Διονύσης Χαριτόπουλος: «Το Αιγαίο είναι η μήτρα μας»

«Το Αιγαίο είναι η μήτρα μας. Είμαστε εδώ από την εποχή του Χαλκού. Οι πρώτοι ελληνικοί πολιτισμοί εδώ άνθισαν και μετά πέρασαν στην ηπειρωτική χώρα. Αν κάποιος διανοηθεί να το αγνοήσει ελλοχεύει μια νέα εθνική καταστροφή».  

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος γνωστός σε όλους μας από το συγγραφικό του έργο, μιλά για την πολιτική , τους πολίτες, το Αιγαίο και τα όσα ακούγονται περί «διαπραγμάτευσης» του. Μιλά για την Ελλάδα, τους ηγέτες που δεν υπάρχουν πια.

•«Βουβές» οι εκλογές, εκκωφαντικό το μήνυμα . «Πέφτοντας ξανά από τα σύννεφα» για την ισχυροποίηση της ακροδεξιάς, μήπως δεν ακούμε αυτό που φωνάζουν οι πολίτες εδώ και αρκετά χρόνια: «θέλω να αντισταθώ αλλά δεν έχω ποιον να εμπιστευθώ»;

Και στις δύο αναμετρήσεις νίκησε, παρά τις αμαρτίες του, το κόμμα που έπεισε ότι ήταν πιο έτοιμο να κυβερνήσει. Είχε ταυτότητα, είχε σχέδιο, είχε σύστημα. Τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα κουτούλαγαν μεταξύ τους, δεν είχαν τίποτα το ξεκάθαρο και προσπαθούσαν απλώς με κραυγές να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Ο κόσμος τα αποδοκίμασε και η ευθύνη, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι όλη δική τους. Τα περί «ανωριμότητας» ή δεν ξέρω τι άλλο του λαού, είναι ντροπιαστικά για όσους τα επικαλούνται, μεταθέτοντας στους άλλους τη δική τους ανικανότητα.

•Με ένα νεύμα, η ακροδεξιά κινητοποιεί χιλιάδες πολίτες και μπαίνει στη Βουλή. Απέναντι της έχει ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να την αντιμετωπίσει με δικαστικά μέσα και μια Αριστερά που δεν μπορεί να πείσει τον κόσμο ακόμη και να πάει στην κάλπη να ψηφίσει. Πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα και τι θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτό το κλίμα κατάπτωσης και απαξίωσης; Μπορεί μέσα από αυτό το «μαύρο σκηνικό» να προκύψει κάτι που θα δώσει στον πολίτη μια ελπίδα ότι μπορεί να αντισταθεί;

Η Ακροδεξιά είναι ένας πολιτικός υπόκοσμος χωρίς πραγματική δύναμη. Δεν είναι αυτή το πρόβλημα της χώρας, εύκολα εξουδετερώνεται από μια ευνομούμενη πολιτεία. Άλλωστε έχουμε μάλλον το χαμηλότερο ποσοστό Ακροδεξιών στην Ευρώπη. Σκεφτείτε την Ιταλία που ήδη κυβερνάει, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία, κλπ. Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι τα υπόλοιπα κόμματα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εν γένει, είναι εμφανώς κατώτερο του δυναμικού τών πολιτών της.  Ως ηχηρή αποδοκιμασία συλλήβδην των κομμάτων, θεωρώ τη θηριώδη αποχή τού ημίσεος σχεδόν των εκλογέων για την οποία δεν μιλάει κανείς.

•«Δεν είναι όλοι ναζί» λέγαμε όταν η Χρυσή Αυγή «ξεπετάχθηκε». Πέρασαν αρκετά χρόνια, έγιναν πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Ισχύει ακόμη αυτή η δικαιολογία που το πολιτικό μας σύστημα εύκολα υιοθέτησε για να συνεχίσει να ψαρεύει ψήφους και από την ακροδεξιά;

Όποιος ψηφίζει ναζί είναι ναζί. Κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν, σε κάθε κοινωνία, είναι γιατί πάντα υπήρχαν εγκληματίες, δολοφόνοι, παρανοϊκοί. Όμως η οργάνωσή τους σε πολιτικό κόμμα είναι άλλης τάξης πρόβλημα. Χρηματοδοτείται και συντηρείται γιατί εξυπηρετεί σκοπούς τού συστήματος, αλλιώς θα τους είχε εξολοθρεύσει.

•Κοντεύουμε 15 χρόνια κρίσης. Μετράω από την επίσημη ανακοίνωση της οικονομικής κρίσης, γιατί προφανώς βρισκόμαστε σε κρίση πολύ περισσότερο. Σε αυτές τις εκλογές θριάμβευσε ο ατομικισμός; Υπάρχει άλλη εξήγηση για το γεγονός ότι για την πλειοψηφία των πολιτών δεν έπαιξε κανένα ρόλο ο θάνατος 57 ανθρώπων στα Τέμπη ή θέματα που έχουν να κάνουν με δημοκρατικές ελευθερίες όπως για παράδειγμα οι παρακολουθήσεις; Υπήρξαν εποχές που ο Έλληνας ήταν πολύ φτωχότερος αλλά τέτοια ζητήματα έπαιζαν ρόλο στην κρίση του. Τώρα;

Τα θέματα του προεκλογικού διαλόγου, τίθενται από τα κόμματα στους πολίτες. Όμως όλα τα πολιτικά κόμματα αρνήθηκαν προεκλογικά να συνδιαλεχτούν με τους εκλογείς επί των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας μας: Δημογραφικό, Εθνικά, Ασφάλεια, Μεταναστευτικό, κ.ά. Η συζήτηση κρατήθηκε σκοπίμως χαμηλά, σχεδόν στα όρια της δεκαρολογίας, ώστε να μην ανέβει σε σημείο βρασμού. Επειδή ουδείς ήταν διατεθειμένος να προσφέρει εξηγήσεις ή να αναλάβει δεσμεύσεις στα κρίσιμα για την επομένη των εκλογών.

•Υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να μας σύρουν σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, από το όποιο όταν σηκωθούμε τίποτα δεν θα είναι ίδιο στο Αιγαίο. Διαπιστώνουμε ότι ακόμη και γι ΄αυτό το ζήτημα υπάρχει προς το παρόν ενδιαφέρον «χλιαρό». Πιστεύετε ότι μπορεί να «περάσει» μια «συμφωνία» με σημαντικές υποχωρήσεις με το επιχείρημα «δεν πειράζει γλιτώσαμε τον πόλεμο»;

Το Αιγαίο είναι η μήτρα μας. Είμαστε εδώ από την εποχή του Χαλκού. Οι πρώτοι ελληνικοί πολιτισμοί εδώ άνθισαν και μετά πέρασαν στην ηπειρωτική χώρα. Αν κάποιος διανοηθεί να το αγνοήσει ελλοχεύει μια νέα εθνική καταστροφή.

•Το 1947 συντάχθηκε και κατατέθηκε η έκθεση Πόρτερ για την Ελλάδα. Ήταν η «έκθεση αξιολόγησης» μας για το σχέδιο Μάρσαλ. Διαβάζοντας την έκθεση του 1947, διαπιστώνετε να έχει αλλάξει κάτι στην Ελλάδα;

Δεν αναφερόμαστε στην Ελλάδα, επικριτικά ή κολακευτικά. Μόνο με τρυφερότητα για όσα δύναται να κάνει και όσα δεν δύναται. Είναι η ρίζα μας, η ιστορία μας, ο τόπος μας.

•Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία. Για την ακρίβεια να εξαφανιστούν κεφάλαια της. Συμπτωματικά όλα έχουν σχέση με χρονικές περιόδους που ο Έλληνας αντιστάθηκε. Φθάσαμε στο σημείο να ακούμε από το βήμα της Βουλής, Έλληνα πρωθυπουργό να μιλά για «διχαστικό ΕΑΜ». Να υποθέσουμε ότι η απαξίωση δεν είναι τυχαία…

Την Ιστορία μας τη γράψαμε. Τα αγάλματά μας τα στήσαμε. Οι νεκροί, το αίμα, ο πόνος  κι οι μεγάλες στιγμές τού Έθνους μας δεν κρύβονται. Είναι ορατά σε όλους και όλοι ξέρουμε ποιος πολέμησε και ποιος μήδισε. Πάντως οι Γερμανοί που ξέρουν καλύτερα ποιους αντιμετώπισαν στον ΕΛΑΣ και στον Βελουχιώτη αναφέρονται στα αρχεία τους.

•Στα δύσκολα χρειάζονται ηγέτες. Δεν έχουμε όπως φαίνεται. Ωστόσο όπως λένε οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες.Μπορούν να «γεννήσουν» και ηγέτες που θα κινητοποιήσουν τον κόσμο; Βλέπετε να υπάρχει κάποια ελπίδα;

Δεν είναι εποχή των μεγάλων ηγετών. Δείτε τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο. Στη Βρετανία αλλάζουν τους πρωθυπουργούς σαν κλητήρες, στην Αμερική τραμπαλίζονται μεταξύ τού υπερήλικα Μπάιντεν και του ημίτρελου Τραμπ, στη Γερμανία, στη Γαλλία, η ένδεια ηγεσίας είναι πασιφανής. Τα κράτη πορεύονται με τις επιταγές της πραγματικής ηγεσίας που είναι οι εταιρείες και οι τράπεζες.

•Σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να προκύψει ένας Άρης; Για να προλάβουμε όσους τρομάζουν εύκολα, αναφερόμαστε σε έναν Άρη χωρίς όπλο, αλλά με όραμα, έμπνευση, σχέδιο, κάποιον που θα μας ξυπνήσει. Κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει θα τον θέλουμε, θα τον ακούσουμε ή έχουμε όλοι βολευτεί και το μόνο που ίσως θα μας κινητοποιήσει είναι η απόλυτη καταστροφή;

Η ζωή έχει πολλά γυρίσματα.

•Οι Άτακτοι είναι το τελευταίο σας βιβλίο και η πορεία του δείχνει ότι η ιστορία του Άρη και των ανθρώπων που είχε δίπλα του, ακόμη συγκινεί. Αυτό είναι μια παρηγοριά…

Πάει πολύ καλά, ήδη έχει δώσει αρκετές χιλιάδες αντίτυπα.

*Ο Διονύσης Χαριτόπουλος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Πειραιά. Μεταξύ 1976-1996 εξέδωσε τα πεζά: – “Δανεικιά γραβάτα”, διηγήματα – “525 τάγμα πεζικού”, μυθιστόρημα – “Τα παιδιά της Χελιδόνας”, μυθιστόρημα – “Δέσποινα”, νουβέλα – “Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι”, διηγήματα – “Εναντίον του Marlboro”, μυθιστόρημα – “Από εδώ πέρασε ο Κιλρόι”, νουβέλα που περιλήφθηκαν στον τόμο: “Γραπτά 1976-1996” (εκδ. “Εξάντας”, 1997) Ακολούθησαν τα έργα: – “Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων” (α” τόμος, 1997, β” τόμος, 2001, οριστική έκδοση, “Ελληνικά Γράμματα”, 2003), βιογραφία του Άρη Βελουχιώτη – “Λίστα γάμου”, θεατρικό, “Εξάντας”, 2000 – “Αυγά μαύρα”, θεατρικό, “Εξάντας”, 2000 – “Ημών των ιδίων”, διάφορα κείμενα, “Ελληνικά Γράμματα”, 2003· “Τόπος”, 2008 – “Ο άνεμος κουβάρι”, μυθιστόρημα, “Ελληνικά Γράμματα”, 2005 – “Εγχειρίδιο βλακείας”, δοκίμιο, “Τόπος”, 2008. Τελευταίο του βιβλίο «Οι Άτακτοι».