NewsEdit Ο θάνατος της Τζίνας Πολίτη με άγγιξε βαθιά.
Την γνώριζα και τη θαύμαζα από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, όταν η Φιλοσοφική του, με την Τζίνα που είχε ένα τεράστιο άνοιγμα στη μεγάλη λογοτεχνία της εποχής του Σάιξπηρ, στη θεωρία της λογοτεχνίας αλλά και στην ιστορία, μαζί με τον Μαρωνίτη και την Αλκη Κυριακίδου Νέστορος, με τον Ανδρόνικο, τον Μουλά, τους αδελφούς Χουρμουζιάδη και τους νεότερους, τον Χρηστίδη και τη Σκοπετέα, και τόσους άλλους, αποτελούσε κυριολεκτικά ένα εργαστήρι ιδεών. Ήταν ιδιαίτερη η παρουσία της Τζίνας. Είχε αυτό που λέμε gravity. Κύρος, αυτοειρωνία και χιούμορ. Και ωραία γυναίκα στην ωριμότητά της. Ο ελληνικός πνευματικός κόσμος κλεισμένος στον εαυτό του, στην ελληνική παράδοση και τρέχουσα παραγωγή, ελάχιστα γνώρισε την Τζίνα· η μεγάλη διεθνής λογοτεχνία -κακά τα ψέματα- μας είναι ξένη. Τα κείμενα και οι συνεντεύξεις της Τζίνας όμως δείχνουν πώς αυτή η υψηλή λογοτεχνία και η θεωρία της λογοτεχνίας επικοινωνούν με τα μεγάλα διλήμματα της εποχής, και με τα διλήμματα τα δικά μας. Και η Τζίνα επικοινωνούσε και έπαιρνε θέση. Αριστερή με την πλατιά ανθρωπιστική έννοια του όρου, που περιέχει και τον έρωτα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και την αμείλικτη κριτική σκέψη. Μαχητικά αριστερή ως το τέλος. Μιλούσαμε από καιρού εις καιρόν, αλλά απορροφημένοι από τα βάσανα του καθενός μας, είχα καιρό να μάθω νέα της. Κι όμως δεν γίνεται να φεύγουν οι φίλοι μας χωρίς να τους χαιρετάμε.
Αντώνης Λιάκος
Ιστορικός
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook