ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Η απάντηση στο ερώτημα του αν ζούμε σε Μπανανία είναι “όχι”, μακάρι να ζούσαμε, ίσως εκεί να αισθανόμασταν πιο ασφαλείς, να κινδυνεύαμε λιγότερο, να μην είχαμε ψευδαισθήσεις πως είμαστε μία ευρωπαϊκή χώρα.
Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε κάτι που μοιάζει με ευρωπαϊκή χώρα, με κάτι που μοιάζει με (επιτελικό) κράτος, με κάποιους που νομίζουν ότι κυβερνούν ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε τα ελάχιστα, καθημερινά ή έκτακτα προβλήματα της καθημερινότητας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αυτής της τετραετίας αλλά ανεξαιρέτως όλους όσους μας κυβερνούν υπό καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας και με το “χέρι δεμένο στην πλάτη”.
Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μία χώρα που έχει χρεοκοπήσει και παραμένει χρεοκοπημένη μέσα από αλλεπάλληλες κρίσεις οι οποίες έχουν διαλύσει τις ήδη προβληματικές υποδομές της και αποσαθρώσει την οργάνωση του κράτους ενώ, από δίπλα, αυθαιρετεί ένας ανεξέλεγκτος ιδιωτικός τομέας που εξαγοράζει τα “ασημικά” κοψοχρονιάς, να “επενδύσει” με δανεικά (κι αγύριστα) να σχεδιάσει και να υλοποιήσει έργα μόνο στα χαρτιά φορτώνοντας μετά τις αστοχίες και πάλι στο κράτος που τους τα ανέθεσε.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν ζούμε σε “Μπανανία” αλλά σε μία χώρας μια χώρα που εδώ και 13 χρόνια έχει μεταλλαχθεί σε ερειπιώνα. Ένα βομβαρδισμένο τοπίο σαν κι αυτό, κακή ώρα στη Νέα Αγχίαλο που η φωτιά μπήκε στην 111η Πτέρυγα Μάχης, τη μεγαλύτερη στρατιωτική μονάδα της χώρας.
Από που να πιάσεις και που να αφήσεις την απερίγραπτη κατάσταση της Ελλάδας 2.0.
Να πεις για το πιο πρόσφατο, για το σημερινό χάος στην εθνική Οδό Αθηνών-Κορίνθου όπου χιλιάδες αυτοκίνητα έμειναν εγκλωβισμένα διότι πήρε φωτιά ένα βυτιοφόρο; Να αναρωτηθείς τι θα γινόταν αν γινόταν έκρηξη σε αυτό το βυτιοφόρο; Μήπως να απορήσεις για το αν υπήρξε ποτέ κάποιο πρωτόκολλο για το τι θα έπρεπε να γίνει σε μία τέτοια περίπτωση;
Να πεις για την εισβολή ενός τάγματος ναζιστών -για πρώτη φορά από το… 1941-, που διέσχισαν τη μισή χώρα για να φτάσουν στην πρωτεύουσα και να σφάξουν έναν άνθρωπο κάτω από τη μύτη και τη διακριτική παρακολούθηση της αστυνομίας;
Να θυμηθείς τη σφαγή του Άλκη Καμπανού πριν ενάμιση χρόνο στη Θεσσαλονίκη;
Μήπως να πεις για τους πολύνεκρους πολέμους συμμοριών και ανθρώπων της νύχτας που εκτελούνται μέρα-μεσημέρι στο κέντρο και τα προάστεια της Αθήνας;
Να πεις για την σχεδόν ολική καταστροφή της Ρόδου; Να θυμηθείς το Μάτι και τις πραγματικές αιτίες εκείνης της τραγωδίας; Την Εύβοια; Τη Βαρυμπόμπη; Την Ηλεία; Τη Σάμο; Τα εκατομμύρια καμένα στρέμματα; Τα “καναντέρ” που πέφτουν παρασύροντας στο θάνατο τους πιλότους τους;
Να μιλήσεις για τους 57 νεκρούς στα Τέμπη επειδή δύο τρένα βρέθηκαν να κινούνται αντίθετα στην ίδια γραμμή;
Να πεις για τα σοβαρά προβλήματα ασφάλειας σε 14 αεροδρόμια της χώρας και σε όλες τις ελληνικές αεροπορικές εταιρείες; Για τα ρημαγμένα λιμάνια; Για τα γεφύρια που καταρρέουν; Για την Αττική Οδό που αποκλείστηκε από ένα μεσημεριανό χιόνι;
Για τους 35.000 νεκρούς της πανδημίας που μας έδωσε το “παγκόσμιο πρωτάθλημα” θανάτων ανά εκατομμύριο κατοίκους;
Για τους ανθρώπους που πεθαίνουν σε καρότσες αγροτικών επειδή δεν υπάρχουν ασθενοφόρα;
Μήπως να πούμε για τους 750 νεκρούς της Πύλου;
Τι να θυμηθείς τι να ξεχάσεις;
Οχι, δεν ζούμε σε “Μπανανία”, σε έναν ατελείωτο εφιάλτη ζούμε που οι μόνοι που δεν τον αντιλαμβάνονται είναι αυτοί που μας κυβερνούν. Ζούμε χρεοκοπημένοι, τρομοκρατημένοι, ανασφαλείς, αβοήθητοι, ρημαγμένοι, εξαπατημένοι, εξευτελισμένοι.
Από τύχη ζούμε!
Και τα πολύ χειρότερα έπονται…