ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Καταστροφές και δυστυχήματα με υψηλό φόρο αίματος συνέβαιναν και θα συμβαίνουν και μάλιστα πολύ συχνότερα λόγω της κλιματικής κρίσης αλλά και των αλλεπάλληλων οικονομικών και ενεργειακών κρίσεων.
Μόνο τα τελευταία 25 χρόνια έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία πλήθος πολύνεκρων καταστροφών από το ναυάγιο του Σάμινα ως τις πυρκαγιές της Ηλείας, από τα πολύνεκρα τροχαία στα Τέμπη με μαθητές και φιλάθλους ως τις πυρκαγιές στην Εύβοια και από τις πλημμύρες στη Μάνδρα ως το Μάτι και τώρα τη σύγκρουση στα Τέμπη. Και βέβαια για τους σχεδόν 36.000 νεκρούς που άφησε πίσω της η πανδημία του κοροναϊού.
Κάθε μία από αυτές τις πολύνεκρες καταστροφές και τα δυστυχήματα αφήνουν την κοινωνία πληγωμένη, οργισμένη, μέσα σε έναν βάλτο φόβου και ανασφάλειας καθώς καμιά τους δεν έχει γίνει μάθημα για τους εκάστοτε κυβερνώντες αυτόν τον τόπο. Αντίθετα, αυτοί επικεντρώνονται στην επικοινωνιακή διαχείριση, εάν η καταστροφή έχει συμβεί “στη βάρδιά τους” ή στην ασύστολη, συχνά κτηνώδη πολιτική εκμετάλλευση, εάν βρίσκονται στη θέση της αντιπολίτευσης.
Μην πάμε όμως στο τι πρέπει να γίνει για να μην καίγονται άνθρωποι σε περιοχές-πυριτιδαποθήκες, σε σιδηροδρόμους-φέρετρα και σε περιοχές που πνίγονται με μετά από μισή ώρα βροχής. Αυτό θα πρέπει να μας το πουν τα κόμματα μέσα από τα προγράμματά τους και οι κυβερνήσεις μέσα από τα σχέδια και τις πράξεις τους. Και βέβαια να απολογηθούν για όσα τραγικά λάθη έχουν κάνει λόγω μνημονίων αλλά και τις παραλείψεις τους λόγω μικροκομματισμού αλλά και ανικανότητας των στελεχών τους και των κρατικών υπηρεσιών.
Ας πάμε στο τι θα έπρεπε να κάνει ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός μίας υπεύθυνης κυβέρνησης εάν έχει να αντιμετωπίσει μία τραγωδία όπως αυτή στα Τέμπη. Και σίγουρα αυτό δεν είναι μόνο το να ζητήσει “συγνώμη” ή να αναλάβει την πολιτική ευθύνη καθώς το πρώτο θα πρέπει να είναι το αυτονόητο ενώ το δεύτερο δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα απολύτως αν εκφράζεται μόνο με λόγια.
Πέρα και πάνω από όλα προηγούνται τα θύματα και οι άνθρωποί τους. Υπουργοί, υπηρεσίες, υπάλληλοι, σώματα ασφαλείας, στρατός, υγειονομικοί, θεοί και δαίμονες θα πρέπει να τεθούν σε πλήρη συναγερμό ακόμη κι αν πρέπει να παγώσει κάθε άλλου είδους δραστηριότητα. Ακολουθεί η ενημέρωση. Οχι γενικά. Ειδικά. Στους ενδιαφερόμενους. Με γραφεία πληροφοριών και ενημέρωσης σε κάθε σημείο όπου προσέρχονται συγγενείς και φίλοι θυμάτων, με βάση ήδη υπάρχοντα σχέδια της Πολιτικής Προστασίας και της Γραμματείας Ενημέρωσης κι όλα αυτό μέσα σε ελάχιστες ώρες, αν όχι λεπτά μετά το συμβάν.
Οταν αυτά έχουν μπει σε εφαρμογή και παράλληλα με τη λειτουργία τους θα πρέπει να αρχίσει το ξήλωμα όλων των υπευθύνων με πρώτη τη πολιτική ηγεσία των αρμόδιων υπουργείων στον τομέα ευθύνης των οποίων ανήκει το εκάστοτε τραγικό συμβάν, από τους υπουργούς μέχρι τους γενικούς γραμματείς.
Ανθρωποθυσία; Ναι! Ανθρωποθυσία!
Δεν μπορεί να παραμένει ούτε λεπτό κάποιος στην υπουργική καρέκλα του όταν στον τομέα ευθύνης του έχουν σκοτωθεί άνθρωποι.
Το λιγότερο που έχει να κάνει είναι παραιτηθεί ή να απολυθεί πάραυτα. Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί με τη φυσική ηγεσία, τους υπηρεσιακούς παράγοντες, διοικητές, διευθυντές, στρατηγούς, ταξίαρχους. Ξήλωμα! Και άμεση αντικατάσταση από ανθρώπους που θα έχουν ως μόνη ενασχόληση την αντιμετώπιση της καταστροφής και των συνεπειών της.
Εάν στην πορεία φανεί ότι όλοι αυτοί έχουν και συγκεκριμένες ευθύνες ή παραλείψεις θα πρέπει -αφού εκδιωχθούν από το κόμμα στο οποίο ανήκουν- να παραπεμφθούν με πρωτοβουλία και σχετικό αίτημα και μήνυση του ίδιου του πρωθυπουργού στη Δικαιοσύνη. Άμεσα! Πρώτοι απ’ όλους.
Εννοείται πως οι συγκεκριμένοι πολιτικοί ή υπηρεσιακοί παράγοντες, όχι για βουλευτές δεν θα πρέπει να είναι ξανά υποψήφιοι αλλά ούτε για μέλη συλλόγου γονέων…
Τα γενικόλογα “ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της” και “ας περιμένουμε να δούμε το πόρισμα” κάποια επιτροπής, δεν λένε τίποτα απολύτως και προϊδεάζουν και κουκούλωμα των όποιων ευθυνών.
Ξήλωμα! Καθαίρεση! Τιμητική ή ατιμωτική, μικρή σημασία έχει όταν κάποιοι άνθρωποι περιμένουν τους αγαπημένους τους σε φέρετρα.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. ΄Θα έπρεπε να αφορά και την τραγωδία στο Μάτι. Και όλες τις άλλες, προηγούμενες και επόμενες.
Αφορά όλες τις τραγωδίες που συμβαίνουν εντός της επικράτειας και έχει αποτέλεσμα τον χαμό πολιτών. Ακόμη κι αν έχει πέσει μετεωρίτης.
Αφορά το πολιτικό σύστημα και όλους και καθένα ξεχωριστά από τους πολιτικούς μας που θα πρέπει να μάθουν ότι μπαίνοντας στον στίβο και αναλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης ένα ξίφος κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους και ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει.
Η πολιτική δεν είναι ούτε εκδρομή ούτε ποδηλατάδα ούτε ένα ακόμη επάγγελμα όπως όλα τα άλλα (αν και δεν υπάρχει άλλο επάγγελμα χωρίς κανόνες, ευθύνες και τιμωρίες). Οι πολιτικοί δεν είναι ελέω Θεού βασιλείς να απολογούνται μόνο στον Κύριο και τη συνείδησή τους ή μόνο στους ψηφοφόρους που τους έχουν εκλέξει. Υπηρετικό προσωπικό είναι. Και μάλιστα χωρίς εργασιακά δικαιώματα ως προς την πρόσληψη ή την απόλυσή τους.
Μα, θα πει κάποιος, αν έκανε τα παραπάνω ένας πρωθυπουργός με τους υπουργούς του, θα διέλυε το κόμμα του και τις πολιτικές ισορροπίες της παράταξής του. Και κάποιος άλλος, θα πει, κι αν μετά από μήνες το πόρισμα βγάλει ότι ο τάδε πολιτικός παράγοντας δεν είχε άμεση ευθύνη, θα αποκατασταθεί;
Η μοναδική απάντηση σε αυτά είναι: Δεν μας ενδιαφέρει! Πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρει εκείνους που έχουν διαλυθεί οι ζωές τους.
Οσο για το δεύτερο ερώτημα για τον πολιτικό: Τι να κάνουμε; Ας πρόσεχε και ας το ξανασκεφτόταν όταν του πρόσφερε το αξίωμα ο πρωθυπουργός του.