NewsEdit Όλοι θεωρούμε ότι οι άλλοι οδηγοί είναι ασυνείδητοι, ανίκανοι, επικίνδυνοι και ανόητοι. Τότε, γιατί αφήνουμε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας και την ευτυχία μας στα χέρια τους;
Κωνσταντίνος Μαρκουίζος Ιαβέρης,
Εκπαιδευτής Οδικής Συμπεριφοράς – Οδηγός Αγώνων
Γιατί δεν φοράμε όλοι ζώνες ασφαλείας και κράνος στις μοτοσικλέτες; Γιατί δεν βάζουμε τα παιδιά στα ειδικά καθισματάκια προστασίας, αφού ξέρουμε ότι οι άλλοι, πάντα κακοί, οδηγοί θα «πέσουν» πάνω μας; Γιατί περνάμε τους δρόμους από όπου μας βολεύει; Γιατί δεν δείχνουμε στα παιδιά μας με πράξεις από πού και πώς περνάμε το δρόμο; Πώς διασχίζουμε λεωφόρους και δρόμους ταχείας κυκλοφορίας; Πώς ελέγχουμε, διπλά και τριπλά, πριν κατεβάσουμε το πόδι από το πεζοδρόμιο;
Γιατί στους δρόμους των πόλεων προκαλούμε τον θάνατό μας και τον αφανισμό της οικογένειάς μας, εμπιστευόμενοι τους οδηγούς, που θεωρούμε ότι δεν θα κάνουν το μοιραίο για εμάς (κι αυτούς) ανθρώπινο λάθος, ενώ αντίθετα, τους πλησιάζουμε, περπατώντας στο δρόμο, κοιτώντας συνεχώς το κινητό μας ή χαζεύοντας δεξιά κι αριστερά, κάνοντας συγχρόνως κι εμείς τα ίδια φριχτά, επικίνδυνα, για όλους μας, λάθη; Μα γιατί είμαστε και εμείς το ίδιο απερίσκεπτοι.
Γνωρίζετε ότι η καθημερινή σχετική ταχύτητα, που αναπτύσσουν οι πολίτες- οδηγοί- αναβάτες, πηγαίνοντας στις δουλειές ή τα ψώνια τους στις πόλεις τους, είναι μεγαλύτερη από αυτές που αναπτύσσει ένας οδηγός αγώνων στιγμιαία, μέσα σε μια ειδική διαδρομή του Rally Acropolis; Έτσι ακριβώς! Κι αυτό διότι όταν, λόγου χάρη, η κα Τάδε περάσει με 50 χλμ/ώρα πλάι από τον κ. Τάδε, που κινείται αντίθετα κι αυτός, με άλλα τόσα χλμ/ώρα, τότε και οι δύο «τρέχουν» συνεχώς με 100 χλμ/ώρα μέσα στις κατοικημένες περιοχές. Όσο δηλαδή αναπτύσσει για μερικές μόνο στιγμές ένας οδηγός αγώνων Ράλλυ.
Βλέπετε οι χιλιάδες νεκροί, ανάπηροι κι εκατομμύρια τραυματίες σε πενήντα χρόνια, αποδεικνύουν το γιατί πραγματικά είναι ένας εφιάλτης τρόμου, αίματος και θανάτου, η κυκλοφορία στους ελληνικούς δρόμους. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε όλοι μας ότι η μόνη πραγματικά αιτία, που μπορεί να μας κλείσει το σπίτι, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ξαφνικά, απροειδοποίητα, αναπάντεχα κι ανόητα είναι μόνο το «τροχαίο» δυστύχημα.
Η ζωή, η υγεία της οικογένειάς μας, των παιδιών και η δική μας είναι τα μοναδικά πολύτιμα αγαθά μας και καλύτερα να μην τα συγκρίνουμε με οτιδήποτε άλλο σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό, που μπορεί να αντιμετωπίζουμε. Ας συνέλθουμε κι ας λογικευτούμε, συμπολίτες μου. Ας αλλάξουμε τρόπους και συνήθειες.
Διδάξτε και δείξτε στα παιδιά σας, που σας έχουν ως πρότυπα, με τη σωστή, υποδειγματική κι ασφαλή οδική (κι όχι μόνο) συμπεριφορά σας, το τι πρέπει να κάνουν για να μην τα χάσετε αύριο(ή να μην τα σακατέψετε, σήμερα). Να θυμάστε ότι τα παιδιά μέχρι 5-6 ετών μόνο μιμούνται, δεν σκέφτονται και καταγράφουν ανεξίτηλα στο μυαλό τους όλες τις οδικές αθλιότητες, που θα δουν, θα ακούσουν ή θα νιώσουν με τις αισθήσεις τους.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι οι εκφράσεις, ο λόγος και η προφορά που ακούνε και βιώνουν τα παιδιά σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, δεν τους «φεύγει» με τίποτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πτυχία κι αν πάρουν, ή όσα διπλώματα ξένων γλωσσών κι αν αποκτήσουν.
Οι τοπικές αυτές διάλεκτοι γίνονται «βίωμα» στα παιδιά, πριν πάνε σχολείο. Συνειδητοποιήστε, λοιπόν, τι γίνεται με τις οδικές σας συμπεριφορές, που μιμούνται τα παιδιά! Η κυκλοφοριακή αγωγή του παιδιού αρχίζει και τελειώνει (σχεδόν) στο σπίτι!
Να μην ξεχάσετε, όταν το παιδί αρχίσει να κυκλοφορεί μόνο του, με τα πόδια, το ποδήλατο ή το πατίνι, θα πρέπει να είναι «εφοδιασμένο» με την απαραίτητη σωστή κι ασφαλή συμπεριφορά, προσέχοντας, όσο τίποτε άλλο, τον εαυτό του από τις συνεχείς επιθέσεις.
Κι όταν αποκτήσει δίπλωμα οδήγηση.ς να μην του δώσετε το παλιό «κουρέλι» αυτοκίνητο της οικογένειας για να μάθει, αλλά ένα άριστο, νέο κι ασφαλές όχημα, να κινείται με χαμηλές ταχύτητες και μεγάλη προσοχή, ώστε να προλαβαίνει να αντιδρά μέσα στις πόλεις, προστατεύοντας τον εαυτό του και τους ανυποψίαστους πεζούς – περαστικούς. Βλέπετε το αυτοκίνητο πρέπει να αντιμετωπίζετε ως χρηματοκιβώτιοαξιών,των πιο πολύτιμων αξιών, που είναι η ζωή κι ακεραιότητα των παιδιών.
Ας βγάλουμε, λοιπόν, από τη ζωή μας τα λευκά φέρετρα, τα αναπηρικά καροτσάκια, τα «ορφανά» παιδιά κι ας αποκλείσουμε για πάντα από τα σπίτια μας τον πόνο, τη θλίψη, τη φρίκη και τη δυστυχία, που μόνο από ένα τραγικό κι απίστευτο «τροχαίο» μπορεί, χωρίς λόγο, να μας αγγίξει. Φτάνει πια.