anilikos “Τ’ είναι ζωή; τί μη ζωή; και τι τ’ ανάμεσό τους; “
Πάντα θα ξημερώνει, λέει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στους στίχους του τραγουδιού και αναρωτιέται τι είναι η ζωή; Η ανθρώπινη ζωή που έχει ευτελιστεί πολλάκις από δηλώσεις και πεπραγμένα τα τελευταία χρόνια.
Κορωνίδα της φιλοσοφίας του “κόστους” της ανθρώπινης ζωής είναι αυτή η ίδια η δήλωση του υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ κ. Πνευματικού. Η εξίσωση της ανθρώπινης ζωής, με ένα “κόστος”, έναν αριθμό, μια πρόχειρη εκδίκαση του “πόσο κοστίζει” να σωθεί κάποιος, ή απλώς να πεθάνει αξιοπρεπώς, δίχως πόνο, αιμορραγία από κάθε είδους οπή του σώματος, αφόρητους νευρικούς πόνους και αναρροφήσεις.
Γιατί έτσι, ωμά, ξινά, άκομψα θα πεθάνει κάποιος στον οποίο θα αρνηθεί παρηγορητική θεραπεία ο κ. Πνευματικός. Ένας καρκινοπαθής που βρισκόμενος στα τελευταία στάδια της ασθένειάς του θα βρεθεί στη θέση να μετράει τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά που θα πονάει, που κάθε ανάσα θα είναι βάσανο, που “δεν θα του βγαίνει η ψυχή” που λέει και ο λαός (περί σοφότητας αυτού θα μιλήσουμε αλλού).
Όποιος δεν έχει χρήματα, όποιος δεν είναι “κάποιος”, όποιος δεν γνωρίζει τον “Μαυρογιαλούρο” ή τον “Γκρούεζα” στην Ελλάδα, θα πεθαίνει, αβοήθητος, μόνος, πεινασμένος, πονεμένος. Ίσως κάποιος λαμπρός νους, από αυτούς που χάνουν νυχθημερόν τα Νόμπελ, σκεφτεί πως, όπως ο Μένγκελε, καλό θα ήταν τέτοιους ανθρώπους να τους κάναμε και πειραματόζωα. Άλλωστε δεν έχουν κάποια ελπίδα.
Και άλλα λαμπρότερα ακόμα μυαλά θα μπορούσαν να σκεφτούν πως οι εγκεφαλικά παράλυτοι, οι πάσχοντες από αχονδροπλασία, όσοι δεν ικανοποιούν το σωματικό ιδεώδες με το ύψος, το βάρος, το χρώμα των ματιών τους και την επιδερμίδα τους κι αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν στόχους για νέες δοκιμές ευγονικής.
Πρόβλημα: Το κόστος ενός κουτσού στο κράτος είναι Χ. Το κόστος ενός τυφλού Ψ. Πόσα χρήματα θα κέρδιζε το κράτος αν ο κουτσός και ο τυφλός δεν υπήρχαν;
Μια εύκολη άσκηση μαθηματικών για λυγερόκορμους μαθητές δημοτικού, ανήκοντες μόνο στο Ελληνικό, “καθαρό” γένος.
Αν μια τέτοια δήλωση, όπως του κ. Πνευματικού, γινόταν από έναν Πολάκη, έναν Κατρούγκαλο ή μια Τσαπανίδου (η υπόθεση εμπεριέχει επιστημονική φαντασία), το σύμπαν θα είχε καταρρεύσει. Ο κ. Πνευματικός όμως διατείνεται πως: “δεν καταλάβατε, άλλο είπα”.
Και όποιος δεν άκουσε καλά, είναι κουφός και κοστίζει κι αυτός. Προσοχή…!
Δεν ξέρω αν “πάντα θα ξημερώνει”. Γνωρίζω σίγουρα όμως πως, ούτε τι είναι ζωή έχουμε αντιληφθεί, ούτε τι μη ζωή, ούτε το ανάμεσό τους.
Η συμφιλίωση με το Κράκεν, έχει ήδη καταποντίσει κάθε ανθρωπιά, κάθε ελπίδα. Οι νέοι Μένγκελε φλερτάρουν σφόδρα με ναζιστικές πρακτικές και η φιλοσοφική Θεολογία του 21ου αιώνα ελάχιστα απέχει από το να αντικαταστήσει τον Θεάνθρωπο, με το Θεοκόστος.
Κι αλίμονο σε αυτούς που θα πιστέψουν.