NewsEdit Μια σημείωση ακόμη, θέτοντας το χέρι επί του στήθους και σκύβοντας το κεφάλι μπροστά στη μνήμη απάντων των νεκρών, καθώς και τον θρήνο και την οδύνη των οικείων τους:
Της Χαριτίνης Ξύδη
Μετά μεγάλης μου λύπης, διαπιστώνω και τώρα, όπως και τότε στην τραγωδία των Τεμπών, το λάμπειν δια της ηχηρής απουσίας ορισμένων, παρά την προτέρα αδιάλειπτη και εξίσου θορυβώδη τόσο παρουσία όσο και ρητορική τους στο Facebook, προκειμένου να μην εκτεθούν, είτε να τηρήσουν την ασφαλή απόσταση της ουδετερότητας, την οποία υποδεικνύει η συνείδησή τους, και η οποία πιστεύουν πως διαφυλάσσει την ιερότητα της ηρεμίας τους. Δικαίωμά τους, αναντίρρητα.
Εντούτοις, διερωτώμαι, καιρό τώρα, εάν η απόσταση και η ουδετερότητα, είναι εν τοις πράγμασι ένας ασφαλής, υγιής και αναίμακτος, τρόπος για να διαβιεί ένας άνθρωπος πολιτικός (υπό την αριστοτελική έννοια), και εάν ο ύπνος ενός τέτοιου ανθρώπου είναι όντως αδιατάραχτος, όταν εμάς, ανάλογης βαρύτητας καταστάσεις, ζωής ή θανάτου κυριολεκτώντας, μας κρατούν άγρυπνους επί μακρόν, μας προκαλούν πυρετό και οξύ παρατεταμένο πόνο, μας αφήνουν πληγές.
Ξεκαθαρίζω πως το κίνητρό μου, σε καμία περίπτωση, δεν λαμβάνει τη μορφή ή τις διαστάσεις υπόδειξης στάσης. Κατά κύριο λόγο, αισθάνομαι την ελεγειακή ανάγκη να μιλήσω, ανθιστάμενη στη γενικευμένη έκπτωση των ηθών, της κουλτούρας μιας ευημερούσης αναλγησίας, αμεριμνησίας, πνευματικής νωχέλειας και οκνηρότητας, αδιαφορίας για όλα, μιας ξέφρενα απροκάλυπτης υποκρισίας, για το κατακλυσμιαίο κράτος του τρόμου, για την συνειδησιακή ερήμωση και τη βέβηλη εικόνα, εθνικολαϊκιστικών ιδεολογημάτων, τα οποία πλασάρονται, εμμέσως πλην σαφώς και διαβρωτικά, ως κυρίαρχη θέση στα διάφορα ΜΜΕ, χωρίς καμία απολύτως επίπτωση ή έστω επίπληξη (όπως συνέβη χθες με την περίπτωση της κυρίας Στεφανίδου).
Από την άλλη πλευρά, οι ιθύνοντες κρατούντες της χώρας, παριστάνοντας τους θεματοφύλακές της, κόπτονται και επικαλούνται διαρκώς τον πολιτισμό, την παράδοση και τις ρίζες της, την ίδια στιγμή που γίνονται τα τρωκτικά που ροκανίζουν τις ρίζες και τη ζωή των άλλων, των ξένων, των προσφύγων, με μια βουλιμία σαρωτική.
Όταν δεν κατανοείς πως ο κόσμος χάνεται, (και με δική σου υπαιτιότητα) έχεις απολέσει διά παντός τον πυρήνα της ανθρώπινης αλήθειας και τελείς στο ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα μεταξύ λήθης και ανυπαρξίας. Και όσο δεν καταλαβαίνεις τόσο πιο νεκροζώντανος γίνεσαι. Μια αυτοματοποιημένη μηχανική ύπαρξη που κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει, να τη συμπονέσει, να τη νοιαστεί.
Όταν δεν κατανοείς, ειδικότερα κατά τη δεδομένη χρονική στιγμή, την κρισιμότητα του ρόλου σου μέσα στην κοινωνία και την Ιστορία, τη διαρκή και ακηδεμόνευτη αντιστικτική σου θέση ανάμεσα στο θεσμικό πλαίσιο και την ανθρώπινη ελευθερία, ατομικά και συλλογικά, τότε βρίσκεσαι ήδη εκτός κοινωνίας, εκτός ιστορικού χρόνου, εκτός ιστορικού τόπου, εκτός ύπαρξης και απασών των ανθρωπίνων ιδιοτήτων της. Γιατί, τα πάντα μπορείς να δωροδοκήσεις, να εξαγοράσεις, εκτός από την Ιστορία και τον θάνατο.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook