Δεν ήταν η κακιά η ώρα: Ήξεραν!

Ήξεραν ότι τα υπόλοιπα μέλη θα το κουβαλάνε πάντα μέσα τους με τεράστια ψυχολογικά προβλήματα.

Ήξεραν ότι μπορεί να καταδίκαζαν σε μόνιμη αναπηρία κάποιους από τους ανθρώπους που θα κατόρθωναν να επιβιώσουν.

Ήξεραν ότι ανθρώπινο λάθος μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή, αδιαφορώντας για πρόληψη και δικλείδες ασφαλείας.

Πόσο μάλλον όταν τοποθετούσαν άπειρους ελάχιστα εξειδικευμένους σε υπεύθυνες θέσεις για κομματικές χάρες.

Αλλά έμειναν στο θεαθηναι. Στη βιτρίνα χωρίς υποδομή. Γρήγορα τρένα σε δίκτυο καρμανιόλα.

Έχουν άραγε αναλογιστεί τι πόνο έχουν προκαλέσει;

Νέα πανέμορφα παιδιά, μεγαλωμένα με χίλιους δυο κόπους και στερήσεις, αγγελοσκονη από τη μια στιγμή στην άλλη.

Μουδιασε όλη η χώρα.

Παλεύει μεταξύ πόνου και οργής.

Πόσο απέχουν τα εκ προμελέτης εγκλήματα απ’ αυτό;

Ποια συγγνώμη μπορεί να είναι αρκετή;

Γιατί σ’ αυτή τη χώρα η πρόβλεψη δεν λειτουργεί ποτέ? Γιατί θα πρέπει να θρηνούμε θύματα για να γίνουν τα αυτονόητα?

Μάλλον όλοι τώρα πια ξέρουμε τις απαντήσεις.

Πρώτη δημοσίευση στο Facebook