anilikos Ποιος θα τον βρει;
Αυτό σκεφτόμουν όταν στον αυτοκινητόδρομο είδα δύο αυτοκίνητα ιδιαιτέρως καινούρια, χωρίς πινακίδες, να κινούνται κανονικότατα και εκτός νόμου πηγαίνοντας σε κάποιον προορισμό.
Ποιος θα τον βρει;
Είναι μια ερώτηση που χωράει, πιθανώς, σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας. Ποιος θα τον βρει που περνάει με κόκκινο; Ποιος που μπαίνει σε μονόδρομο αντίθετα; Ποιος που κλείνει το δρόμο αυθαίρετα γιατί “έχει να ξεφορτώσει”;
Ακάθεκτη η κλιμάκωση του φαινομένου σε αυθαίρετα γκρεμίσματα, χωρίς επίβλεψη, κάποιας ανακαίνισης που γίνεται στο διπλανό διαμέρισμα, ένα θορυβώδες πλυντήριο στο μπαλκόνι της απέναντι που ξεσηκώνει τη γειτονιά με το θόρυβο και τις δονήσεις του, μια καρέκλα δίπλα στο πεζοδρόμιο που κρατάει την θέση για το αυτοκίνητο που “τώρα έρχεται”. Ποιος θα τον βρει;
Ποιος θα ελέγξει τον αντιδήμαρχο για “αδιευκρίνιστα” ποσά; Ποιος θα βάλει το “μαχαίρι στο κόκκαλο” για την ελλιπή εκπαίδευση των σταθμαρχών; Ποιος θα ελέγξει την αισχροκέρδεια που σημειώνεται εδώ και ενάμιση χρόνο με την βενζίνη; Ποιος θα μας πει πως τα σχολεία μας είναι ασφαλή και δεν θα πέσουν οι σοβάδες να πλακώσουν τα παιδιά μας; Ποιος θα πιστοποιήσει (εκ νέου) την ασφάλεια των σιδηροδρόμων στη χώρα ώστε να νιώσει ασφάλεια ο πολίτης;
Ένας πολίτης που του πουλάνε δήθεν ασφάλεια έναντι μιας ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια στις εκλογές. Μια κατ’ ουσία ανασφάλεια που εξαργυρώνεται στα επόμενα τέσσερα χρόνια επί καθημερινής βάσης. Γιατί ποιος θα τους βρει, ώστε να τους ελέγξει αν αυτά που υποσχέθηκαν έγιναν πράξη; Και πάει περίπατο η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η αριστεία. Σε κάθε πλατεία που τον δέρνουν, σε κάθε διαδήλωση που τον εκφοβίζουν. Σε κάθε διαμαρτυρία όπου απειλείται, εκτός της σωματικής του ακεραιότητας, να προσαχθεί και να συλληφθεί.
Την Ελευθερία μας την εξαργυρώνουμε παραβιάζοντας τον νόμο, ενώ φυλακίζουμε κάθε μας δικαίωμα στο όνομα της “συλλογικής”, δήθεν, ασφάλειας. Μόνο που στο ταμείο ανταλλαγής νομίσματος, η Ελευθερία κατακρημνίζεται. Κανείς δεν παραμένει ελεύθερος εφόσον υποδουλώνεται στα πάθη και τον εγωισμό του.
Είτε ονομαστεί έλλειμμα δικαιοσύνης, είτε έλλειμμα ελέγχου, είτε έλλειμμα βούλησης, το συμπέρασμα είναι πως, δυστυχώς, το φιλότιμο, είναι ίσως ο κυριότερος ακόμα λόγος για τον οποίο είμαστε εδώ, ζωντανοί, κάποιοι καλά και άλλοι καλύτερα. Αν βρεις οδηγό με φιλότιμο, ίσως να μην σε χτυπήσει. Αν βρεις αστυνομικό με φιλότιμο, ίσως να μην σε τουλουμιάσει στο ξύλο εφόσον δεν είσαι πραγματική απειλή. Αν βρεις γιατρό με φιλότιμο, ίσως βγεις από τη ΜΕΘ ζωντανός. Αν βρεις δάσκαλο με φιλότιμο ίσως μάθεις λίγη πραγματική ιστορία. Αν βρεις πολιτικό με φιλότιμο, ίσως αυτός ο τόπος δει μια λευκότερη μέρα.
Ποιος θα τον βρει; Και το φιλότιμο ποιος θα το βρει; Μια κοινωνία που βασίζεται στο φιλότιμο μπορεί να μαρτυρά δύο πράγματα. Είτε ότι οι νόμοι είναι άχρηστοι, καθώς έχουν ενσωματωθεί τόσο πολύ στην πραγματικότητα του πολίτη που του έχουν γίνει κτήμα, είτε πως η “ζούγκλα” πάντα θα έχει κάποιους που με βάση έναν ανεξάρτητο αξιακό κώδικα θα πασχίζουν για την συνολική ευημερία του “δάσους” και τη δικαιοσύνη.
Κατ’ ουσία, καλός είναι ο κώλος μας, αλλά να βλέπουμε και λίγο παραπέρα. Αν όχι για εμάς, τουλάχιστον για τις γενιές που έρχονται. Χωρίς να ξεχνάμε πως η ζούγκλα που, μοιραία, οφείλουμε να τους παραδώσουμε, χρειάζεται να είναι ελαφρώς πιο πολιτισμένη από αυτή που παραλάβαμε.