ΧΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή αναμένεται η ψήφιση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού. Τόση ήταν η θλίψη και το πένθος της κυβέρνησης για τον τραγικό θάνατο των 57 ανθρώπων στα Τέμπη που μέσα σε λίγες μέρες δεν ήρθε με μία εισήγηση ιδιωτικοποίησης δημόσιου αγαθού αλλά δύο, με τη δεύτερη να είναι αυτή του ογκολογικού Νοσοκομείου Παίδων.
Ο Πρωθυπουργός είπε: «Δεν πάμε ακόμα σε εκλογές διότι έχουμε ακόμα νομοσχέδια να περάσουμε».
Οι πολίτες αυτό που εισπράττουν είναι: «Δεν πάμε ακόμα σε εκλογές, όχι λόγω των Τεμπών και της κοινωνικής αναταραχής αλλά γιατί δεν έχουμε φάει και τα πόμολα ακόμα».
Και να λοιπόν τα νομοσχέδια για τα οποία μίλησε: Μερικές ακόμα ιδιωτικοποιήσεις πριν κλείσει η θητεία μίας από τις πιο καταστροφικές σύγχρονες κυβερνήσεις της Ελλάδας. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον…
Η προστασία της εικόνας του Πρωθυπουργού ή συνολικά της κυβέρνησης ΝΔ ή η διασφάλιση της εκλογικής νίκης της δεν είναι στην πραγματικότητα οι πλέον επιτακτικές προτεραιότητες, αφού ο Μητσοτάκης ήταν πάντα ένα χαρτί το οποίο προοριζόταν να καεί. Αυτό που δεν πρέπει να καεί σε καμία περίπτωση και πρέπει να προστατευθεί με κάθε μέσο είναι ο Νεοφιλελευθερισμός. Εξάλλου εδώ και πολλές δεκαετίες ο Νεοφιλελευθερισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Η πτώση του σημαίνει γρήγορη πτώση και του Καπιταλισμού.
Τα Τέμπη ενίσχυσαν σημαντικά την απομυθοποίηση του Νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων σε αρκετά συνειδητό βαθμό στα μάτια της κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά ο αργός θάνατος του μύθου χρονολογείται εδώ και πολλά χρόνια. Ο κόσμος αποστρέφεται την ιδέα πως οι ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να επιφέρουν κάτι περισσότερο από υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών και μειωμένη προσβασιμότητα σε αυτά, πόσο μάλλον κάτι θετικό. Ακόμα όμως και μέσα στα χρόνια που αυτός ο μύθος έβρισκε κοινωνική ανταπόκριση η ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν πάντα ένα θέμα «ταμπού». Όταν ακούγαμε για «ιδιωτική πρωτοβουλία» πάνω στο νερό, αυτόματα στο μυαλό μας έρχονταν δυστοπικά σενάρια, πόλεμοι, εξαθλίωση, αποκτήνωση και θάνατος. Φτάσαμε όμως και σε αυτό το σημείο…
Ταυτόχρονα βλέπουμε και μία στροφή των κυβερνήσεων ως προς το πως πλασάρουν το αφήγημα των ιδιωτικοποιήσεων. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια με περηφάνια δήλωναν τα σχέδια τους για «αποκρατικοποίηση», «επένδυση» κτλπ. , τον τελευταίο καιρό όχι μόνο μένουν στο αφήγημα της «αναβάθμισης» των αγαθών αυτών αλλά έχουν φτάσει στο σημείο να αρνούνται πως πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις. Το μόνο πάντως που καταφέρνουν είναι να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους, πίσω από παραγράφους, περίπλοκες περιγραφές και επικοινωνιακές φανφάρες. Δεν πείθουν κανέναν πλέον και το ξέρουν.
Αν ο κατακερματισμός και το ξεπούλημα των τρένων έχουν αποτελέσματα όπως αυτό που είδαμε πριν μερικές μέρες, φανταστείτε τι έχει να γίνει με το νερό. Το Mad Max φαντάζει πιο κοντινό από ποτέ.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ταινία περιπέτειας. Δεν υπάρχουν ήρωες, δεν υπάρχουν νικητές και δεν είναι επιστημονική φαντασία. Έχουμε να κάνουμε με το άμεσο μέλλον στο οποίο υπάρχει μόνο θάνατος και απόγνωση. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν το προλάβουμε αυτό σύντομα, δεν βλέπω να αντιστρέφεται στο μέλλον… Οι 57 θα είναι μόνο η αρχή των μαζικών θανάτων που αναμένονται… Πραγματικά δεν έχει μείνει τίποτα δικό μας.
Ας αγωνιστούμε τώρα, όσο αυτός ο κόσμος δεν έχει μετατραπεί πλήρως σε ένα αιμοβόρο ζόμπι, όσο μπορούμε ακόμα να τον θάψουμε και να φυτέψουμε τον καινούργιο. Ας ανοίξουμε εμείς τις πόρτες και ας δέσουμε τα σκυλιά. Αφού το έχουμε καταλάβει το έργο.
Συντάκτης: Χάρης Παναγόπουλος (IkarosAsteras)