσεις…
Τέλος εκεί που θα βρίσκαμε οπωσδήποτε ομοιότητες μεταξύ τους είναι φυσικά στην ”διαχείριση” των καταστροφών αυτών από τους ίδιους τους υπαίτιους… Στις ΗΠΑ είχαμε την καταστροφή μίας ολόκληρης κομητείας, την συγκάλυψη και την αποσιώπηση του γεγονότος.
Εξεπλάγην με την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή λίγο μετά την τραγωδία, αν και η λογική λέει πως ο ίδιος ακόμα και μέσα στο αστικό σύστημα θα πρέπει να δικαστεί για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η παραίτηση του δεν ήταν καθόλου δεδομένη, ειδικά όπως φαινόταν η κατάσταση από τα συμφραζόμενα (αυτόματη απόπειρα προστασίας της κυβέρνησης από τα ΜΜΕ) και από τα μαθήματα που έχουμε πάρει τα τελευταία τέσσερα χρόνια όπου υπήρξαν περιστατικά που θα έκαναν ολόκληρες κυβερνήσεις να παραιτηθούν και δεν είχαμε ούτε την παραίτηση κάποιων Υπουργών (Κεραμέως, Μενδώνη, Πλεύρης, Θεοδωρικάκος). Μέχρι εκεί όμως θα φτάσει η δικαιοσύνη που θα μας δώσουν από μόνοι τους και βλέπουμε τι χρειάστηκε. Την έχουμε δει την ιστορία χίλιες φορές και ξέρουμε όλοι λίγο – πολύ πως θα πάει και αυτή αν την αφήσουμε έτσι: Πυρκαγιές, σεισμοί, Χρυσή Αυγή, Λιγνάδης, δολοφονίες, βιασμοί, Novartis, Noor 1, κορονοϊός, κυκλώματα, υποκλοπές και πάρα μα πάρα πολλά άλλα…
Ακόμα και να στηθεί έρευνα και έπειτα δίκη (παρωδία) είτε από τη Νέα Δημοκρατία είτε από ένα ΣΥΡΙΖΑ, η μοίρα της θα είναι να σιωπάσει και να ξεχαστεί: Ξέπλυμα, πέτσωμα, συγκάλυψη, μυστικές συμφωνίες, καταστολή, τρομοκρατία, ατομική ευθύνη, αποδιοπομπαίοι τράγοι… Ξέρουμε, δεν ξέρουμε;
Τι μένει λοιπόν από όλο αυτό πέρα από τη θλίψη, τον θρήνο και την ήττα;
Η οργή είναι αυτή που μένει. Η οργή και η αγανάκτηση είναι μικρά αλλά βασικά βήματα προς την αλλαγή αυτής της κατάστασης.
Η τραγωδία αυτή δεν θα ξεχαστεί, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Το θέμα είναι πως θα την θυμόμαστε; Ως ένα πολύνεκρο ατύχημα του οποίου την ευθύνη βρίσκουμε αόριστα σε ανθρώπινο σφάλμα ή ως το έγκλημα που είναι; Ένα έγκλημα το οποίο δεν ήρθε ουρανοκατέβατο αλλά που ήρθε ως λογική συνέχεια των εγκλημάτων που διαπράττονται καθημερινά και για δεκαετίες κατά αυτών που δεν γεννήθηκαν μέσα στα πλούτη και πρέπει να παίρνουν τρένα για να πηγαίνουν εκεί που θέλουν, να τρώνε μακαρόνια νούμερο 6 για να μην λιμοκτονήσουν και να προχωρούν χωρίς να ξέρουν που θα βγει. Τα λόγια είναι πολύ λίγα πράγματι γιατί ήρθε ο καιρός για πράξεις.
Είναι εμφανές πλέον πως όσοι ζούμε ακόμα, ζούμε από καθαρή τύχη. Καληνύχτα και καλή τύχη λοιπόν.
Συντάκτης: Χάρης Παναγόπουλος (IkarosAsteras)