NewsEdit ‘’Το προσωπικό είναι και πολιτικό’’ Τι απόγινε εκείνο το πάλαι ποτέ σύνθημα του φεμινισμού; Με μια διαταρακτική ευκολία ‘’Το πολιτικό’’ μοιάζει στις μέρες μας να καταβροχθίζει ‘’το προσωπικό’’
Φωτεινή Τσαλίκογλου
Αναζητώντας αλήθειες σε μια τόσο φορτισμένη προεκλογική περίοδο; Ψύλλοι στ άχυρα! Είναι σαν να ζητάμε μυρωδικά υψηλής αισθητικής ποιότητας σε σπίτι που δεν διαθέτει ούτε καν νερό και σαπούνι να πλυθείς.
Η υπόθεση φέρνει στο προσκήνιο τη δύναμη αλλά και την ευθραυστότητα του #MeToo, Σπεύσαμε ίσως πιο γρήγορα απ ότι θα άρμοζε να αφεθούμε στην κυριαρχία μιας ευφρόσυνης δικαίωσης. Βιαστήκαμε να θεωρήσουμε ότι η φυλακή των στερεοτύπων άρχισε να γκρεμίζεται. Στο άψε σβήσε η υπόθεση Γεωργούλη μας έφερε σε επαφή με την ανεπίτρεπτη βιασύνη μας.
Η πραγματική κι ανόθευτη βία που σηματοδοτεί ο γυναικείος βιασμός αδειάζει από τη φρίκη της όταν με τόση άνεση και ευκολία εντάσσεται σε συγκυριακές σκοπιμότητες.
Χρόνια αγώνων και κατακτήσεων του νομικού μας πολιτισμού κι εξακολουθεί ο βιασμός να είναι το μόνο έγκλημα στον κόσμο όπου του θύμα είναι πιο στιγματισμένο από το θύτη. ‘’Όσο πιο πολύ αλλάζει, τόσο το ίδιο μένει;’’
Η κοινωνία του θεάματος συρρικνώνει το κίνημα σε διαφημιστικό σλόγκαν, αδειάζοντας το από την καταγγελτική του δύναμη; Χιούμορ, χαχανητά και αστειάκια για τον εύμορφο δράστη, σεξιστικά υπονοούμενα για το ‘’πικραμένο’’ θύμα. Το χιούμορ, εν τέλει, δεν σώζει μόνο από την άβυσσο, σε ρίχνει με ευκολία και μέσα στην αγκαλιά της.
Οι δόλιοι και μάγκες πολύτροποι αρσενικοί που αξιώνουν άμεση και γρήγορη υποταγή στις ορέξεις και επιθυμίες τους, οι σεμνές και άξιες γυναίκες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ευτελίζουν στο τέλος άνδρες γυναίκες, μύγες και σπαθιά.Κι ο χορός καλά κρατεί. Εδώ είμαστε. Εδώ που πάντα ήμασταν. Απλώς τώρα προστίθεται κι ένας προεκλογικός αγώνας με άφθονη σκοτεινιά που μυρίζει από μακριά για να μην πω ‘’βρωμάει’’ τοξικότητα και αλληλοσπαραγμό. Μέσα σε αυτό το κλίμα το #MeToo μοιραία εργαλειοποιείται. Γίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Kι αυτό το κάτι άλλο είναι που τώρα πονάει και θλίβει.
Κόλαση; Κι όμως μέσα στην φαντασμαγορική ρευστότητα που μας περιβάλλει, μέσα στην αβάσταχτη σκοτεινιά των καιρών κάτι αξίζει να μείνει αλώβητο. Μια σκέψη που απομακρύνει από τη νύχτα. Πριν τρία περίπου χρόνια μια κοπέλα που ακούει στο όνομα Sofia Bekatorou άνοιξε τις πύλες του Ουρανού δίνοντας ΄έναν μεγάλο αγώνα και δανείζοντας τη δύναμη της ψυχής και της φωνής της σε αυτές και αυτούς που δεν έχουν φωνή. Αν υπάρχει ελπίδα είναι χάριν των απελπισμένων. Γιαυτούς που δεν έχουν φωνή, για τα βουβά και αθέατα θύματα αξίζει, εν τέλει, να περιφρουρηθεί, να μην ευτελιστεί, να μην χαθεί η εκρηκτική δυνατότητα που έχει το Eλληνικό #ΜeΤoo.
Πηγή: Το ΒΗΜΑ της Κυριακής