Πριν από λίγο καιρό ο πατέρας Αλέξανδρος Καριώτογλου, κληρικός στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά, βρέθηκε στο στόχαστρο εκείνων που θεωρούν ότι στην Εκκλησία οι γυναίκες δεν έχουν συμμετοχή και παρουσία. Δύο κορίτσια που είχαν ντυθεί παπαδάκια, έγιναν αφορμή να ελεγχθεί ο πατέρας Αλέξανδρος, γιατί τους επέτρεψε να έχουν συμμετοχή στη θεία λειτουργία.
Ο ίδιος μιλώντας στο libre εξήγησε ότι «στην πρώτη Εκκλησία έχουμε γυναίκες διακόνισσες να κατέχουν δηλαδή τον πρώτο βαθμό ιερωσύνης», τονίζοντας ότι στη συνέχεια οι γυναίκες υποβαθμίστηκαν.
Όσο για την «αγνότητα» και «τα χριστιανικά ήθη» που κάποιοι μέσω της Βουλής και της πολιτικής θέλουν να φέρουν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων βάσει της δικής τους ερμηνείας, ο πατήρ Αλέξανδρος δηλώνει ότι «είναι υπόθεση προσωπικής στάσης και εσωτερίκευσης της διδασκαλίας του Χριστού. Από κανένα φορέα, ακόμα και από την ίδια της Εκκλησία δεν μπορεί να επιβληθούν με το έτσι θέλω».
Πάτερ Αλέξανδρε, εντός της Ορθοδοξίας υπάρχει μία μάχη. Κάτι μεταξύ ·«παλαιού» και «νέου». Και αυτά συνδυάζονται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Προφανώς δεν είναι κάτι που ακούτε για πρώτη φορά. Είναι κάτι που ισχύει; Ποια είναι η άποψή σας;
Θα επιθυμούσα να διαφωνήσω με την άποψη ότι «εντός της Ορθοδοξίας υπάρχει μια μάχη». Κι αυτό, επειδή η ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει και διαχειρίζεται την Αλήθεια της διδασκαλίας του Χριστού. Ο Ίδιος ο Χριστός προσπάθησε να αντιμετωπίσει τη νοοτροπία του θρησκευτικού και άκρως συντηρητικού κατεστημένου της εποχής του λέγοντας: « Τη θέση του Μωυσή ως δασκάλου την πήραν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Όσα λοιπόν σας λένε να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα πράττετε να μην κάνετε όμως κατά τα έργα τους, γιατί λένε και δεν πράττουν» (Ματθ. 23, 2-3). O απόστολος Παύλος από την εποχή του προσπάθησε να αντιμετωπίσει την παρουσία λαθεμένων διδασκαλιών, τις οποίες οι φορείς τους εμφάνιζαν στον κόσμο σαν ιδανικές. Γράφει π.χ. στον Τιμόθεο δίνοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Σ’ ένα μεγάλο σπίτι δεν υπάρχουν σκεύη χρυσά και ασημένια μόνο, αλλά και ξύλινα και πήλινα. Άλλα είναι φτιαγμένα για να δέχονται κάτι πολύτιμο και άλλα για να δέχονται ακαθαρσίες. Αν, λοιπόν, καθαρίσει κανείς τον εαυτό του και τον ξεχωρίσει απ’ αυτά, θα είναι σκεύος για πολύτιμη χρήση, αγιασμένο και χρήσιμο στη διάθεση του οικοδεσπότη, ετοιμασμένο για κάθε καλό έργο» (Τιμ. 2,20-21).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ LIBRE.GR