Ένα διαρκές έγκλημα: Η κατάργηση της δασοπυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία

Καθώς οι αναζωπυρώσεις διαδέχονται η μία την άλλη και νέα πύρινα μέτωπα κατακαίνε για μία ακόμη χρονιά τη χώρα μας, διαβάζουμε τα “σκληρά” δεδομένα και τους αριθμούς στο άρθρο του KReport:

«Ελλάδα-Γαλλία: Η Γαλλία προστατεύει περίπου 16 εκατ. εκτάρια δάσους , η Ελλάδα 3,3 εκατ. εκτάρια.

Η Γαλλία προστατεύει περίπου 4 εκατ. εκτάρια πεύκου, η Ελλάδα περίπου 500 χιλ. εκτάρια πεύκου.

Η Γαλλία διαθέτει 64 πυροσβεστικά αεροσκάφη, η Ελλάδα 92, η Γαλλία 3.562 πυροσβεστικά και λοιπά οχήματα, η Ελλάδα περίπου 3.500.

Στη Γαλλία αναλογεί ένας πυροσβέστης ανά 1.644 κατοίκους, στην Ελλάδα ένας ανά 453 κατοίκους.

Όμως στη Γαλλία ο μέσος όρος των καμένων εκτάσεων/χρόνο την τελευταία δεκαετία είναι 160 χιλ. στρέμματα, ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός είναι τετραπλάσιος.

Ποια, όμως, είναι η πιο μεγάλη διαφορά; Στη Γαλλία τα δάση τα διαχειρίζεται σοβαρά μια ισχυρή δασική υπηρεσία, στην Ελλάδα τα έχουμε αφήσει στην τύχη τους. Κι όταν οι πυροσβέστες μπαίνουν να σβήσουν μια φωτιά, μπαίνουν σε άγνωστο τοπίο».

Στη Γαλλία η δασική υπηρεσία είναι στελεχωμένη από 46.000 άνδρες και γυναίκες, μόνιμους υπαλλήλους οι οποίοι δουλεύουν 12 μήνες το χρόνο μέσα στο δάσος και για το δάσος. Περιπολούν, καταγράφουν προβλήματα, σχεδιάζουν, υλοποιούν δράσεις έτσι ώστε να είναι πάντα ανοιχτά τα μονοπάτια, πάντα έτοιμοι προς χρήση οι κρουνοί, πάντα γεμάτες οι δεξαμενές, κατευθύνουν και ελέγχουν την οργανωμένη υλοτόμηση και τις βοσκές, σχεδιάζουν από το φθινόπωρο την αντιπυρική προστασία του επόμενου καλοκαιριού σταθμίζοντας νέους και παλιούς παράγοντες και συνθήκες. Και είναι αυτοί οι 46.000 άνδρες και γυναίκες που γνωρίζοντας τα δάση σαν την παλάμη τους δίνουν νικηφόρες μάχες με τις φλόγες όταν συμβεί το κακό.

Στην Ελλάδα;

Το κράτος έχει από την εποχή Σημίτη αναθέσει την πυρόσβεση δασικών πυρκαγιών στην Πυροσβεστική και έχει καταργήσει ουσιαστικά τη Δασική Υπηρεσία, διαπράττοντας ένα έγκλημα το οποίο είναι διαρκές και επαναλαμβανόμενο με ασύλληπτο κόστος για τη χώρα.

Και για την ιστορία:

Η Ελληνική Δασική Υπηρεσία συστήθηκε το 1830 και θεσμοθετήθηκε με το βασιλικό διάταγμα «Περί διοργανισμού των Δασονομείων» τον Σεπτέμβριο του 1836.

Αφού πέρασε από περιπέτειες, πότε με παραγκωνισμό ή και με διάλυση ακόμη (το 1877 ανατίθεται η φύλαξη των δασών στη… Χωροφυλακή και η διαχείριση στους… Οικονομικούς Εφόρους), οργανώθηκε με αυτοτέλεια και κάποια αυτάρκεια, μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας και αργότερα της Θράκης (1922).

Το 1998 ψηφίζεται ο ν. 2612/1998, με θετική ψήφο μόνο των (παρόντων) βουλευτών της τότε συμπολίτευσης (επί 256 ψηφισάντων: 44 απόντες, 136 υπέρ, 120 κατά, με τον οποίο η δασοπυρόσβεση ανατίθεται κατ’ αποκλειστικότητα στο Πυροσβεστικό Σώμα και παραμένει το αντικείμενο της πρόληψης στη Δασική Υπηρεσία.

Μάταια έσπευσαν να καταθέσουν στην αρμόδια επιτροπή του Κοινοβουλίου τις τεκμηριωμένες επιστημονικά απόψεις η Δασολογική και οι Δασοπονικές Σχολές, οι Ενώσεις Φοιτητών των Σχολών αυτών, οι Δασικές Συνδικαλιστικές ενώσεις. Χάνεται το ομόφωνο Πόρισμα της Βουλής και διαιρείται το αντικείμενο της Δασοπροστασίας.

Διατάσσεται η Δασική Υπηρεσία να παραδώσει στο Πυροσβεστικό Σώμα (εκτός από τα πυροσβεστικά οχήματα) επιβατικά αυτοκίνητα και σχεδόν όλο το σε καλή κατάσταση ραδιοτηλεφωνικό υλικό. Ακόμα ένα καταστροφικό μέτρο. Την ίδια χρονιά μετατάσσονται στο Πυροσβεστικό Σώμα 1.200 Δασοφύλακες και Οδηγοί, χωρίς αντικατάσταση.

Η καταστροφή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσα παχιά λόγια κι αν πουν όσοι μας κυβερνούν, πρώην και επόμενοι αν δεν επιστρέψει η κατάσβεση στα χέρια και στην αρμοδιότητα όσων ζουν και δουλεύουν δίπλα και μέσα στα δάση.

Ένα διαρκές έγκλημα: Η κατάργηση της δασοπυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία

1962 στου “Ζόναρς”