ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Οσοι έχουν ασχοληθεί έστω και απ’ έξω-απ’ έξω με τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει ότι ήδη από την περίοδο της διακυβέρνησης συνυπήρχαν δύο ξένοι στο ίδιο σπίτι.
Από τη μια οι “προεδρικοί”, σε επάλληλους κύκλους, γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα και από την άλλοι οι “+53”. Ανάμεσα τους ομάδες και ομαδούλες μικρών και μεγαλύτερων “παιδιών” που πότε πήγαιναν με την πλευρά του “μπαμπά” και πότε της “μαμάς” προσπαθώντας να τους συμφιλιώσουν “για να γίνουν πάλι αγαπημένη οικογένεια”.
Δεν χρειαζόταν να μένεις μεσοτοιχία για να ακούς τους καβγάδες που χρόνο με το χρόνο δυνάμωναν.
Και τα χρόνια περνούσαν, όπως και τα συνέδρια που βάθαιναν τον χάσμα. Και η μια πλευρά τραβούσε προς το Κέντρο και ακόμη παραπέρα και η άλλη προσπαθούσε να κρατήσει αλώβητα τα λάβαρα και άλμπουμ φωτογραφιών και ιδεών της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Οι δρόμοι πήγαιναν ο ένας στη δύση και ο άλλος στην ανατολή, ο ένας προς την σοσιαλδημοκρατία και ο άλλος προς τη ριζοσπαστική αριστερά, όμως για έναν ακατανόητο λόγο δεν αποφάσιζαν να πάρουν ένα βελούδινο διαζύγιο και να τους συνεχίσουν αυτούς τους δρόμους χωρίς να πρέπει να τσακώνονται, να σέρνει ο ένας τον άλλον στα πατώματα, με τα “παιδιά” να κλαίνε και να οδύρονται.
Συνήθεια;
Ανασφάλεια;
Μην τους κατηγορήσει το ευρύτερο “σόι” για μία ακόμη διάσπαση;
Για το ποιός θα κρατήσει το σπίτι; Σιγά το σπίτι! Ας το κρατούσε όποιος ήθελε με κλήρο και ο άλλος ας πήγαινε σε ένα AIRBNB ρε αδελφέ μέχρι να βρει καινούργιο. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος θα ήταν.
Για τα περιουσιακά; Ποιά περιουσιακά; Αν μπει κανείς έστω και μία φορά στην Κουμουνδούρου ούτε φλυτζάνι του καφέ δεν θα βρει. Ούτε καδράκι με τον ναυτικό με το τσιμπούκι…
Για το ποιός θα κρατήσει τη “σφραγίδα” και τον οργανωτικό μηχανισμό; Ποιά “σφραγίδα” και ποιόν οργανωτικό μηχανισμό; Μη λέμε αστειότητες! Ενα ξεχαρβαλωμένο ψυγείο υπάρχει που κάθε λίγο και λιγάκι θέλει απόψυξη για να μην πιάνει πάγο.
Για τα “παιδιά” μέσα ή για τα περισσότερα “παιδιά” έξω, μέλη και φίλους;
Μα αυτά ούτως ή άλλως θα πήγαιναν με τον “μπαμπά” ή τη “μαμά”. Ή κάποια στιγμή θα μεγάλωναν και θα έφευγαν από το “σπίτι” γεμάτα τραύματα μεν αλλά επιτέλους απαλλαγμένα από την ανθρωποφαγία.
Δεν χώρισαν. Εμειναν μαζί να ξεκοιλιάζονται ενώ προς τα έξω εμφανίζονταν χαμογελαστοί και “όλα καλά είναι, γιατί ρωτάς;”.
Και σύρθηκε έτσι ο “γάμος” μέχρι σήμερα… Και έμειναν μαζί αλλά σε διάσταση. Μεταξύ τους αλλά και με την κοινωνία.
Κι έζησαν αυτοί χάλια και τα “παιδιά” χειρότερα!
Τι θα μπορούσε να γίνει;
Θα μπορούσαν να πάνε σε έναν σύμβουλο γάμου να τους πει: «Εσείς κάντε την Προοδευτική Συμμαχία και ανοίξτε τις πόρτες σε όσους θέλουν να συμπορευτούν μαζί σας για την εξουσία. Κι εσείς στήστε την σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά της οικολογίας και τον κινημάτων που ονειρεύεστε, γιατί και αυτό το έχει ανάγκη ο κόσμος και τα “παιδιά”».
Πόσα απίδια θα έπιανε ο σάκος του καθενός ξεχωριστά ή και των δύο μαζί;
Με μια πολύ πρόχειρη εκτίμηση, σίγουρα αρκετά επάνω από 20%