NewsEdit Αν δεν είχε καεί η μισή χώρα, ο τίτλος θα ταίριαζε γάντι σε όσα ακραία και ευτράπελα βιώνουμε τελευταία. Το ανησυχητικό είναι ότι οι παλιότεροι αρχίζουμε και συνηθίζουμε μια πραγματικότητα – τέρας που έως πριν δεν θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί καν, και το ακόμα πιο ανησυχητικό ότι οι νεότεροι τη βρίσκουν ως απολύτως φυσιολογική.
Φωτεινή Τομαή*
Φταίνε και τα μέσα ενημέρωσης. Γιατί, να το καταλάβω αυτό που συμβαίνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά είναι δυνατόν να αποτελεί είδηση ακόμα και των κοσμικών σελίδων πόσα φορέματα άλλαξε η τάδε παρουσιάστρια στα βαφτίσια του παιδιού της, πόσο εντυπωσιακά αδυνάτισε η κόρη της άλλης και ότι διάλεξε στα γενέθλιά της τραγούδι της Βίσση και όχι της Βανδή η κόρη της τελευταίας;
Κι από κοντά ο πολιτικός μας κόσμος. Τι φόρεσαν, πού πήγαν λες και τους διαλέξαμε για σταρ του σινεμά. Αφήνω που είναι και άσχημοι οι πιο πολλοί. Στο μεταξύ, η πατρίδα κοιμάται κι οι κλέφτες καραδοκούν να μπουν μια μέρα, νύχτα ειπώθηκε, στα χώματά μας. Ο κόσμος παραπέρα βράζει. Οι εξελίξεις επιταχύνονται, οι ισχυροί δείχνουν δόντια κι οι μικροί είναι οι πρώτοι που θα πληρώσουν. Ανάμεσα στους τελευταίους και ημείς, αλλά για κακή μας τύχη ημείς άδομεν. Και ασχολούμαστε με τον αρχηγό που θα εκλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ, τη σύνθεση των ψηφοδελτίων στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, τα δήθεν λαμπερά ονόματα της πίστας που ευτυχώς δεν κατάφεραν να μας τυφλώσουν όλους, σε όσους τουλάχιστον έμεινε λίγο μυαλό, και μέσα σε όλη τη βαβούρα να ΄σου και ενέσκηψε και ο γνωστός αστρολόγος που ανέλυσε τα ζώδια των υποψηφίων για να καταλήξει ποιος θα κερδίσει στο τέλος την καρέκλα του Τσίπρα. Ο οποίος Τσίπρας εξαφανισμένος από το πανελλήνιο, θάβοντας τον πόνο τους εις τας Αμερικάς, εθεάθη να παρακολουθεί Παναθηναϊκό μαζί με τον εθνικό μας εραστή Μπισμπίκη. Χωρίς τη Βανδή, ευτυχώς, γλιτώσαμε έτσι μερικά ακόμα δημόσια σαλιαρίσματα.
Στο μεταξύ, την ώρα που ορισμένοι αναιτίως εγείρουν διχαστικό λόγο μιλώντας για εμφυλιοπολεμικούς προδότες, η Αριστερά ευτελίζεται με τον καλογυαλισμένο ουρανοκατέβατο υποψήφιο που την ιδιαιτερότητά του, καθ’ όλα σεβαστή, την προτάσσει ως κανονικότητα και ζητάει μάλιστα αστυνομική προστασία. Πώς γίνεται και χώρεσαν σε ένα τόσο δα γυαλιστερό κασΣελάκι οι αγώνες και το αίμα της Αριστεράς, είναι απορίας άξιον. Και μιας και αναφέρθηκα στον διχαστικό λόγο με αφορμή την ξενάγηση στον Λιά από τον Γκατζογιάννη του πρώην πρωθυπουργού Σαμαρά, ένα έχω να διαμηνύσω: φτάνει πια! Ούτε οι νεκροί μας θα ήθελαν να τους θυμόμαστε έτσι. Εγκλήματα έγιναν ένθεν κακείθεν, ένας αδελφοκτόνος πόλεμος και μάλιστα μετά έναν παγκόσμιο, είναι ανείπωτα σκληρός. Αλλά η χώρα πρέπει να προχωρήσει, όπως προχώρησαν μετά τους εμφυλίους τους η Αμερική και η Ισπανία. Την Ελένη του φίλου Νικ την προλόγισα και έκλαψα γράφοντας για εκείνην, αλλά έκλαψα πολύ γράφοντας στο βιβλίο μου για τον Ελληνοαμερικανό Γεωργιάδη και για τα παιδιά που σκότωσαν οι Χίτες και δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών στα κρεβάτια τους στο Παίδων και μετά τα αποκεφάλισαν, τους έβγαλαν τα μάτια και τα γύριζαν στην Αθήνα λέγοντας ότι το έγκλημα το έκαναν οι κομμουνιστές! Σε εκείνη την πραγματικότητα λοιπόν θέλουμε να επιστρέψουμε; Ή μήπως δεν γνωρίζουμε ποιοι συνεργάστηκαν με τους κατακτητές κι έμειναν ατιμώρητοι και μεγαλούργησαν; Κι ήταν προδότες οι νέοι που για μια ιδέα πίστεψαν λάθος και πολέμησαν και κυνηγήθηκαν πεθαίνοντας οι περισσότεροι από όσους φυγαδεύτηκαν στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο στην παγωμένη γη της μητριάς γι’ αυτούς πατρίδας; Μια μικρή χώρα, όπως η δική μας, που περιδινίζεται με faux pas στον χορό των μεγάλων εν μέσω πολλών επιβουλών και με έναν πληθυσμό που διαρκώς φθίνει αριθμητικά, δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να καλλιεργεί το μίσος στη νεότερη γενιά. Να θυμόμαστε τους νεκρούς μας, αλλά να προχωράμε μπροστά. Γιατί μόνο έτσι τιμάμε τη θυσία τους.
*Φωτεινή Τομαή– πρεσβευτής και ιστορικός
(Εικον. : Carnaval, 1990 by Pierre François)