NewsEdit Επανέρχομαι στο θέμα της κατάληψης της δημόσιας παραλίας, με ένα άλλο αγαπημένο μου θέμα μετά τις ντιβανοκασέλες με πανιά και τούλια στη άμμο, που είναι η μουσική. Για την ακρίβεια η “μουσική” σε εισαγωγικά.
Του Στράτου Σαφιολέα
Ο ΝΟΜΟΣ ορίζει ως μέγιστη επιτρεπτή ένταση σε παραθαλάσσια εγκατάσταση τα 50dB μουσικής στο δημόσιο χώρο. Και ο νόμος είναι μη διαπραγματεύσιμος (φαντάζομαι συμφωνούμε σε αυτό). Αλλά θέλω να προσθέσω μερικές προσωπικές σκέψεις.
1/ Ποια είναι η πιθανότητα μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, (πχ όσοι έχουμε κατέβει στη θάλασσα), μία δεδομένη στιγμή, να συμμεριζόμαστε το ίδιο ακριβώς γούστο στη μουσική; Να έχουμε την ίδια διάθεση για ησυχία, ή για χορό, ή για κλασική, ή για χιπ-χοπ; Εγώ λέω είναι πως η πιθανότητα είναι μηδέν. (Στο ίδιο αυτοκίνητο μέσα, η ίδια οικογένεια δεν μπορεί να συμφωνήσει στη μουσική – ναι, ξέρω, το έβγαλα από το μυαλό μου …)
2/ “Μουσική”.
Αυτό είναι η δεύτερη μου ένσταση. Λέμε τώρα, να ήταν “curated” η μουσική για τον τόπο και την ώρα, να πω εντάξει. Αλλά 99% είναι junk “μουσική”, φαστ φουντ του συρμού. Είναι η ίδια playlist που παίζει η ίδια, ανεξάρτητα ημέρας και ώρας.
Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε έναν τόπο, και έχει μια υπέροχη δύση, ή είναι ένα μαγικό πρωί, και πίσω στριγκλίζει ένα θηριώδες ηχείο με ότι είναι της μόδας στο TikTok αυτή την περίοδο; (Καταναλώνω πολύ ΤikTok – να μην παρεξηγούμαι – το θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα πλατφόρμα και απίθανα εθιστική).
3/ If it’s too loud, you are too old.
Δυστυχώς δεν είμαι “too young.” Θα ήθελα πάρα πολύ όμως να ταξιδέψω στο παρελθόν, και να πω στο νεαρό εαυτό μου, να μην πηγαίνει στα clubs με την μουσική από τα ηχεία να σε βαράει στο στήθος σαν γροθιά, και να μην κάτσει και δύο ώρες μπροστά-μπροστά στους AC/DC. Έτσι θα είχα γλιτώσει το “Tinnitus.” Την περίφημη πάθηηση που λέγεται στα ελληνικά “εμβοή”, που με ταλαιπωρεί ασταμάτητα από το 2009 μέχρι σήμερα.
Για όσους δεν ξέρουν τι είναι εμβοή, είναι το διαρκές σφύριγμα στα αυτιά, που όλοι και όλες έχουμε ακούσει όταν βγαίνουμε από ένα club με διαρκώς δυνατή μουσική. Η πάθηση συνίσταται στο να μη σταματάει ποτέ το σφύριγμα.
Όπως συμβαίνει συνήθως, όταν πάθεις κάτι, μετά γίνεσαι κάποιου τύπου ειδικός σε αυτό. Το σωστό ρητό είναι “if it’s too loud you are in danger.” Δεν κάνει ομοικαταληξία αλλά είναι πολύ σοβαρό.
Να ξεκινήσω από τους εργαζόμενους (σερβιτόρους, καθαριστές, υποδοχή) όλους αυτούς που υπόκεινται κάθε μέρα σε αυτή τη μουσική. Όλοι θα πάθουν tinnitus. (Το ίδιο θα συμβεί σε όλους όσους εργάζονται με βαριά μηχανήματα σε οικοδομές και δρόμους και δεν έχουν ωτασπίδες όπως ορίζει ο νόμος – όλοι θα πάθουν tinnitus). Ο νόμος για τα καταστήματα ορίζει 80dB μέγιστη ένταση. Αλλά φυσικά δεν εφαρμόζεται. Γιατί οι εργαζόμενοι στα καταστήματα, γιατί όλοι οι κηπουροί με τους βενζινοκίνητους φυσητήρες φύλλων, γιατί όλοι οι εργάτες που χειρίζονται κομπρεσέρ, πρέπει να πάθουν μια σοβαρή πάθηση; Η απάντηση είναι “επειδή η πολιτεία δεν κάνει το ΚΑΘΗΚΟΝ της”.
Είμαι σχετικά τυχερός. Το tinnitus μου είναι στα 40dB περίπου. Δηλαδή, ένας ανεμιστήρας το καλύπτει και δεν ακούω το σφύριγμα μέσα στην ημέρα. Όμως από το 2009 και μετά δεν έχω νιώσει τι πάει να πει “ησυχία”, δεν έχω ακούσει αυτό που λέει το τραγούδι “the sound of silence.”
Δεν είμαι σπάνια περίπτωση. Περίπου 10% του πληθυσμού πάσχει από αυτό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι – o κυριότερος είναι η διαρκής έκθεση σε υψηλό θόρυβο. Πριν από περίπου ένα μήνα το University of Michigan at Ann Arbor έβγαλε μια ανακοίνωση πως μετά από δεκαετίες έρευνας περιμένει την έγκριση από την αρμόδια αρχή για ένα μηχάνημα που μπορεί να μειώσει την ένταση της εμβολής μέχρι και 30%. Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία. Στο μεταξύ, επειδή η έκθεση σε διαρκή θόρυβο επιβαρύνει τα συμπτώματα, έχω μαζί μου πάντα ωτασπίδες (και ενίοτε φεύγω από μέρη που είναι η “μουσική” ανυπόφορη).
Επανέρχομαι στο ΝΟΜΟ: Για τις παραλίες ο νόμος είναι σαφής:
ΠΡΩΤΟΝ: “Απαγορεύεται η τοποθέτηση ηχητικών συστημάτων στον δημόσιο χώρο.”
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: “Στις περιπτώσεις παραθαλάσσιων επιχειρήσεων, η παραγόμενη στάθμη θορύβου δεν πρέπει να ξεπερνά τα 50 ντεσιμπέλ.”
Πόσο είναι τα 50dB; Αν είστε στο κύμα κοντά, και ακούτε την μουσική από πίσω, η ένταση είναι παράνομη. Μπορείτε να κατεβάσετε μια εφαρμογή στο κινητό σας και να το διαπιστώσετε (υπάρχουν πολλές και είναι και δωρεάν).
ΥΓ. Το να υποχρεώνεσαι να ακούς με το ζόρι στο δημόσιο χώρο τη μουσική που “γουστάρει” κάποιος άλλος, την ώρα που “γουστάρει” ο κάποιος άλλος, είναι βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά. Στο μεταξύ, το 2023, έχουμε ένα σωρό είδη ακουστικών, όπου ο καθένας μπορεί να ακούει ότι θέλει, όποτε θέλει, όσο δυνατά θέλει και μην ενοχλεί κανέναν. Έλεος.
*Ο Στράτος Σιαφολέας είναι σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook