ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Αναμφίβολα, σε μία εκλογή ηγεσίας και τα βιογραφικά μετρούν, και το πόσο επικοινωνιακός ή επικοινωνιακή είναι καθένας ή καθεμία, και η ικανότητα να κρατήσεις ενωμένο το κόμμα. Όταν, όμως, έχει, τελικά, αποτύχει ο χαρισματικότερος των χαρισματικών, ο άνθρωπος που πήρε “πηλό” και δημιούργησε ένα πολιτικό υποκείμενο που κυβέρνησε επί 4,5 χρόνια και κατέστησε εξουσία μια ασύντακτη παρέα ομφαλοσκοπούντων, τραβώντας τα βλέμματα όλου του κόσμου, τι είναι πραγματικά εκείνο που θα κρίνει μια μάχη φιλοδοξιών;
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αυτόν τον καιρό ό,τι μπορεί για να αυτοκτονήσει πολιτικά. Μιλάει πολύ, χωρίς να μιλάει καθόλου. Ο Αλέξης Τσίπρας, εκλογικά συντετριμμένος και προσωπικά βαθύτατα τραυματισμένος είπε το εξής απλό: έκλεισε ο ιστορικός κύκλος του κόμματος. Το άκουσαν;
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πως αυτό σημαίνει πως για να επιβιώσει ο χώρος πρέπει να ανοίξει ένας ολοκαίνουριος (ιστορικός) κύκλος. Με νέα πολιτική ταυτότητα που θα εκπροσωπεί τους νέους κοινωνικούς συσχετισμούς, τις απαιτήσεις των πολιτών, την προβολή -σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας- των τάσεων και όλα αυτά θα τα κάνει με νέα πρόσωπα που να μπορούν να αντιληφθούν τι συνέβη (πριν την ήττα), τι συμβαίνει (απαξίωση) και τι θα συμβεί.
Ποιοί απ΄ όλους αυτούς που επιθυμούν να αναλάβουν την ηγεσία θεωρούν πως μπορεί να πάρουν το κάτι πολύ σημαντικό που άφησε ο Τσίπρας και αρχικά να του κάνουν carpa για να το κρατήσουν στη ζωή και σε ορατό βάθος (πολιτικού) χρόνου να το ζωντανέψουν και να το ξανακάνουν μάχιμο και διεκδικητικό; Ποιός ή ποιά θεωρεί εαυτόν πως μπορεί να εξελιχθεί σε πιο ολοκληρωμένο αρχηγό από αυτόν που “παραμέρισε”, ποιος ή ποιά πιστεύει πως όντως εκπροσωπεί το “νέο κύμα”,ποιά ή ποιά μπορεί να δουλέψει σκληρά και επαγγελματικά για να μάθει και να βελτιωθεί όπως ο απελθών, ποιός ή ποιά μπορεί κάποτε να αναμετρηθεί και να νικήσει την πολιτική μηχανή που ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης;
Η ενότητα είναι ζητούμενο, δεν πρέπει, ωστόσο, να είναι το χειρόφρενο στις αναγκαίες ανατροπές που μπορεί να χρειαστούν. Ακόμα και τις πολιτικές “πατροκτονίες”, όπως αυτή που έκανε στο ξεκίνημα της διαδρομής του ο Τσίπρας. Η ενότητα πρέπει να υπηρετεί τον στόχο και όχι το αντίθετο.
Απ΄ όσα ονόματα ακούστηκαν ή ακούγονται ως πιθανοί διάδοχοι, ποιός ή ποιά πιστεύει πως μπορεί να ξεπεράσει τον πολιτικό μέντορα και να σπάσει τα ταμπού των εσωκομματικών συγκλίσεων, των ισορροπιών και της ανάγκης όλοι να βολευτούν με κάποιο τρόπο, έχοντας δήθεν καταγράψει δυνάμεις για να συμμετάσχουν στον διαμοιρασμό των ιματίων; Αντί να γίνεται αντιπαράθεση σχετικά με το πού απέτυχαν όλοι μαζί μοιάζει να πιστεύουν πως φεύγοντας ο Τσίπρας πήρε μαζί του τις αμαρτίες που επέτρεψε να δημιουργηθούν ακόμα κι αν αρκετές απ΄ αυτές έχουν ονόματα και υπογραφές υπευθύνων που περιφέρονται σήμερα ως να ήταν διακοπές όταν συνέβαιναν όσα συνέβησαν.
“Αν είναι να πεθάνει, ας πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει θόρυβο”, έλεγε ο Θανάσης Βέγγος (για την Ελλάδα) στο Αγγελοπουλικό σύνορο και το “Βλέμμα του Οδυσσέα”. Ας το καταλάβουν. Αυτό που μετράει είναι η ανάγκη ύπαρξης του χώρου, όχι ως φυλάκιο μικροεξουσιών και προσωπικών στρατηγικών, ούτε ως “επάγγελμα” ανθρώπων που δεν έχουν πια τι άλλο να κάνουν. Αλλά ως ουσιαστική κάλυψη ενός τεράστιου χάσκοντος κενού που έχει αφήσει το πέρασμα της προηγούμενης δεκαετίας- με τα καλά, τα κακά, τα ιερά και τα ανίερα…
Επειδή το έχει ανάγκη η ισορροπία του πολιτικού συστήματος απέναντι σε μια ακροδεξιά που καραδοκεί (προς το παρόν γραφική,αλλά διόλου ακίνδυνη), επειδή το έχει ανάγκη η κοινωνία. Αντί λοιπόν να μιλούν ασκόπως θα έπρεπε πρώτοι και πρώτες να αυτοπροταθούν να μπουν στην μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών και να αναγνωρίσουν καθαρά και έντιμα τα δικά τους λάθη. Να παραγάγουν πολιτική και όχι νέες ομαδοποιήσεις. Και πολλοί που τους έχει ξεπεράσει ο χρόνος (όχι ηλικιακά μόνο) να πάνε σπίτια τους. Αρκετά…